ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 103

มู่ซย่ามองซือถูไห่ยัดคีย์การ์ดห้องลงบนฝ่ามือของเธอ ภายในใจค่อยๆตั้งคำถามขึ้นมา “?”

ความรู้สึกเจ็บปวดปวดใจเมื่อสักครู่ทั้งหมด เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว ราวกับว่าเลือดที่ไหลเวียนในตัวจับตัวกันเป็นก้อน เธอพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

ซือถูไห่เห็นเธอไม่พูดไม่จา คิดว่าคงทำให้เธอตกใจจึงพูดปลอบใจ “ซานซาน เธอเป็นเด็กที่เติบโตมาในชนบท ดังนั้นความร่าเริงไร้เดียงสาแบบนี้เป็นเรื่องที่ดี แต่ในเมืองจิงตู นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีมากนัก ในวงการของพวกเรานี้ มันสกปรกกว่าที่เธอคิดหลายเท่า บางครั้งเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป พวกเราจำเป็นต้องเสียสละอะไรบางอย่างไป”

ริมฝีปากซีดขาวของมู่ซย่าเอ่ยถามออกไป “ความหมายของคุณพ่อก็คือ ให้ถือคีย์การ์ดห้องใบนี้ เพื่อไปขึ้นเตียงเยี่ยซือเจวี๋ย?”

ซือถูไห่ย่นจมูกอย่างไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมเอ่ย “ยัยเด็กคนนี้นิ จะพูดออกมาให้มันดูไม่น่าฟังแบบนั้นทำไมล่ะ? ขอเพียงเธอได้คุณชายเยี่ย อะไร ๆ ก็ง่ายขึ้น ต่อไปเธอก็เป็นนายหญิงของเยี่ยซือกรุ๊ป สิ่งที่รอเธออยู่นั่นคือชีวิตที่หรูหราเงินทองมั่งคั่งที่ใช้ยังไงก็ไม่มีวันหมด นี่ก็เพื่อครอบครัวของพวกเรา และเพื่ออนาคตของเธอด้วย แต่งเข้าตระกูลเยี่ยเป็นสิ่งที่คนมากมายแม้แต่คิดยังไม่กล้าคิดกัน”

มู่ซย่ารู้สึกเพียงว่าในลำคอแสบขม

พูดสวยหรูไปแบบนั้นเพื่ออะไร? ยังไงความหมายก็คือให้เธอไปขึ้นเตียงเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ใช่หรือ?

เธอยิ้มอย่างขมขื่น “คุณพ่อค่ะ คุณพ่อคิดบ้างหรือเปล่าว่า ถ้าหากเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกไป คนในวงการทั้งหมดจะมองเหยียดหนูยังไง?”

ซือถูไห่พูดปฏิเสธอย่างมั่นใจ “ไม่มีทาง! คนพวกนั้นชอบเหยียบย่ำแต่คนที่อยู่ต่ำต้อยกว่าตัวเองเท่านั้น ขอเพียงลูกได้เป็นคุณนายเยี่ย ใครจะกล้าพูดว่าลูกได้อีกจริงไหม?”

สายตาของมู่ซย่าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา

เธอถามด้วยเสียงเย็นชา “งั้นถ้าหากหนูไม่ได้เป็นคุณนายเยี่ย แล้วโดนคุณชายเยี่ยไล่ออกมาล่ะ?”

ซือถูไห่ส่ายหัวและพูดยิ้มๆเล็กน้อย “วางใจเถอะ พ่อมองออก คุณชายเยี่ยปฏิบัติต่อเธอแตกต่างกับคนอื่นๆ อยู่ไม่มากไม่น้อย ลูกต้องเชื่อมั่นในตัวเอง! คว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้ อนาคตที่ดีของลูกมาถึงแล้ว”

ภายในใจซือถูไห่มีความมั่นใจในหน้าตาของมู่ซย่าเป็นอย่างมาก

ที่น่าขำก็คือเมื่อกี้เธอคิดอยากบอกตัวตนที่แท้จริงกับทรัพย์สินที่มีออกมา ยังคิดที่จะช่วยซือถูไห่

มู่ซย่าคิดแล้วคิดอีก หัวเราะอย่างขมขื่นออกมา ในดวงตามีน้ำตาไหลซึมออกมา

“ซานซาน...” ซือถูไห่เห็นท่าทางที่แสดงออกมาของเธอก็ตกใจขึ้นมา รีบพูดเกลี้ยกล่อมต่อ “เด็กดี ครอบครัวพวกเราจะจบไม่ได้ ถ้าหากลูกไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง ก็ควรคิดๆถึงทุกคนหน่อย พ่อรู้ เธอเป็นคนมีจิตใจดีและก็พูดรู้เรื่องที่สุด ลูกต้องรับปากพ่อแน่นอน ใช่หรือไม่?”

มู่ซย่าเม้มริมฝีปากแน่น อยู่ ๆ ก็ถามโพล่งขึ้นมา “ถ้าหากหนูไม่อยากไปล่ะ?”

คิ้วของซือถูไห่ขมวดแน่นขึ้นมา ระหว่างหัวคิ้วย่นจนเห็นรอยย่นชัดเจน

เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ถ้าหากลูกไม่ยินยอม งั้นบ้านของพ่อหลังนี้ก็เลี้ยงลูกต่อไปไม่ไหว!”