ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 104

มู่ซย่าหัวเราะอย่างขบขัน “คุณพ่อ คุณพ่อนี่ช่าง...ทำให้หนูประหลาดใจเสียจริง”

ซือถูไห่มองไปทางเธออย่างเย็นชา “ความหมายของลูกก็คือ ลูกไม่อยากไปสินะ?”

มู่ซย่ามองซือถูไห่อย่างนิ่งเฉย ส่ายหัวและพูด “ไม่ หนูจะไป”

ซือถูไห่มีความสุขขึ้นมาทันที

“จริงหรือ?”

“อืม...” เธอผงกหัวเล็กน้อย เปลี่ยนกลับมามีท่าทีที่เป็นเด็กดีเชื่อฟังเหมือนเดิม

เพียงแต่ในแววตาของเธอไม่มีแม้แต่ความอบอุ่นและความจริงใจที่แวบขึ้นมาครั้งสุดท้ายแบบนั้นอีก และนี่ เป็นซือถูไห่ที่ทำลายมันลงด้วยตัวเอง

แต่ว่าซือถูไห่กลับไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในแววตาของมู่ซย่า ในใจของเขากลับซาบซึ้งออกมาจากใจจริง เขายื่นมือออกไปตบไหล่มู่ซย่าเบาๆ “พ่อนึกไว้อยู่แล้วว่าลูกต้องรับปาก เธอเป็นลูกสาวของพ่อที่พูดรู้เรื่องว่านอนสอนง่ายที่สุด เมื่อเทียบกับซานซานยัยเด็กคนนั้นแล้วไม่เหมือนกันสักนิด ต่อไปพ่อจะเอ็นดูแค่ลูกเท่านั้น”

ในใจมู่ซย่ากลับไม่มีความรู้สึกอะไร

เธอถามเสียงเรียบ “เวลาไหน? ที่ไหน?”

ซือถูไห่รีบพูดออกไปทันที “ห้องสูทชั้นบนสุดของโรงแรมจิงตู และคีย์การ์ดห้องใบนี้พ่อนั้นยุ่งมาทั้งคืน กว่าจะได้มาไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คุณชายเยี่ยตอนนี้กำลังร่วมงานเลี้ยงรับรองที่ได้รับเชิญที่ภัตตาคารอาหารในเมืองจิงตู พ่อคุยกับคนที่งานเลี้ยงรับรองแล้ว เธอแค่ต้องเข้าไปรออยู่ในห้องเท่านั้น”

ซือถูไห่พูดจบ อยู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน มองดูมู่ซย่าเล็กน้อย “เกือบลืมสนิทเลย ลูกต้องเปลี่ยนชุดเสียหน่อยเสื้อผ้าที่ลูกใส่ทุกๆวันค่อนข้างจืดไป แบบนี้ไม่ดี แต่ว่าไม่ทันการแล้ว เธอใส่ชุดอะไรก็ได้ไปโรงแรมก่อน ฉันจะให้คนนำชุดไปส่งที่ห้องเอง”

มู่ซย่าเข้าใจขึ้นมาทันที ที่แท้ซือถูไห่ยุ่งจนเพิ่งกลับบ้านมาเวลานี้ ไม่ใช่ยุ่งเรื่องงาน แต่เป็นเพราะคียการ์ดห้องของเยี่ยซือเจวี๋ยใบนี้

ที่แท้...เป็นแบบนี้นี่เอง

เธอคิดว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรหมดอาลัยตายอยากกับซือถูไห่ แต่ ณ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจโดนเข็มแหลมคมทิ่มแทงลงมาอย่างไม่ปรานี

ที่แท้การทำร้ายมันเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะโดนสักกี่ครั้ง ก็ไม่ทำให้เคยชินได้ อยู่ ๆ สายตาของมู่ซย่าก็เหลือบไปเห็นผมขาวบนหัวของซือถูไห่

เธอนึกถึงคำพูดของเยี่ยซือเจวี๋ยที่เคยพูดกับเธอไว้ จึงยื่นมือไปที่บนหัวของซือถูไห่ “คุณพ่อ บนหัวของคุณพ่อมีเส้นผมขาวหนึ่งเส้น หนูจะช่วยถอนออกให้”

ซือถูไห่ปฏิเสธขึ้นมาตามสัญชาตญาณทันที แต่เห็นว่ามู่ซย่าที่เป็นเด็กดีเชื่อฟัง จึงก้มหัวลงมาแต่โดยดีให้มู่ซย่าช่วยถอนผมหงอกของเขา

รอมู่ซย่าถอนเสร็จ เขาฝืนความเจ็บและยิ้มเล็กน้อย “ที่จริงไม่ต้องถอนก็ได้ พ่ออายุมากแล้ว มีผมหงอกเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าหากคืนนี้ลูกทำสำเร็จ บางทีพ่อคงสามารถดูอ่อนวัยไปได้อีกหลายปี ”

มู่ซย่านำเส้นผมที่ถอนออกมาค่อยเก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ พยักหน้าแกล้งทำเป็นปวดใจพร้อมเอ่ย “คุณพ่อวางใจเถอะ ลูกจะไม่ทำให้คุณพ่อผิดหวัง คุณพ่อดีต่อหนูขนาดนี้ ทำไมหนูจะไม่ตอบแทนคุณพ่อล่ะ?”

ซือถูไห่ตื้นตันเกินบรรยาย น้ำตาเอ่อล้นไหลออกมาจากดวงตา

เขากางแขนทั้งสองข้างออกมา โอบกอดมู่ซย่าไว้ “เด็กดีของพ่อ เพื่อครอบครัวนี้ ลำบากเธอแล้ว”

มู่ซย่ารับอ้อมกอดจากซือถูไห่ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ภายในใจก่อเกิดความรังเกียจที่ไม่มีวันสิ้นสุด

เธอพูดเตือนสติด้วยท่าทีเรียบเฉย “คุณพ่อค่ะ ถ้าหากยังไม่รีบไป คุณชายเยี่ยคงจะถึงห้องก่อนหนูเป็นแน่”

“ใช่ๆ ๆ” ซือถูไห่รีบปล่อยมู่ซย่า อีกทั้งเรียกคนขับรถ และยังเรียกคนรับใช้ให้เตรียมเสื้อผ้ามาหนึ่งชุด ยุ่งจนเท้าไม่ติดพื้น แม้แต่มู่ซินเย่ว์ยังตกใจ

“ดึกขนาดนี้ จะไปไหนกัน?”

มู่ซินเย่ว์สวมชุดนอนปรากฏตัวที่ห้องรับแขก สายตามองไปมาระหว่างมู่ซย่ากับซือถูไห่อย่างจับผิด

ซือถูไห่เมื่อเห็นมู่ซินเย่ว์ในใจก็นึกถึงเรื่องที่ซือถูชิงซานก่อไว้

เขาพูดอย่างไม่ไว้หน้า “ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอกลับไปนอนที่ห้องซะ อีกอย่าง ห้ามเธอไปเยี่ยมชิงซานนั่น เดี๋ยวลูกเห็นเธอเข้าแล้วจะไม่คิดสำนึกผิด คิดแต่อยากจะกลับมาอย่างเดียว”

มู่ซินเย่ว์เดิมที่คิดไว้ว่าพรุ่งนี้จะไปหาซือถูหย่าที่นั่นเพื่อเยี่ยมซือถูชิงซาน ตอนนี้พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าย่ำแย่ขึ้นมาทันที

“คุณค่ะ แต่นั่นเป็นของพวกเรา...”