ประธานตัวร้ายกับยัยจอมแสร้ง นิยาย บท 11

เมื่อเห็นซ่งฉือ เมิ่งหว่านชูก็รู้สึกตระหนก และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว

เธอไม่ได้ลืมเรื่องที่เธอทำน้ำท่วมห้องของฉิงมั่วหันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

“ฮี่ๆ ผู้ช่วยซ่ง บังเอิญจังนะคะ”

เธอส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ซ่งฉือ พลางหยิบโทรศัพท์มือถือปัดหาหมายเลขโทรศัพท์มือถือของคุณนายฉิงอย่างรวดเร็วและส่งข้อความหาเธอ

แต่เพิ่งจะส่งไปได้เพียงข้อความเดียว ซ่งฉือก็คว้าโทรศัพท์มือถือของเธอไป

“ผู้ช่วยซ่ง คุณทำอะไรน่ะ” 

เมิ่งหว่านชูแกล้งทำเป็นโมโห

ซ่งฉือยื่นโทรศัพท์มือถือของเมิ่งหว่านชูให้บอดี้การ์ดด้านหลังโดยไม่สนใจที่จะดูแม้แต่น้อย พลางเอ่ยกับเธอด้วยสายตาเรียบเฉย “เชิญ”

แล้วจึงพาเมิ่งหว่านชูเดินไปอีกด้าน

ประตูรถเก๋งเปิดออก เมื่อเมิ่งหว่านชูก้มตัวเข้าไปในรถ เธอได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งหลับตาผ่อนคลายอยู่ในรถ

หัวใจของเธอเต้นรัว

เธอกลืนน้ำลายพลางฉีกยิ้มอย่างสอพลอ “คุณชายฉิง คุณหาฉันหรือคะ”

ชายหนุ่มหันศีรษะเล็กน้อยและลืมตาอย่างเกียจคร้าน ดวงตาที่เฉียบคมของเขาจ้องมาที่เธอ “คิดไว้หรือยังว่าจะตายแบบไหน”

หวงแหนคำพูดประดุจทองคำ

น้ำเสียงราบเรียบราวกับกำลังพูดว่าวันนี้อากาศดีมาก

แต่กลับใช้สายตาดูถูกประหนึ่งราชันพิพากษาความเป็นตายของเมิ่งหว่านชู

“แหะๆๆ...แน่นอนว่าอยาก...แก่ตาย”

แม้ใบหน้าของเมิ่งหว่านชูจะปรากฏรอยยิ้ม แต่ในใจกลับแอบทักทายบรรพบุรุษสิบแปดโคตรของฉิงมั่วหัน

สิบนิ้วของชายหนุ่มประสานวางบริเวณหน้าท้อง นิ้วเรียวยาวเคาะลงบนหลังมือ แล้วออกคำสั่งเสียงดัง “ซ่งฉือ ออกรถ”

“หา? คุณ คุณๆ จะไปไหน”

เมิ่งหว่านชูกระวนกระวายใจแล้ว

ในระหว่างที่เธอถาม ซ่งฉือก็เดินขึ้นรถและสตาร์ท

ฉิงมั่วหันหลับตาลงอีกครั้งและนิ่งเงียบ

เธอจำต้องมองไปที่ซ่งฉือ “ผู้ช่วยซ่ง พวกเราจะไปไหนกันหรือคะ”

“โรงพยาบาล”

“โรงพยาบาล?”

ใบหน้าของเมิ่งหว่านชูซีดขาวและหัวใจที่กำลังวิตกก็เต้นอย่างรุนแรง

เมื่อคิดถึงวันนี้ที่ฉิงมั่วหันบอกว่าจะตัดมดลูกเธอทิ้ง ความกลัวยิ่งทวีเพิ่มขึ้น

เธอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอไม่เคยกลัวใครมาหลายปีแล้ว แต่คราวนี้ต้องยอมรับจริงๆว่า เธอกลัวฉิงมั่วหัน

ซวยแล้ว ซวยแล้ว...

เมิ่งหว่านชูพิงเบาะนั่งอย่างอ่อนแรง ไม่แม้แต่จะดิ้นรนร้องขอชีวิต

เธอกำลังรอ รอโทรศัพท์จากคุณนายฉิง

กริ๊งงง...กริ๊งงง...กริ๊งงง...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในรถ เมิ่งหว่านชูรู้สึกประหลาดใจและดีใจเมื่อเห็นฉิงมั่วหันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

เธอชะโงกศีรษะและเอนตัวไป เหลือบมองที่หน้าจอ เป็นคุณนายฉิงที่โทรฯ มา 

“คุณย่า ช่วยด้วยค่ะ ฉิงมั่วหันจะตัดมด...อื้อ...”

เมิ่งหว่านชูตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเข้าไปในโทรศัพท์ แต่ยังไม่ทันพูดจบ ชายหนุ่มก็เข้ามารวบแขนและปิดปากเธอ

“ไม่อยากตายก็หุบปากซะ!”

ดวงตาแหลมคมของฉิงมั่วหันจ้องมองเธอ ความเยือกเย็นระคนอยู่ในสายตานั้น

เมิ่งหว่านชูพยักหน้ารัวๆ เหมือนกลองป๋องแป๋ง

ในเมื่อคุณนายฉิงโทรฯ มาแล้ว เธอก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีก

“คุณย่า มีธุระอะไรหรือครับ”

ฉิงมั่วหันแนบโทรศัพท์ที่ข้างหูพลางเอ่ยถาม

“ไอ้หลานตัวดี แกอยู่ไหน คิดจะพาแม่หนูหว่านชูไปไหน”

ฉิงมั่วหัน “...”

เงียบสงบ