ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 106

มู่ซินเย่ว์หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจอะไร “เธอคิดว่าเรื่องของซานซาน เป็นเยี่ยซือเจวี๋ยที่ช่วยมู่ซย่าเหรอ? เขาเพียงแต่ไม่อยากให้ตัวเองโดนซานซานหลอกใช้ก็เท่านั้น ฐานะแบบเขานั้น รังเกียจที่สุดคือการโดนคนหลอกใช้ วางใจเถอะ ยัยหนูมู่ซย่านั้น จะต้องถูกคุณชายเยี่ยไล่ออกมาแน่นอน บางทีไม่ต้องรอให้ฉันวางแผน เธอก็จะกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งวงการเมืองจิง”

“ก็ดี ทางที่ดีขอให้เป็นอย่างนั้น...”

“เธอไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้ว รีบไปหาผู้ชายที่เหมาะสม ถ้าหากเยี่ยซือเจวี๋ยยังนึกถึงว่าครั้งหนึ่งยัยหนูนั้นเคยช่วยเขาเอาไว้ ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้ พวกเราก็ยังมีแผนสำรองที่จะทำลายชื่อเสียงของเธอ”

“เข้าใจแล้ว”

การสนทนาจบลง มู่ซินเย่ว์ที่อารมณ์ไม่ดีมาทั้งวันได้โอกาสผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้างเล็กน้อย

ยิ่งดึกขึ้นเรื่อย ๆ เมืองที่เจริญครึกครื้นก็ยังคงคึกคักมีชีวิตชีวาเหมือนเดิม

ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมใหญ่ในเมืองจิงตู

กลุ่มไฮโซมุงล้อมกินข้าวดื่มเหล้ากับเยี่ยซือเจวี๋ย ใบหน้าแต่ละคนล้วนมีรอยยิ้มประจบสอพลอ หวังจะเป็นส่วนหนึ่งของโครงการใหม่ของเยี่ยซือกรุ๊ป

เยี่ยซือเจวี๋ยนั่งประจำตำแหน่งหัวโต๊ะ สองขายาวไขว่ห้างอยู่ แกว่งไวน์แดงในแก้วสบายๆอย่างขี้เกียจ

ตั้งแต่เริ่มงานเลี้ยง เขาไม่พูดอะไรออกมาแม่แต่คำเดียว คิดแต่เรื่องที่อยู่ในใจตัวเอง

แสงจากโคมไฟส่องกระทบลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ราวกับเป็นเทพเซียนที่ไม่ยุ่งวุ่นวายกับโลกมนุษย์

ทั้งที่เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่เหมือนกับดวงดาวที่ส่องสว่างที่สุดในขอบฟ้า ทำให้คนไม่อาจละสายตาไปได้

ทุกคนต่างพากันมองท่าทีของเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างระมัดระวัง พูดคุยกันด้วยเสียงเบา

“วันนี้คุณชายเยี่ยเป็นอะไร? ไม่พูดออกมาสักคำ? หรือว่าไม่พอใจงานเลี้ยงรับรองงานนี้?”

“คุณไม่รู้อะไรเสียแล้ว เดิมทีคุณชายก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว บางทีวันนี้อาจอารมณ์ไม่ดีก็ได้”

“คนที่ฉันจัดแจงไว้ส่งไปแล้วหรือยัง?”

“เมื่อกี้เพิ่งรับโทรศัพท์ บอกว่าถึงหน้าประตูโรงแรมแล้ว”

“แต่ว่า...จัดการแบบนี้มันดีจริงๆใช่ไหม? ก่อนหน้านี้มีคนอยากให้ของขวัญคุณชายเยี่ย สุดท้ายโดนด่ากลับจนเละ...”

