ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 139

ผู้กำกับอ้าปาก อยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็พูดได้แค่ “ผมยอมแล้ว”

เขายอมแล้ว ยอมจริงๆ

มู่ซย่าแสดงอะไรก็เหมือนอะไร พรีเซนเตอร์แบบนี้ ยากที่จะหาได้จริงๆ

มู่ซย่าไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้สองคนนี้เคยคุยอะไรกัน เธอเดินไปหยุดอยู่ต่อหน้าผู้กำกับแล้วพูดถามว่า “ผู้กำกับ ฉันอ่านบทถ่ายทำจบแล้ว เริ่มถ่ายทำกันได้เลย”

ผู้กำกับเรียกสติกลับมา มองมู่ซย่าด้วยความพอใจ แล้วพยักหน้าพูดว่า “เริ่มเลยๆ เริ่มตอนนี้เลย!”

ตอนนี้เขากระตือรือร้นที่จะทำงานอย่างมาก เพราะเขาเชื่อว่า พอเผยแพร่โฆษณานี้ไป โฆษณานี้จะต้องโด่งดังไปทั่วประเทศแน่นอน แถมยังโด่งดังไปถึงต่างประเทศได้

และเขาที่เป็นผู้กำกับการถ่ายทำ ก็ได้รับเกียรติเช่นเดียวกัน

ฉากถ่ายทำของห้องท่านประธานนั้นถ่ายเสร็จอย่างราบรื่นภายในหนึ่งชั่วโมง

มู่ซย่าอาศัยโอกาสที่ทุกคนเก็บอุปกรณ์เตรียมย้ายสถานที่ เดินเล่นในห้องทำงานอย่างสบายๆ ดูเหมือนว่ากำลังเยี่ยมชมห้องทำงาน แต่จริงๆ แล้วกลับตั้งใจสำรวจห้องทำงาน

ซือถูไห่เป็นคนตระหนี่ หลังจากเปลี่ยนมู่ซื่อกรุ๊ปให้เป็นซือถูกรุ๊ปแล้ว การตกแต่งของห้องทำงานไม่มีชั้นไหนที่เปลี่ยนไปเลย

นี่เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอ

ไม่ได้ลงมือสร้างใหม่ คนงานก็จะไม่เจอห้องลับ

มู่ซย่าตั้งใจเดินรอบห้องทำงาน สุดท้ายแกล้งทำเป็นหยุดอยู่หน้าตู้เซฟอย่างไม่ตั้งใจ

ถ้าหากความทรงจำไม่ผิดพลาด ตู้เซฟอันนี้พอใส่รหัสที่ถูกต้องแล้ว ตู้เซฟก็จะเปิดออก

แล้วรอหลังจากที่ตู้เซฟเปิดออกมาแล้วใส่รหัสที่ถูกต้องอีกรอบ ปุ่มเปิดปิดของห้องลับก็จะปรากฏออกมา

มู่ซย่ามองตู้เซฟนั้นอย่างลึก รอตอนที่ไม่มีคนค่อยขึ้นมาอีกรอบ

เธอมีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง ข้างในนั้นจะต้องมีอะไรที่เธออยากได้แน่นอน

เธอกำลังตั้งใจย้อนนึกถึงรหัสของตู้เซฟ อยู่ๆ เสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยก็ดังมาจากข้างหลัง “ดูอะไรอยู่เหรอ”

มู่ซย่ารีบเรียกสติกลับมา ละสายตาแล้วส่ายหัวตอบว่า “ไม่มีอะไร…”

เยี่ยซือเจวี๋ยมองไปที่ตู้เซฟ รู้ว่ามู่ซย่าไม่ได้พูดความจริง

แต่เขาก็ไม่ได้ถาม ใครๆ ก็มีความลับ เขาไม่อยากจะไปสอดรู้ความลับของมู่ซย่า ก็เหมือนกับที่เขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ความลับของตนเอง

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้ดูตู้เซฟอีก เอ่ยปากพูดว่า “เตรียมเสร็จแล้วก็จ้านสถานที่ลงไปข้างล่างแล้วถ่ายทำเถอะ สถานที่การถ่ายทำครั้งนี้คือล็อบบี้ของชั้นหนึ่ง พนักงานทุกคนที่ยังทำงานในวันนี้จะลงไปแสดงเป็นตัวประกอบที่ชั้นล่าง เนื้อหาการถ่ายทำของเธอคือการอยู่กับตัวประกอบที่ในมือคือกาแฟของเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์”

“อื้ม ฉันรู้แล้ว “ มู่ซย่าพยักหน้า ก้าวเดินออกจากห้องทำงานไป

รอการถ่ายทำจบ เธอค่อยหาข้ออ้างขึ้นมา เวลานั้นที่ห้องทำงานคงจะไม่มีคน แล้วก็เป็นโอกาสที่ดีในการเปิดห้องลับ

มู่ซย่าไม่มองที่ตู้เซฟอีก ตามเยี่ยซือเจวี๋ยและคนอื่นๆ ลงไป

พนักงานในตึกนี้ที่ทำงานวันนี้มาครบหมดแล้วลงไปชั้นล่าง ผู้คนขวักไขว่ไปมาอย่างคับคั่ง มีถึงห้าหกสิบคนทีเดียว

ผู้กำกับการถ่ายทำกำลังบอกทิศทางการเดินกับนักแสดงตัวประกอบ อยู่ๆ บนตึกก็ส่งเสียงระเบิดที่เสียงดังออกมา

“ตู้ม”

อยู่ๆ พื้นดินที่สั่นไหวขึ้นมา

กลุ่มคนแตกตื่นขึ้นมาทันที

“แผ่นดินไหว! ใช่แผ่นดินไหวไหม”

“ไม่ใช่แผ่นดินไหว…เหมือนว่ามีอะไรระเบิดข้างบน!”

“ระเบิดจริงๆ! ฉันได้กลิ่นควันแล้ว! ทุกคนวิ่งเร็ว!”

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนนำ ทุกคนต่างวิ่งไปทางประตูทางออก

เมื่อกี้มู่ซย่าอยู่ห้องแต่งหน้า ยังไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น

ช่างแต่งหน้าเหมือนชินชาแล้ว “ผู้กำกับคงจะมีการจัดเตรียมอย่างอื่น คงจะเป็นประทัดนั่นแหละ”

แต่แล้วคำพูดของช่างแต่งหน้าเพิ่งพูดจบ ประตูของห้องแต่งหน้าชั่วคราวก็ถูกถีบออกเสียงดัง ‘ตู้ม’