ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 105

“หุบปาก!” ซือถูไห่ถลึงตาเตือนมู่ซินเย่ว์เล็กน้อย “มีบางคำที่สามารถพูดได้ บางคำก็ไม่ควรพูดออกมา ฉันว่าสมองเธอเลอะเลือนแล้ว ช่วงนี้ฉันจะนอนที่ห้องหนังสือ เธออย่าได้ออกไปเพ่นพ่านข้างนอกตามอำเภอใจ ฉันจะให้คนค่อยตามเธอ เธอจะได้ไม่ต้องไปพบเจ้าคนที่ไม่รักดีนั้น”

มู่ซินเย่ว์โกรธจนสองมือกำหมัดแน่น

เห็นทีเรื่องที่จะฮุบซือถูกรุ๊ปนั้น เธอต้องเร่งมือให้เร็วขึ้นแล้ว เธอเริ่มที่จะทนกับซือถูไห่ไม่ไหวขึ้นมาเรื่อย ๆ

มู่ซย่ามองไปที่ใบหน้าที่บูดบี้บึ้งตึงของมู่ซินเย่ว์ที่ต้องอดกลั้นระงับความโกรธเดือดดาลของเธอไว้ ภายในใจหัวเราะอย่างเย็นชา มู่ซินเย่ว์กลับอดทนเก่งเสียจริง

ถ้าหากซือถูชิงซานมีความอดทนได้สักครึ่งหนึ่งของมู่ซินเย่ว์ คงยากที่เธอจะไล่ซือถูชิงซานออกไปจากบ้านได้ง่ายๆ

เธอพูดเร่งด้วยใบหน้าอ่อนโยน “คุณพ่อค่ะ หนูจะออกไปได้ตอนไหน?”

ซือถูไห่ดึงสติออกมาจากความโกรธ พูดขึ้นมา “คนขับรถรออยู่เรียบร้อย ลูกไปเถอะ พ่อคงไม่ไปส่งลูกแล้วนะ ลูกเองก็ระวังตัวหน่อย ถ้าหากไม่ได้จริงๆ...ก็กลับบ้านมา พ่อจะไม่โทษลูก”

เขาเองก็ไม่อยากส่งมู่ซย่าไปขึ้นเตียงผู้ชายแบบนี้ ถ้าหากเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ตกหลุมพราง แล้วเรื่องนี้ถูกแพร่งพลายออกไป เขาก็เหมือนได้ทำลายลูกสาวที่ดีเลิศไปคนหนึ่ง

แต่ว่าด้วยสถานการณ์ตอนนี้ของบริษัทแล้ว เขาจำเป็นต้องลองเสียสละดูสักตั้ง

มู่ซย่าโบกมือไปมาอย่างเชื่อฟัง หันหลังเดินจากไป ร่างกายค่อยๆ หายไปท่ามกลางแสงยามราตรีอันมืดมิด

ซือถูไห่มองเห็นเงาแผ่นหลังของมู่ซย่าที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไป ไม่รู้เพราะอะไร ในใจอยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนสูญเสียสิ่งสำคัญอะไรบางอย่าง

แต่ไม่นานเขาก็ออกมาจากความรู้สึกนี้ หัวเราะเยาะให้กับตัวเอง