ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 121

หลัวอี้ถามด้วยสีหน้าอึมครึม “นายจะเอาจริงเหรอ”

“นายก็ลองดู”

หลัวอี้กัดฟัน “งั้นก็อย่าโทษที่ฉันลงมือกับนายเลยนะ!”

พูดจบ หลัวอี้ก็ยกมืออีกขึ้นมาข้างหนึ่ง หมัดของเขาต่อยไปที่หน้าของเยี่ยซือเจวี๋ย

หมัดนี้ของเขาไวมากแถมยังมีแรงลมอีกด้วย

เยี่ยซือเจวี๋ยหลบหมัดของหลัวอี้ด้วยการโน้มตัวลงอย่างรวดเร็ว หลัวอี้ถือโอกาสดึงมือขวาของตนเองที่ถูกเยี่ยซือเจวี๋ยจับเอาไว้ออกมา จากนั้นจึงผลักเยี่ยซือเจวี๋ยออกแล้วหันหลังวิ่งไปทางเตียงผู้ป่วย

ในขณะที่มือของหลัวอี้กำลังจะสัมผัสโดนเข็มที่อยู่บนหัวของผู้ชาย เยี่ยซือเจวี๋ยก็ยื่นมือไปจับคอเสื้อของหลัวอี้ไว้แน่น จากนั้นก็ลากให้เขาออกห่างจากเตียงผู้ป่วย

ทั้งสองคนเริ่มต่อสู้กันอีกครั้งหนึ่ง

เพื่อนสนิทสู้กัน ต่างฝ่ายต่างรู้นิสัยการออกหมัดของอีกฝ่าย ยากที่จะแยกแพ้ชนะในชั่วขณะหนึ่ง

คนที่ต่อสู้ไม่เป็นอย่างฉินหรานเฟิงก็ได้แต่ยืนกังวลใจอยู่ข้างๆ

“ทำไมพวกนายสองคนถึงได้สู้กันจริงๆ ขึ้นมาหล่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

แต่แล้วเยี่ยซือเจวี๋ยกับหลัวอี้ก็ไม่มีใครฟังเขาเลยสักคน

กลับเป็นหลัวอี้ที่อยู่ๆ ก็คิดได้ว่ายังมีตัวช่วยอย่างฉินหรานเฟิงอยู่ เขาต้านหมัดของเยี่ยซือเจวี๋ยไปพลาง พลางตะโกนว่า “หรานเฟิง ไปเร็ว! ไปดึงเข็มออก!”

“ฉัน…” ฉินหรานเฟิงลังเล

“ไปเร็ว!” หลัวอี้ตะโกนเสียงดัง

ฉินหรานเฟิงกัดฟัน ยกเท้าแล้ววิ่งไปทางเตียงผู้ป่วยของผู้ชาย

เยี่ยซือเจวี๋ยจึงรีบจะตามไปขวางฉินหรานเฟิงไว้ แต่แล้วหมัดของหลัวอี้ก็ต่อยมาทางเขาอีก เยี่ยซือเจวี๋ยรีบหลบ แต่ฉินหรานเฟิงก็เดินถึงข้างเตียงภายในพริบตาเดียวแล้ว

“ขอโทษนะคุณมู่ ผมไม่อยากจะเสี่ยงแบบนี้จริงๆ…” ฉินหรานเฟิงพูดพึมพำ จากนั้นก็ยื่นมือไปจะดึงเข็มไฟฟ้าบนหัวของผู้ชายออก

แต่แล้วในขณะนั้นเอง ก็มีเงาสีขาวผ่านไป

ต่อมา เงาสีขาวนั้นก็ได้กอดเอวของฉินหรานเฟิงเอาไว้ แล้วลากเขาให้ห่างจากเตียงผู้ป่วย

ฉินหรานเฟิงหันหัวกลับไปดูอย่างตะลึง จากนั้นก็เห็นเจี่ยนพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดว่า “ขอโทษครับ คุณชายฉิน คุณจะสัมผัสเข็มนั้นไม่ได้…”

“โธ่เว้ย!” ฉินหรานเฟิงพูดด่า “นายมันเกลือเป็นหนอนเหรอ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้หมอนี่จะเป็นอะไรไปไม่ได้! เข็มที่อยู่บนหัวนั่นนายดูแล้วไม่กลัวเหรอ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

เจี่ยนกอดฉินหรานเฟิงไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ

หลัวอี้คิดไม่ถึงว่าเจี่ยนจะทรยศตนเอง อดกลั้นความโกรธไว้แล้วถาม “เจี่ยน! นายรู้ตัวไหมว่านายกำลังทำอะไรอยู่”

เจี่ยนกอดฉินหรานเฟิงไว้แน่น พลางตอบว่า “คุณชายหลัว ได้โปรดเชื่อผมสักครั้งเถอะครับ! ผมรู้สึกว่าวิธีรักษาด้วยการฝังเข็มนี้มันคุ้มค่าที่จะลองจริงๆ”

“นายรู้ราคาที่ต้องจ่ายหากลองผิดขึ้นมาไหม สำหรับพวกเราแล้ว ไอ้หมอนี่มันสำคัญมาก ฝังเข็มไว้บนตัวไม่เป็นไรหรอก แต่ฝังไว้บนหัวมันจะตายได้นะ!”

“ผม…แต่…” เจี่ยนลังเล

แต่แล้วในขณะนั้นเอง อยู่ๆ ผู้ชายที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ไอออกมา “แค่กแค่ก…”

ทุกคนต่างหยุดแล้วมองไปทางเตียงผู้ป่วย

จึงได้ยินผู้ชายที่ลืมตาสีฟ้าขึ้น แล้วใช้ภาษาอังกฤษถามอย่างสับสน “นี่ฉันอยู่ไหนเหรอ”

เสียงของผู้ชายใสบริสุทธิ์ นัยน์ตาชัดเจน ท่าทางแตกต่างจากก่อนหน้านี้ที่พูดไม่ชัดราวกับว่าเป็นคนละคน

ทุกคนอึ้งไปทันที

คนคนนี้…มีสติกลับมาแล้วเหรอ

เจี่ยนไม่มีเวลามาสนใจฉินหรานเฟิงขึ้นมาทันที รีบปล่อยฉินหร่านเฟิงออกแล้วไปที่ข้างเตียงแล้วถาม “คนไข้ ตอนนี้คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”

ผู้ชายเอ่ยปากพูดอย่างกินแรง “ฉันรู้สึก…ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ที่นี่ที่ไหน”

เจี่ยนพูดอย่างดีใจ “คุณสามารถตอบกลับผมได้เหรอ คุณ คุณปกติดีแล้วเหรอ”

ผู้ชาย “ฉันก็ต้องปกติสิ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันควรจะอยู่บนทะเลไม่ใช่เหรอ”

เจี่ยนหันกลับไปมองหลัวอี้อย่างดีใจ จากนั้นจึงเปลี่ยนมาพูดภาษาจีน “คุณชายหลัว ตรรกะการพูดของเขาปกติดี เขาหายดีแล้ว! แม้จะไม่รู้ว่าอย่างอื่นฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติหรือยัง แต่อย่างน้อยถ้าคุณจะสอบถามอะไรก็ไม่มีปัญหาแน่นอน”

นัยน์ตาของหลัวอี้ที่อยู่หลังแว่นตากรอบทองนั้นรู้สึกทึ่งจนตาโต