ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 10

“อะไรนะ!”

เมื่อทุกคนมองตามนิ้วของหญิงรับใช้ ก็ได้เห็นงูที่กำลังแลบลิ้นออกมาและส่งเสียงขู่ “ฟ่อๆ”

ท่าทางของงูตัวนั้นไม่เหมือนกับงูทั่วไป หัวของมันใหญ่มาก มันกำลังแผ่แม่เบี้ยด้วยท่าทางที่พร้อมจะโจมตีทุกเมื่อ

คราวนี้ คนรับใช้ไม่กล้าเดินต่อไปข้างหน้าแล้ว ต่างถอยหลังออกมาด้วยความหวาดผวา

“เร็ว! หนีเร็ว!” คนรับใช้ค่อยๆถอยออกมา แล้วก็รีบแย่งกันหนีออกจากห้อง

และในเวลานี้ ซือถูไห่และมู่ซินเย่ว์ก็มาถึง

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ซือถูไห่ก็ผงะไปด้านหลัง ไม่กล้าเดินเข้าไป

มู่ซินเย่ว์สีหน้าดำคล้ำ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “เกิดอะไรขึ้น...มีงูได้ยังไง แล้วทำไมถึงโดนงูกัด! พวกเธอมัวยืนทื่ออะไรกันอยู่ ตีงูตัวนั้นให้ตายเดี๋ยวนี้!"

กลุ่มคนรับใช้ต่างมองหน้ากันไปมา ทุกคนยืนนิ่งไม่มีใครกล้าเข้าไป

จะให้พวกเขาเข้าไปสู้กับงูเห่าที่มีพิษร้ายแรงเนี่ยนะ พูดเป็นเล่นไปได้!

เมื่อแม่นมของซานซานที่มาถึงทีหลังสุดได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า สีหน้าของเธอก็ปรากฏอารมณ์ที่หลากหลาย

นี่ไม่ใช่งูที่เธอเอาไปปล่อยในห้องของมู่ซย่าหรอกหรือ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

ตอนที่เธอถือกล่องใสที่บรรจุงูไว้ เธอยังรู้สึกว่าน่องของเธอสั่น ตอนนี้ยิ่งไม่กล้าเข้าไปแน่นอน เพราะเธอรู้ดีที่สุดถึงพิษร้ายของงูตัวนี้

ถ้าไม่ได้รับเซรุ่มภายในหนึ่งชั่วโมง ซือถูชิงซานจะต้องตายแน่ๆ!

เรื่องนี้...เธอจะบอกใครไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตรงนั้นที่กล้าเข้าไปสักคน มู่ซินเย่ว์จึงจำต้องเรียกซือถูไห่ “คุณคะ! รีบตีงูตัวนั้นให้ตายเร็ว!”

แต่ซือถูไห่จะกล้าเข้าไปได้อย่างไร

แต่อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าคนมากมาย เขาไม่อยากจะสูญเสียความน่าเกรงขามของผู้นำตระกูล...

หรือหากมีคนเอาไปพูดว่าลูกสาวของเขาถูกงูกัด แต่เขากลับไม่กล้าเข้าไปช่วย แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ต้องโทษพวกคนรับใช้ขี้ขลาดสมควรตายพวกนี้ ยังมีมู่ซินเย่ว์อีกที่ลากเขามาออกหน้า!

ถ้าไม่ใช่เพราะคนเหล่านี้ เขาจะต้องมาเจอสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้หรือ

ซือถูไห่กัดฟันหยิบไม้กวาดขึ้นมาเตรียมเดินเข้าไป ขณะนั้นเอง เสียงเสนาะหูที่เจือไปด้วยความสงสัยก็ดังขึ้น “พ่อคะ ดึกป่านนี้แล้ว พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่กันคะ”

เมื่อซือถูไห่หันไปทางต้นเสียง ก็เห็นมู่ซย่าในชุดนอน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ท่าทางงัวเงีย สภาพเหมือนยังนอนไม่ตื่น

เขากระอึกกระอัก “มีงูเลื้อยเข้าไปในห้อง น้องสาวของลูกถูกงูกัด พ่อต้องเข้าไป...”

“ได้ยังไงกันคะ” ความงัวเงียของมู่ซย่าหายไปอย่างฉับพลัน เธอดึงซือถูไห่ไว้และพูดว่า “นี่มันอันตรายเกินไปแล้ว! พ่อ พ่ออย่าเข้าไปนะคะ!”

ความโกรธของมู่ซินเย่ว์ปะทุขึ้นทันทีที่ได้ยิน เธอยกมือขวาขึ้นและตบลงไปที่หน้าของมู่ซย่า

เดิมที มู่ซย่าสามารถหลบฝ่ามือของเธอได้อย่างง่ายดาย แต่เธอลังเลอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่จะตัดสินใจไม่หลบ

เสียง เพียะ！ดังขึ้น ฝ่ามือฟาดไปที่ใบหน้าของมู่ซย่าอย่างเต็มแรง

ตบได้ดี!

แก้มขาวนวลของมู่ซย่าบวมขึ้นมาทันที ลายนิ้วมือทั้งห้าถูกประทับลงบนใบหน้าอย่างชัดเจน

มู่ซินเย่ว์ตบเสร็จก็อ้าปากด่าทันที “นังสารเลว! แกต้องการให้น้องสาวของแกตายอยู่ตรงนี้ใช่ไหม แกมันนังผู้หญิงใจดำ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้! พ่อบ้าน! ลากมันออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

พ่อบ้านไม่ขยับ จะไล่ก็ใช่เรื่อง ไม่ไล่ก็ใช่เรื่องอีก เขาต้องดูทีท่าของซือถูไห่ก่อน

ยังไม่ทันที่ซือถูไห่จะพูดอะไรออกมา มู่ซย่ากะพริบตาปริบๆ น้ำตาก็ไหลรินออกมา เธอพูดด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด “พ่อคะ หนูแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของพ่อค่ะ พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ครอบครัวของเราจะทำยังไง หนูเพิ่งจะได้พบกับพ่อเองนะคะ หนูไม่อยากเสียญาติที่ใกล้ชิดที่สุดไปค่ะ!”

คำพูดนี้แทงเข้าไปลึกสุดใจของซือถูไห่เลยทีเดียว

นั่นสิ เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว เขาคนเดียวต้องหาเลี้ยงทั้งครอบครัว!

งูเห่าตัวนั้นยิ่งโมโหมากขึ้น มันแลบลิ้นออกมาพร้อมส่งเสียงขู่ ฟ่อๆ! อย่างน่าสะพรึง