“วางใจเถอะ ซือถูกรุ๊ปคนนั้นครั้งนี้ถวายลูกสาวของเขามาให้ฉันเอง”

“ซือถูชิงซาน? ถึงแม้หน้าตาจะพอใช้ได้ พอมีชื่อเสียงในวงการอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ว่าจะทำให้คุณชายเยี่ยสนใจได้”

“ไม่ใช่ซือถูชิงซาน เป็นอีกคนหนึ่ง...ฉันดูรูปภาพแล้ว ครั้งนี้ต้องสำเร็จแน่”

“ขอฉันดูรูปหน่อย ให้ฉันดูหน่อยสิว่าหน้าตาเป็นแบบไหนถึงขนาดทำให้พ่อหนุ่มเพลย์บอยที่เจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วนอย่างนายถึงพูดอย่างมั่นใจขนาดนี้”

ชายหนุ่มกำลังจะล้วงมือถือภายในกระเป๋า เยี่ยซือเจวี๋ยที่อยู่ตรงหัวโต๊ะอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมา

หลายคนตกใจกันเล็กน้อย ไม่กล้าซุบซิบกันอีก

เป็นคนคนนั้นที่ถือมือลุกขึ้นมาแล้วหัวเราะเบาๆ พร้อมเอ่ยถาม “คุณชายเยี่ยง่วงแล้วใช่ไหมครับ? ดื่มเหล้าไปตั้งเยอะขนาดนี้ วันนี้นอนพักที่โรงแรมเถอะครับ พอดีเลยพรุ่งนี้เช้าพวกเราค่อยออกไปพร้อมกัน ไปดูที่ดินที่เพิ่งถูกรื้อถอนในเขตชานเมืองทางตะวันตก”

เยี่ยซือเจวี๋ยคิดอยากปฏิเสธ มือถือในกระเป๋าก็สั่นเล็กน้อย

เขาหยิบมือถือขึ้นมาดูเล็กน้อย เป็นแม่ของเขาที่ส่งข้อความมา

[คืนนี้กลับบ้านมาเร็วหน่อยนะลูก คนตระกูลกู้มาเป็นแขกที่บ้าน ฉันดูลูกสาวของเขาแล้วคิดว่าไม่เลวทีเดียว ลูกก็กลับมาพบเสียหน่อย]

เยี่ยซือเจวี๋ยหงุดหงิดจนขมวดคิ้ว หลังจากนั้น เขามองไปยังชายหนุ่มแล้วเอ่ยถาม “ห้องไหน?”

ชายหนุ่มดีใจอย่างเหนือความคาดหมาย รีบยื่นคีย์การ์ดห้องไปให้หนึ่งใบทันที เป็นห้องสูทที่อยู่ชั้นบนสุด

เยี่ยซือเจวี๋ยรับคีย์การ์ดห้องมา ถามด้วยน้ำเสียงเรียบ “ถ้างั้นผมขอไปพักผ่อนก่อน คงไม่อยู่ต่อกับทุกท่านแล้ว” จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินออกจากประตูหลังของห้องโถงที่จัดงานออกไป

เยี่ยซือเจวี๋ยเดินไปไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนที่เขาอยู่ในงานเลี้ยงก็เอาแต่คิดเรื่องของมู่ซย่าตลอด คิดว่าตัวเองจะช่วยเธอยังไง เลยดื่มเหล้าไปเยอะโดยไม่รู้ตัว

ฤทธิ์จากไวน์แดงค่อนข้างแรง ถ้าหากไม่ใช่เขา เปลี่ยนเป็นคนธรรมดาทั่วไป ตอนนี้คงเมาคอพับบนโต๊ะไปนานแล้ว

เยี่ยซือเจวี๋ยนวดขมับเบาๆ ยืนอยู่หน้าลิฟต์และกดปุ่มขึ้น

พรุ่งนี้มู่ซย่ายังมีถ่ายหนัง เขาต้องนอนพักผ่อนเยอะๆ พรุ่งนี้จะได้มีสติอยู่เป็นเพื่อนมู่ซย่าถ่ายหนัง