ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 20

ภายในห้องของมู่ซย่า

มู่ซย่าเห็นห้องพักในโรงแรมที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ในใจของเธอไม่ได้รู้สึกถึงความไม่พอใจหรือความไม่ยุติธรรมใดๆ เลย

สูญเสียความรักจากซือถูไห่ก็แค่ชั่วคราวไม่เห็นจะเป็นอะไร การกลับมาของเธอก็ได้สร้างความปั่นป่วนให้บ้านหลังนี้แล้ว เมื่อใดก็ตามที่ครอบครัวนี้เริ่มจะโกลาหลวุ่นวาย เธอก็จะได้ค้นพบความจริงที่เธอต้องการอย่างแน่นอน!

พิธีกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกครึ่งชั่วโมงนี้แล้ว

ก่อนออกจากห้อง มู่ซย่าส่องกระจกจัดแต่งทรงผมที่ยุ่งเหยิงของเธออีกครั้ง

หญิงสาวในกระจกดูอ่อนหวานและขี้เล่น น่ารักจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า นี่ก็แค่หน้ากากของเธอ

หมาป่าตัวร้ายที่แสร้งทำตัวเป็นลูกแกะตัวน้อยจะกัดคนได้รวดเร็ว แม่นยำ และโหดเหี้ยม ทำให้ศัตรูหมดหนทางที่จะต้านทาน

สถานที่จัดงานได้รับการตกแต่งอย่างโอ่อ่า ภายในมีร้านค้าสปอนเซอร์จำนวนมากมายได้จัดวางกาแฟจากเมล็ดกาแฟหลากหลายชนิดให้ได้ลิ้มลอง กลิ่นหอมของกาแฟกระจายฟุ้งไปทั่ว

เมื่อซือถูชิงซานเดินเข้าไปในสถานที่จัดงาน เธอหยิบกาแฟขึ้นมาถ้วยหนึ่งแล้วยกขึ้นดม จากนั้นเธอก็หันไปพูดกับซือถูไห่ว่า “กาแฟนี้ไม่เลวเลยค่ะ กลิ่นหอมกลมกล่อมมาก ดูจากขนาดเมล็ดแล้ว เดาว่าเมล็ดกาแฟนี้...มาจากโคลอมเบีย"

ทางสปอนเซอร์ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเข้า จึงเดินตรงเข้ามาพูดคุยด้วย “คุณผู้หญิงท่านนี้สายตาแหลมคมมากครับ เมล็ดกาแฟของพวกเรามาจากโคลอมเบียจริงๆ”

สปอนเซอร์ยังคงชมเชยซือถูชิงซานอีกชุดใหญ่ ซือถูไห่หน้าบานเมื่อได้ยินคำชมเหล่านี้ เขามองซือถูชิงซานด้วยความภาคภูมิ

ซือถูชิงซานกำลังดื่มด่ำกับความภาคภูมิใจ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอกลับเห็นสปอนเซอร์มองมู่ซย่าด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนว่าเขากำลังตะลึง

ซือถูชิงซานมั่นใจเลยว่า ถ้าปล่อยให้สปอนเซอร์คนนั้นมองมู่ซย่าต่อไป น้ำลายของเขาคงจะต้องไหลออกมา

เธอทั้งโกรธและริษยา

ซือถูชิงซานและมู่ซย่าอายุไล่เลี่ยกัน ต่างก็อยู่ในวัยยี่สิบต้นๆ แต่จริงๆ แล้วยังถือว่าเป็นหญิงสาวตัวน้อยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

อีกไม่กี่ปีพวกเธอก็จะเติบโตกันเต็มที่ ไม่รู้ว่ามู่ซย่าจะงดงามขนาดไหน

ถึงตอนนั้น เธอเกรงว่า แม้แต่ใบไม้ที่เสริมบารมีมู่ซย่า เธอก็ไม่มีสิทธิ์

ยิ่งซือถูชิงซานกังวลเรื่องนี้มากเท่าไร เธอยิ่งเกลียดมู่ซย่ามากขึ้นเท่านั้น เกลียดจนอยากให้มู่ซย่าหายไปในทันที

นังสาวบ้านนอกคนนี้ไม่ควรจะปรากฏตัวตั้งแต่แรก การปรากฏตัวของมู่ซย่าทำให้ชีวิตเธอวุ่นวายไปหมด!

