ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 117

เธอไม่ค่อยจะจำนักเรียนของพ่อแม่บุญธรรมได้เท่าไร เพราะว่าจำนวนเยอะมาก ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะจำเธอได้หรือไม่

มู่ซย่ารู้สึกกังวลเล็กน้อย

เจี่ยนใส่หน้ากากอยู่ทำให้มองสีหน้าไม่ค่อยออก เขายื่นมือออกไปเพื่อเช็คแฮน์และใช้ภาษาอังกฤษทักทาย “ ไฮ ผมคือเจี่ยน คุณเป็นญาติของผู้ป่วยใช่ไหม?”

มู่ซย่าโล่งอกทันที เขาไม่รู้จักเธอ

เธอกกำลังจะพูด แต่หลัวอี้แย่งพูดขึ้นมาก่อน “คุณหนูมู่ เขากำลังทักทายคุณ เธอฟังภาษาอังกฤษออกหรือเปล่า? ถ้าฟังไม่ออกฉันจะแปลให้เธอฟัง”

คนที่เติบโตมาจากบ้านนอก ภาษาอังกฤษคงไม่ได้ดีเท่าไร?

แต่ว่าถัดมาก็ได้ยินมู่ซย่าใช้อังกฤษที่สำเนียงเป๊ะสื่อสารกับเจี่ยน

ยังมีใช้คำเฉพาะ “acupuncture and moxibustion” “neurasthenia” คำศัพท์ที่แม้แต่หลัวอี้ก็ฟังไม่เข้าใจ

หลัวอี้มึนงงไปช่วงหนึ่ง

มู่ซย่าไม่เพียงแต่ฟังภาษาอังกฤษเข้าใจ แต่ยังใช้ภาษาอังกฤษได้ดีกว่าเขาที่ได้รับการสอนโดยครูภาษาอังกฤษมาโดยเฉพาะตั้งแต่เขายังเด็ก

หลัวอี้รู้สึกว่าใบหน้าปวดแสบปวดร้อน

ในตอนที่หลัวอี้กำลังสงสัยในชีวิตของตนเองอยู่นั้น เสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยก็ดังขึ้นข้างหู “ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม? ว่าอย่าได้ดูถูกผู้หญิง”

บทผู้หญิงจะแรงขึ้นมาละก็ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเรียนภาษาอังกฤษหรอก แม้แต่กรีดบนใบหน้าตัวเองก็ทำได้

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาไม่รู้สึกว่ามู่ซย่าเติบโตมาจากบ้านนอก

นอกจากเรื่องแก้แค้น เธอต้องแอบปิดบังอะไรอย่างอื่นไว้แน่นอน

หลัวอี้สูดลมหายใจเข้าลึกๆปรับอารมณ์เล็กน้อย

แค่ได้ภาษาอังกฤษเอง มีหลายคนที่มีพรสวรรค์ทางด้านภาษาเป็นภูมิเดิมอยู่แล้ว บวกกับแม่แท้ๆผู้ให้กำเนิดของมู่ซย่าเคยเป็นภรรยามู่ที่มีชื่อเสียงในเมืองจิงตู ใช้เวลาไม่นานเขาก็รู้สึกว่าการที่มู่ซย่าภาษาอังกฤษดีไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร

ภาษาอังกฤษดี ใช่ว่าวิชาแพทย์จะดีด้วย

อีกอย่างตัวเธอเองก็พูดแล้ว เธอรู้นิดหน่อยเท่านั้น เมื่อถึงตอนนั้นรักษาได้ไม่ดี สุดท้ายคนที่ต้องตบหน้าตัวเองก็คือมู่ซย่า

แน่นอน หลัวอี้ไม่ได้มีเจตนาต่อต้านมู่ซย่า แต่ต่อต้านแพทย์แผนจีนของเธอ

เขามาจากตระกูลร่ำรวยที่เปิดโรงพยาบาลแพทย์แผนตะวันตก เดิมทีก็ต่อต้านการแพทย์แผนจีนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับมู่ซย่าที่เป็นหญิงสาวที่มาจากบ้านนอก แถมหน้าตาก็สวยด้วย ระดับความเชื่อใจของเขาต่อทักษะการแพทย์ของเธอเกือบจะติดลบ

ทางด้านมู่ซย่าที่พูดคุยกับเจี่ยนเกี่ยวกับอาการป่วยเรียบร้อยแล้ว

เจี่ยนดึงหน้ากากอนามัยลงมา สายตาที่มองมู่ซย่าแปลกๆขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณหนูท่านนี้ พวกเราค่อยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า?” อยู่ ๆ เจี่ยนก็เปลี่ยนมาใช้ภาษาจีน

มู่ซย่ามองเจี่ยนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย และเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าที่อีกฝ่ายพูดภาษาอังกฤษกับเธอเพื่อจะแกล้งเธอนั่นเอง เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอไม่ใช่ญาติของผู้ป่วย

แต่ว่าตอนนี้เจี่ยนเปลี่ยนมาพูดภาษาจีน ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงทัศนคติที่มีต่อเธออย่างหนึ่ง

“พวกเราเจอกันเป็นครั้งแรก” มู่ซย่าตอบเสียงเรียบ

“ผมรู้สึกว่า ผมเคยเห็นคุณที่ไหน...”

ในขณะเจี่ยนกำลังใช้ความคิด ก็โดนข้อศอกของฉินหรานเฟิงชนเล็กน้อย

“พี่ชาย วิธีเข้าหาแบบนี้ของนาย ในประเทศของพวกเราเลิกใช้มานานแล้ว นายเปลี่ยนวิธีอื่นเถอะ ไม่สิ ตอนนี้ยังไม่ถึงคิวนาย”

เจี่ยนเผยสีหน้างุนงง “บัตรคิวอะไร?”

ฉินหรานเฟิงกำลังจะพูดอะไร ก็โดนหลัวอี้เอ่ยขัดขึ้นมา “พวกคุณคุยกันมาตั้งนาน เจี่ยน นายคิดว่าการรักษาแบบแพทย์แผนจีนที่เธอพูดเป็นยังไงบ้าง? เป็นเรื่องน่าขันใช่หรือไม่?”

เจี่ยนส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ “ฉันไม่เข้าใจความหมายของคำว่าน่าขันอะไรนั้น แต่ฉันรู้สึกว่าวิธีที่คุณหนูท่านนี้พูดสามารถลองได้”

“วิธีอะไร?” หลัวอี้ถามด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ

ภาษาอังกฤษของมู่ซย่าเขาฟังไม่เข้าใจ ทำให้รู้สึกอับอายเล็กน้อย

เจี่ยนชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มที่ยังนอนสลบ “เธอบอกสามารถใช้การฝังเข็มของแพทย์แผนจีนในการรักษา ผสมผสานกับการกระตุ้นด้วยคลื่นแม่เหล็กซ้ำๆ...”

คำพูดส่วนหลังหลัวอี้ฟังไม่เข้าใจจึงเอ่ยถามไปตรงๆ “ฝังเข็มก็สามารถรักษาโรคทางจิตได้เหรอ? ถ้าเช่นนั้นจะมียาตะวันตกมากมายไปทำไมกัน?”