ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 123

ในตอนนี้หลัวอี้ไม่มีอคติกับมู่ซย่าเหมือนแต่แรกแล้วแม้แต่น้อย พยักหน้าพูดทันที “ฉันไปเร่งเองตอนนี้เลย ของแบบนี้รีบแค่ไหนก็ต้องหนึ่งวัน ถ้าฉันไปด้วยตนเอง ก่อนพรุ่งนี้เช้าก็คงจะได้รับผล”

“รบกวนนายหน่อยนะ”

“เป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว เธอช่วยพวกเราได้มากเลย” หลัวอี้พูดไป จากนั้นมองผู้ชายที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้วถามว่า “เข็มของเขานี่ต้องนานแค่ไหนถึงจะดึงออกได้นะ”

ฉินหรานเฟิงเบะปาก คำพูดอะไรก็ให้หลัวอี้พูดไปหมด

เมื่อกี้ใครเป็นคนสั่งให้เขารีบไปดึงเข็มออกกัน

มู่ซย่ามองผู้ชาย พูดว่า “ถ้าเขาได้สติกลับมาแล้ว แล้วพวกนายก็ไม่ต้องให้ฉันรักษาเขาอีกแล้ว ตอนนี้ก็ดึงออกได้เลย ฉันไปทำเอง…”

“เธอนอนไป!” เยี่ยซือเจวี๋ยกดไหล่ของเธอไว้ “ฉันไปเอง”

ฉินหรานเฟิงมองมือของเยี่ยซือเจวี๋ยที่กดไหล่ของมู่ซย่าไว้ด้วยสายตาสงสัย ในใจก็รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

เขาอยากจะพูดอะไร แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เขาเองก็ไม่เชื่อใจมู่ซย่าเหมือนหลัวอี้ ในใจก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาทันที จึงถอยไปอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

และในตอนนั้นเอง จวินเฮ่าเซวียนก็พาบอดี้การ์ดสองสามคนเข้ามา เขาเอ่ยปากถาม “ได้ข่าวว่ารักษาหายดีแล้วเหรอ”

วิต่อมา จวินเฮ่าเซวียนก็เห็นมู่ซย่าที่นอนอยู่เตียงผู้ป่วย รวมถึงสภาพห้องที่ยุ่งเหยิง

ตาทั้งสองข้างของเขาจ้องไปที่หลัวอี้ทันที “นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย!”

“ฉัน…” หลัวอี้ลูบจมูกด้วยความเขินอาย

เยี่ยซือเจวี๋ยที่ดึงเข็มออกเอ่ยปากพูด “มู่ซย่าต้องพักผ่อน พวกนายออกไปเถอะ”

สีหน้าจวินเฮ่าเซวียนตรึงเครียด “เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย”

“ไม่มีอะไรไม่มีอะไร ถ้านายถามอีก หลัวอี้ก็ไม่ใช่คนแล้ว ไปเถอะ แบกคนเร็ว ไอ้หมอนั่นมันมีสติดีแล้ว พวกเราต้องไปทำธุระกันแล้ว” ฉินหรานเฟิงดันจวินเฮ่าเซวียนออกไป

ไม่นาน ในห้องพักผู้ป่วยก็เหลือเพียงเยี่ยซือเจวี๋ยกับมู่ซย่าสองคน

มู่ซย่ามองขวดน้ำเกลือที่อยู่เหนือหัว พูดอย่างไร้เรี่ยวแรง “ตอนนี้ดึกมากแล้ว นายเองก็ไปพักผ่อนเถอะ ฉันดูขวดน้ำเกลือเอง”

เยี่ยซือเจวี๋ยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “คนอย่างฉันไม่ชอบติดค้างใคร เธอนอนของเธอไป ไม่ต้องสนใจฉัน”

มู่ซย่าอยากจะพูดอะไรอีก แต่เพราะเธอเหนื่อยล้ามากจริงๆ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร หลับตาลงแล้วพักผ่อนอย่างเงียบๆ

ไม่นานนัก ลมหายใจของเธอก็เป็นจังหวะ จากนั้นก็เข้าสู่ห้วงความฝัน

ตอนแรกเยี่ยซือเจวี๋ยนั่งหันหลังให้มู่ซย่า แต่พอได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะ เขาจึงค่อยๆ หันกลับมา สายตาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของมู่ซย่า

มู่ซย่าที่อยู่ในห้วงความฝันสลัดความระแวงออกไปหมด น่าเอ็นดูเหมือนกับแมวเปอร์เซียที่นอนหลับสนิท

เยี่ยซือเจวี๋ยรู้สึกว่าหน้าของมู่ซย่าราวกับว่ามีแม่เหล็กอยู่ รอเขารู้สึกตัวกลับมาอีกที มือของเขาก็เกือบจะแนบไปที่แก้มของมู่ซย่าแล้ว

เยี่ยซือเจวี๋ยตกใจ รีบดึงมือกลับมาอย่างหงุดหงิด

นี่เขาไม่เคยแตะผู้หญิงมาก่อน ก็เลยกินไม่เลือกเหรอ

แต่จะว่าไป มู่ซย่าก็ดีกว่าผู้หญิงไฮโซที่แม่ของเขาแนะนำให้ตั้งหลายเท่า ถ้าหากว่าเป็นเธอแล้ว เขาก็คงจะไม่ติดใจเรื่องที่จะต้องอยู่อาศัยกับผู้หญิงไปทั้งชีวิตหรอกนะ

ในหัวของเขานึกถึงภาพของมู่ซย่าอย่างไม่สามารถควบคุมได้

แต่ไม่นานเยี่ยซือเจวี๋ยก็ส่ายหัวอย่างหงุดหงิด เขาไม่อยากจะอยู่กับมู่ซย่าเพียงลำพังอีกต่อไป จะได้ไม่ต้องไปอาบน้ำเย็นอีก

ดังนั้นเยี่ยซือเจวี๋ยจึงลุกขึ้นเดินไปสูบบุหรี่ที่ข้างหน้าต่าง

เขาเปิดหน้าต่างออก เพื่อให้ควันลอยออกไป แต่พอเป็นแบบนี้ ลมหนาวในยามค่ำคืนก็เป่าจนเขาปวดหัว

ในตอนที่เยี่ยซือเจวี๋ยสูบบุหรี่เสร็จเตรียมจะปิดหน้าต่าง โทรศัพท์ของสือซูเจินแม่ของเขาก็โทรเข้ามา