ซือถูชิงซานขยับไปทางซ้ายสองก้าวเพื่อบังสายตาของผู้สนับสนุน แล้วหยิบกาแฟถ้วยหนึ่งส่งให้มู่ซย่า เจตนาร้ายแวบผ่านแววตาของเธอ

ซือถูชิงซานยัดกาแฟใส่มือขอ มู่ซย่า แล้วพูดว่า “พี่คะ พี่ก็ลองชิมกาแฟของร้านนี้ดูบ้างสิคะ ฉันว่ามันดีมากเลยค่ะ”

มู่ซย่ายังไม่ทันได้อ้าปาก ซือถูชิงซานก็ยกมือขึ้นปิดปากทำท่าเหมือนเธอเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นได้ “ฉันลืมไปเลย...พี่สาวอยู่บ้านนอกมาตลอดนี่คะ คงไม่เคยดื่มกาแฟสินะ”

เมื่อสปอนเซอร์ที่อยู่ข้างหลังได้ยิน แสงสว่างในสายตาที่มองมู่ซย่าก็ขุ่นมัวลง เขามาที่นี่เพื่อหาพรีเซนเตอร์ให้แบรนด์ของเขาเอง ซึ่งเมื่อสักครู่เขาเห็นว่ามู่ซย่าดูดีมาก

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า หญิงสาวคนนี้ไม่เคยดื่มกาแฟ แล้วก็มาจากบ้านนอก...

ผู้หญิงแบบนี้ ต่อให้สวยขนาดไหนก็ไม่เหมาะจะเป็นพรีเซนเตอร์เพื่อส่งเสริมภาพลักษณ์ให้แบรนด์ของเขา ถ้าชาวเน็ตรู้ พรีเซนเตอร์คนนี้มีแต่จะส่งผลกระทบในทางลบให้กับพวกเขา

ไม่โอเค!

มู่ซย่าไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของซือถูชิงซาน เธออยากจะลองชิมดู

ดังนั้นเธอจึงจิบกาแฟ แต่แล้วก็ขมวดคิ้ว “ขมเกินไป”

กาแฟนี้กลิ่นหอม แต่เมื่อสัมผัสถูกลิ้นกลับมีรสขมมาก นอกจากขมแล้ว กลับไม่มีรสกลมกล่อมตามหลัง คุณภาพของกาแฟไม่ได้ดีอย่างที่ซือถูชิงซานพูดไว้เลย

ซือถูชิงซานรับกาแฟจากมือของมู่ซย่าคืน เธอคิดว่ามู่ซย่าไม่รู้เรื่องกาแฟ

สาวบ้านนอกที่มาจากชนบทจะรู้เรื่องกาแฟที่ไหนกัน

ซือถูชิงซานพึงพอใจกับปฏิกิริยาของมู่ซย่ามาก เธอหันไปขอโทษสปอนเซอร์รายนั้น “ขอโทษด้วยค่ะคุณ ไม่ใช่ว่ากาแฟของคุณไม่ดีนะคะ แต่พี่สาวของฉันไม่ค่อยได้ดื่มกาแฟค่ะ”

ในใจของสปอนเซอร์ยิ่งแน่ชัดว่าจะไม่พิจารณามู่ซย่า

ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับกาแฟเลย!

เขาฉีกยิ้มให้ซือถูชิงซานอีกครั้ง “ไม่เป็นไรครับ ไม่ค่อยดื่มกาแฟก็เป็นเรื่องปกติ ผมไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”

สปอนเซอร์ผงกศีรษะให้ซือถูชิงซาน แล้วหันหลังเดินจากไป

ซือถูไห่มองไปที่แผ่นหลังของสปอนเซอร์อย่างพินิจพิจารณา

ลูกสาวคนที่สองของเขาเก่งกว่าลูกสาวคนโตมาก

มู่ซินเย่ว์กลัวว่าซือถูไห่จะโกรธ จึงจงใจพูดตำหนิ “ซานซาน ลูกก็นะ ทำไมถึงได้เอากาแฟให้พี่สาวต่อหน้าคำอื่น”

ใบหน้าของซือถูชิงซานโศกเศร้า “หนูลืมตัวไปนี่คะ...”

ซือถูไห่โบกมือและพูดว่า “เด็กๆ ก็ความจำไม่ค่อยดีแหละ แต่มู่ซย่าก็นะ ลูกไปว่ากาแฟของสปอนเซอร์ขมได้ยังไงกัน ทำพ่อขายหน้าจริงๆ!

มู่ซย่าหลุบสายตาลง พลางทำหน้าจ๋อยกล่าวคำขอโทษ “ขอโทษค่ะ พ่ออย่าโกรธหนูเลยนะคะ...”

“ช่างมันเถอะ!” ซือถูไห่เบือนหน้าหนีอย่างเหลืออด พลางกำชับซือถูชิงซานว่า “ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ลูกรีบไปเตรียมตัวที่หลังเวทีเถอะ พ่อกับแม่จะไปนั่งรอดูลูกรับรางวัลที่หอประชุมนะ”

“ค่ะพ่อ” ซือถูชิงซานฉีกยิ้มหวานๆ และโบกมือให้มู่ซินเย่ว์ เธอถือหลักฐานแสดงตัวเดินหายไปหลังเวที

มู่ซย่าเดินตามซือถูไห่ไปที่หอประชุม

ไม่รู้ว่าจงใจหรือไม่ได้ตั้งใจ เธอถูกซือถูไห่ทอดทิ้งไว้เบื้องหลังไกลๆ เหมือนกับกำลังหลีกหนีจากสิ่งสกปรก เหมือนไม่ได้มาด้วยกันกับเธออย่างนั้นแหละ