ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 112

มู่ซย่าหันไปมองเขาทันที เห็นเพียงแต่ท่อนล่างของเยี่ยซือเจวี๋ยพันผ้าขนหนูไว้ ร่างกายที่กำยำของเขาปกปิดไม่มิด

โดยเฉพาะตรงซิกแพคที่แสนเซ็กซี่นั้น หยดน้ำกลมๆไหลไปตามซิกแพคของเขา ไม่ได้ไหลลงไปที่ผ้าขนหนูที่พันไว้แต่อย่างใด

ชั่วพริบตาใบหน้าของมู่ซย่าก็แดงขึ้นมา ด้วยความร้อนตัวจึงรีบหลบสายตาและเอ่ยถาม “ทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?”

“ไม่ได้เอาเสื้อมา” เยี่ยซือเจวี๋ยพูดอย่างหน้าเฉย

“ฉันจะไปเปิดประตู...” มู่ซย่าไม่อยากสบตากับเยี่ยซือเจวี๋ย ก้าวเท้าออกไปเพื่อจะเปิดประตู

แต่ว่าชั่วพริบตาเดียวเธอก็โดนเยี่ยซือเจวี๋ยดึงเข้ามาในอ้อมกอด

ร่างกายที่ร้อนระอุของเขาทาบลงบนหลังของเธอ คืออุณหภูมิที่ร้อนระอุแบบแปลก

สมองของมู่ซย่าเหมือนได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้น จึงผลักเยี่ยซือเจวี๋ยออกไป ร่างทั้งร่างรีบกระโดดออกไปไกลๆ สองมือโอบกอดตัวเองไว้ มองอย่างตกใจไปทางเยี่ยซือเจวี๋ย

“นายทำอะไร?”

สติของเยี่ยซือเจวี๋ยชะงักไปชั่วครู่ เมื่อครู่นี้เขาเพียงแค่รีบร้อน จึงดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย

เพียงแค่ได้กอดแค่นี้ เขาก็รู้สึกได้ว่าเอวของเธอนั่นมันคอดเล็กมากแค่ไหน ดังนั้นร่างกายที่เพิ่งอาบน้ำเย็นมาไม่ง่ายที่จะปรับอุณหภูมิให้ลดลงไปตอนนี้กลับมามีอุณหภูมิสูงขึ้นมาอีกครั้ง

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ฉันสามารถทำอะไรได้ล่ะ? ฉันเพียงแค่อยากหยุดเธอไว้ เธออย่าได้คิดไปมาก”

มู่ซย่ากวาดสายตามองเยี่ยซือเจวี๋ยด้วยความสงสัยเล็กน้อย “นายจะรั้งฉันไว้ทำไม?”

“พวกเขาไม่ได้มาเร็วขนาดนั้น เธอกลับเข้าไปในห้องนอนก่อน ฉันจะออกไปดูว่าเป็นใคร” เยี่ยซือเจวี๋ยพูด พร้อมพยักหน้าไปทางห้องนอน สื่อความหมายให้เธอเข้าไปหลบในนั้น

มู่ซย่านิ่งไปสักพัก ผงกศีรษะเล็กน้อย ก้าวเท้าไปยังห้องนอน

ภายในห้องนอนยังมีกลิ่นอายครีมอาบน้ำที่เยี่ยซือเจวี๋ยอาบน้ำอยู่เลย ภายในสมองของเธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพรูปร่างของเยี่ยซือเจวี๋ย

แต่ว่าชั่วพริบตา มู่ซย่าก็ส่ายหัวอย่างแรง ขจัดเรื่องที่ไม่ดีในสมองออกไป

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้

เธอค่อยๆทาบตัวอยู่ที่ประตูแอบฟังการเคลื่อนไหวจากภายนอก

เธอเพียงแต่ได้ยินเสียงเปิดประตูของเยี่ยซือเจวี๋ยก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ดึกขนาดนี้ มีอะไร?”

มู่ซย่าเส้นประสาทตึงขึ้นมา ที่แท้ไม่ใช่คนของเยี่ยซือเจวี๋ย

ยังดีที่เยี่ยซือเจวี๋ยระมัดระวังตัว ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้คงได้ถูกเปิดเผยออกไปแน่

ในขณะที่มู่ซย่าถอนหายใจนั้น ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายวัยกลางคน

“ผมแค่อยากมาดูว่าคุณดื่มเหล้าเยอะไปหรือไม่ จึงได้ส่งยาแก้เมามาให้คุณ”

“ไม่ต้อง ผมไม่ได้ดื่มเยอะ ผมยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ อย่าได้มากวนผมอีก” เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่มีน้ำเสียงขึ้นลงแต่อย่างใดๆ

แต่คำพูดของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้

“ได้ครับๆ ไม่รบกวนคุณพักผ่อน งั้นผมก็ขอตัวไปพักผ่อนบ้างแล้ว” น้ำเสียงของผู้ชายแอบแฝงไปด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นมู่ซย่าก็ได้ยินเสียงปิดประตู

เธอรอไปสองวินาทีถึงเดินออกมา ถามด้วยเสียงเบา “ใครเหรอ?”

“เด็กหนุ่มที่เคยทำออกแบบระบบ มักจะร่วมมือกับบริษัทของเธอบ่อยๆ เด็กหนุ่มคนนั้นน่าจะเป็นคนที่ร่วมมือกับพ่อของเธอจัดการส่งเธอมา” เยี่ยซือเจวี๋ยพูดไป ก็มองเธอเล็กน้อย “เธอไม่เป็นไรใช่เปล่า?”

“อะไร?” มู่ซย่าไม่รู้ว่าเข้าถามเรื่องอะไร ใบหน้าสงสัย

ริมฝีปากบางของเยี่ยซือเจวี๋ยอ้าปากขึ้นมาอีกก่อนจะปิดปากลง ทำซ้ำแบบนี้อยู่สองครั้ง เขากระแอมไอเล็กน้อย “โดนพ่อตัวเองวางแผนไว้แบบนี้ ฉันถามเธอว่ารู้สึกเสียใจหรือเปล่า”

ยัยคนโง่ ต้องให้เขาพูดชัดเจนอะไรขนาดนี้เลยเหรอ

“ไม่เสียใจ” มู่ซย่าส่ายหัว พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เดิมทีเขาก็เป็นคนแบบนี้ ฉันมองทะลุเขามาตั้งนานแล้ว”

เยี่ยซือเจวี๋ยหัวเราะเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เชื่อคำพูดของเธอ

เขาเขย่าก้อนกระดาษที่อยู่ในมือและเอ่ย“ไม่เสียใจแล้วทำไมเธอถึงต้องตรวจเจ้าสิ่งนี้ละ?”