ประธานตัวร้ายกับยัยจอมแสร้ง นิยาย บท 15
เขาเหลือบมองเมิ่งหว่านชูด้วยสายตาเย็นชา แล้วหันมองไปที่เซียวเฉิง “ทำไม คุณชายเซียวเปลี่ยนแฟนสาวอีกแล้วหรือ”
เซียวเฉิงฉีกยิ้มชั่วร้าย พลางโอบเอวของเมิ่งหว่านชู “ผมขอแนะนำสักหน่อย นี่เสี่ยวชูชู แฟนสาวคนใหม่ของผม”
พูดไปพลาง ก็หันไปมองหน้าเมิ่งหว่านชูอีกครั้ง “บุรุษผู้นี้คือคุณชายฉิง ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังแห่งหลานเฉิง ได้รับการเล่าลือว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามประดุจเทพเจ้า เป็นยักษ์ใหญ่ในแวดวงการค้า เป็นยอดเพชรหวางเหล่าอู่”
(**ยอดเพชรหวางเหล่าอู่ เป็นคำฮิตที่ใช้เจาะจงชายหนุ่มที่อายุประมาณสามสิบห้าปี โสด ร่ำรวย และประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน)
แม้ว่าเซียวเฉิงกำลังพูดจายกย่องฉิงมั่วหันอยู่ แต่ไม่รู้เพราะอะไร เมิ่งหว่านชูกลับรู้สึกได้ถึงคำเสียดสี
และรับรู้ได้ว่าเซียวเฉิงไม่ค่อยชอบเขาเท่าไร
บังเอิญพอดี เธอก็ไม่ชอบฉิงมั่วหันเช่นกัน
ดังนั้น เมิ่งหว่านชูจึงให้ความร่วมมือ โดยหันไปมองฉิงมั่วหันและพยักหน้าเล็กน้อย แล้วทักทายเขาโดยแสร้งทำเป็นไม่รู้ “คุณคือคุณชายฉิงน่ะหรือ ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว วันนี้ได้เจอตัวจริง สมดังคำเล่าลือจริงๆ ค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของฉิงมั่วหันก็มืดทะมึนลงอย่างรวดเร็วและเห็นได้อย่างชัดเจน
แม้แต่ซ่งฉือที่อยู่ด้านหลังยังไม่สามารถหยุดมุมปากที่กระตุกอย่างบ้าคลั่งได้
นี่...คุณเมิ่งกำลังยั่วโมโหบอสใช่ไหม
“ผู้หญิงขี้เหร่ขนาดนี้ ก็อยู่ในสายตาของคุณชายเซียวด้วยหรือ” ฉิงมั่วหันกดเสียงลงต่ำ
“ฮ่าๆๆ ความรักทำให้โลกกลายเป็นสีชมพูน่ะ”
“ดูๆ แล้ว สายตาของคุณชายเซียวคงไม่ค่อยดีนัก จะให้ผมช่วยแนะนำจักษุแพทย์ดีๆ ให้คุณสักคนไหม”
“ผมมองผู้หญิงที่สวยแต่รูปพวกนั้นจนเบื่อแล้ว แต่ผู้หญิงอย่างเสี่ยวชูชูนี่สิ มีเสน่ห์มากกว่าอีก”
“มีเสน่ห์มากกว่า หรืออ่อยผู้ชายเก่งกว่ากันแน่”
ใบหน้าหล่อเหลาของฉิงมั่วหันเย็นชาอย่างที่สุด ออร่าที่แผ่ซ่านออกมาสร้างแรงกดดันที่มองไม่เห็นให้แก่เมิ่งหว่านชูไม่น้อยเลยทีเดียว
แต่ถึงกระนั้น เมิ่งหว่านชูก็ซ่อนความโกรธเอาไว้และไม่ต่อปากต่อคำกับเขา
“ฮ่าๆๆ...”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉิงมั่วหัน เซียวเฉิงก็หัวเราะหน้าหงาย ทันใดนั้น เขายกมือขึ้นปิดหน้าอก “แหวะ...” เขารู้สึกคลื่นไส้จึงก้มตัวอาเจียน “แหวะ แหวะ...”
เขาพยายามอาเจียนออกมาอยู่สองสามครา แต่ก็แหวะไม่ออก เขาเอาแขนโอบคอเมิ่งหว่านชูไว้ “เสี่ยวชูชู พาผมกลับที ทรมานจังเลย”
เมิ่งหว่านชูพยักหน้า “ไปเถอะ”
เธอเอาแขนของเขาขึ้นไหล่อย่างเป็นธรรมชาติ และประคองเขาเดินออกไป
ฉิงมั่วหันและซ่งฉือยังคงยืนอยู่ที่ประตู และขวางไม่ให้เธอเดินผ่าน
หญิงสาวจ้องมองอย่างเย็นชา “คุณชายฉิง หลีกทางด้วย”
สุนัขที่ดีต้องไม่ขวางทาง!
ดวงตาที่เฉียบคมของฉิงมั่วหันจ้องมองเมิ่งหว่านชู และสบตาเธออยู่ครู่หนึ่ง สายตาเย็นยะเยียบเต็มไปด้วยความเย็นชา
ไม่กี่วินาทีต่อมา ฉิงมั่วหันก็ขยับไปข้างๆ สองก้าวหลีกทางให้พวกเขา
“ขอบคุณ คุณชายฉิง!”
เมิ่งหว่านชูจงใจขึ้นเสียงสูง ปากพูดว่าขอบคุณฉิงมั่วหัน แต่ฟังแล้วกลับรู้สึกถึงคำประชดประชัน
เมื่อสิ้นเสียงของเธอ เซียวเฉิงก็หัวเราะใส่ฉิงมั่วหัน พลางเลียนแบบน้ำเสียงของเมิ่งหว่านชู “ขอบคุณ คุณชายฉิง...แหวะ...”
เนื่องจากจังหวะที่เดินผ่านกัน ระยะห่างระหว่างเซียวเฉิงและฉิงมั่วหันใกล้กันมาก ท่าทางคลื่นไส้ของเขาน่ากลัวจะอาเจียนใส่ฉิงมั่วหันในไม่ช้า
คนทั้งสองจึงจากไปเช่นนี้
กระทั่งพวกเขาลับตาไปจากปลายทางเดินของห้องน้ำแล้ว ซ่งฉือจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “บอสครับ จะให้ผมส่งคนไปสั่งสอนเซียวเฉิงไหมครับ”
ดวงตาของฉิงมั่วหันหรี่ลงเล็กน้อย และมีแสงเย็นวาบออกมาจากรูม่านตาของเขา “แค่สวะตัวหนึ่ง จะลดตัวไปยุ่งกับเขาทำไมกัน”
“แต่...”
ซ่งฉือต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉิงมั่วหันได้ก้าวออกไปแล้ว
อีกด้าน เมิ่งหว่านชูประคองเซียวเฉิงออกมาจากคลับเยว่เซ่อ ลูกน้องของเซียวเฉิงที่รออยู่นานแล้วก็รีบปราดเข้ามาหา “คุณชายดื่มเยอะอีกแล้ว”
“รีบพาเขากลับไปเถอะ อย่าลืมทำให้เขาสร่างเมาด้วย”
เมิ่งหว่านชูผลักเซียวเฉิงไปตรงหน้าลูกน้องของเขา และเมื่อยกแขนขึ้น ก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์บนร่างกายจนฉุนจมูกไปหมด อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้ไปด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ประธานตัวร้ายกับยัยจอมแสร้ง