ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 105

“หุบปาก!” ซือถูไห่ถลึงตาเตือนมู่ซินเย่ว์เล็กน้อย “มีบางคำที่สามารถพูดได้ บางคำก็ไม่ควรพูดออกมา ฉันว่าสมองเธอเลอะเลือนแล้ว ช่วงนี้ฉันจะนอนที่ห้องหนังสือ เธออย่าได้ออกไปเพ่นพ่านข้างนอกตามอำเภอใจ ฉันจะให้คนค่อยตามเธอ เธอจะได้ไม่ต้องไปพบเจ้าคนที่ไม่รักดีนั้น”

มู่ซินเย่ว์โกรธจนสองมือกำหมัดแน่น

เห็นทีเรื่องที่จะฮุบซือถูกรุ๊ปนั้น เธอต้องเร่งมือให้เร็วขึ้นแล้ว เธอเริ่มที่จะทนกับซือถูไห่ไม่ไหวขึ้นมาเรื่อย ๆ

มู่ซย่ามองไปที่ใบหน้าที่บูดบี้บึ้งตึงของมู่ซินเย่ว์ที่ต้องอดกลั้นระงับความโกรธเดือดดาลของเธอไว้ ภายในใจหัวเราะอย่างเย็นชา มู่ซินเย่ว์กลับอดทนเก่งเสียจริง

ถ้าหากซือถูชิงซานมีความอดทนได้สักครึ่งหนึ่งของมู่ซินเย่ว์ คงยากที่เธอจะไล่ซือถูชิงซานออกไปจากบ้านได้ง่ายๆ

เธอพูดเร่งด้วยใบหน้าอ่อนโยน “คุณพ่อค่ะ หนูจะออกไปได้ตอนไหน?”

ซือถูไห่ดึงสติออกมาจากความโกรธ พูดขึ้นมา “คนขับรถรออยู่เรียบร้อย ลูกไปเถอะ พ่อคงไม่ไปส่งลูกแล้วนะ ลูกเองก็ระวังตัวหน่อย ถ้าหากไม่ได้จริงๆ...ก็กลับบ้านมา พ่อจะไม่โทษลูก”

เขาเองก็ไม่อยากส่งมู่ซย่าไปขึ้นเตียงผู้ชายแบบนี้ ถ้าหากเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ตกหลุมพราง แล้วเรื่องนี้ถูกแพร่งพลายออกไป เขาก็เหมือนได้ทำลายลูกสาวที่ดีเลิศไปคนหนึ่ง

แต่ว่าด้วยสถานการณ์ตอนนี้ของบริษัทแล้ว เขาจำเป็นต้องลองเสียสละดูสักตั้ง

มู่ซย่าโบกมือไปมาอย่างเชื่อฟัง หันหลังเดินจากไป ร่างกายค่อยๆ หายไปท่ามกลางแสงยามราตรีอันมืดมิด

ซือถูไห่มองเห็นเงาแผ่นหลังของมู่ซย่าที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไป ไม่รู้เพราะอะไร ในใจอยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนสูญเสียสิ่งสำคัญอะไรบางอย่าง

แต่ไม่นานเขาก็ออกมาจากความรู้สึกนี้ หัวเราะเยาะให้กับตัวเอง

หรือนี่เพราะอายุเริ่มมากขึ้น ยิ่งอ่อนไหวมากขึ้นเหรอ?

มีคำพูดที่ว่าฆ่าควายอย่าเสียดายพริก เพื่อบริษัทเขาจำเป็นต้องตัดสินใจแบบนี้ ยังดีที่มู่ซย่าเป็นลูกสาวที่เชื่อฟังและยังไม่โทษเขา

ซือถูไห่เดินขึ้นบันไดไปด้วยความรู้สึกพอใจ นั่งอยู่ที่ห้องหนังสือรอฟังข่าวดี

และภายในห้องนอนที่อยู่ชั้นเดียวกัน มู่ซินเย่ว์หลังจากที่กลับมาที่ห้องนอนแล้วก็ไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ แต่อย่างใด เริ่มสืบว่ามู่ซย่าออกไปข้างนอกไปทำอะไร

ไม่นานเธอก็รู้เรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากเจี่ยงฟู่หมิง

“นึกไม่ถึงจริงๆ ฉันคิดว่าซือถูไห่จะมีความรักที่จริงใจของพ่อต่อมู่ซย่าไม่มากไม่น้อย ตอนนี้ดูเหมือนว่ามู่ซย่าก็เป็นเพียงแค่หมากที่มีประโยชน์ตัวหนึ่ง เป็นบันไดเชือกให้เขาปีนป่ายขึ้นไป” มู่ซินเย่ว์ถือมือถือ พูดอย่างขำๆ

ทางด้านปลายสายอีกฝังอย่างเจี่ยงฟู่หมิงพูดด้วยความกังวล “เธอยังมีจิตใจคิดเรื่องนี้ เธอรู้สึกว่านังแพศยาคนนั้นเป็นตัวอุปสรรคของเธอไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากปล่อยให้หล่อนขึ้นเตียงกับเยี่ยซือเจวี๋ยจริงๆ อุปสรรคก็ยิ่งจะมากขึ้นไปอีกไม่ใช่หรือ ไม่แน่ อาจเป็นภัยคุกคามมาถึงพวกเราสองคนด้วย...”

“วางใจเถอะ ไม่มีทางหรอก” มู่ซินเย่ว์พูดอย่างหนักแน่น “ซือถูไห่ถึงแม้จะฉลาด แต่ก็มีหลายครั้งที่บื้อมาก เขาไม่ได้ตรวจสอบก่อนด้วยซ้ำว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเป็นคนประเภทไหน เยี่ยซือเจวี๋ยคนนั้น ฐานะต่ำต้อยพอที่จะเล่นกับผู้หญิงทุกคน แต่เธอเคยได้ยินข่าวซุบซิบไม่ดีเกี่ยวกับเขาบ้างไหมล่ะ?”

เจี่ยงฟู่หมิง “ไม่เคยได้ยินจริงด้วย”

“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” มู่ซินเย่ว์ใช้หูและไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้ เล่นเล็บมือทั้งสองข้างของตัวเองพร้อมเอ่ย “เยี่ยซือเจวี๋ยคนนั้นนะ รักษาภาพลักษณ์ตัวเองสุดๆ ต่อให้มู่ซย่าหน้าตาสวยมากแค่ไหน ส่งให้ถึงประตู เขาก็ไม่เอาหรอก แถมก่อนหน้านั้นตอนที่อยู่บนเครื่องบิน ท่าทีของเขาที่มีต่อมู่ซย่าก็เย็นชามากๆ”

“แต่...”

เจี่ยงฟู่หมิงที่อยู่ปลายสายของโทรศัพท์ยังคงมีความกังวล “แต่ว่าเมื่อตอนบ่ายเธอไม่ใช่พูดกับฉันไว้เหรอว่า? นังแพศยานั้นร่วมมือกับเยี่ยซือเจวี๋ย เป็นเหตุให้ซานซานต้องโดนซือถูไห่เนรเทศไปบำเพ็ญตนที่วัด? บางที เยี่ยซือเจวี่ยอาจจะรู้สึกดีกับนังแพศยาคนนั้นจริงๆก็ได้”