ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 276

ซือถูไห่กำลังล้อเธอเล่นแน่ๆ หรือว่าเมื่อครู่ถูกทำให้โกรธ ก็เลยจงใจขู่เธอ

สุดท้ายสวี่ยิงซานก็ทนดูต่อไปไม่ไหว ยังไงก็เป็นญาติกัน เขาเองก็ไม่อยากให้ทางด้านซือถูไห่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ จึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “ ซินเย่ว์ ชิงซานตายไปแล้วจริงๆ พวกเรารู้ว่าเธอทำใจยอมรับได้ยาก แต่มันคือเรื่องจริง เธอ..... เสียใจด้วยจริงๆ ”

ที่จริงแล้ว ตอนนี้สวี่ยิงซานเองก็รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจมาก

คนที่บ้านของตนก่อเรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้ วันนี้เพื่อที่จะไม่ไปจดทะเบียนสมรสที่สำนักงานกรมกิจการพลเรือน ถึงกับจงใจอาละวาดขู่จะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ เมื่อครู่ก่อนที่เขาจะออกจากบ้านได้สั่งให้คนรับใช้ช่วยกันจับตัวสวี่ซิงซิงเพื่อส่งไปที่กรมกิจการพลเรือน ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง

ส่วนทางด้านนี้มู่ซินเย่ว์ก็ยังคงทำใจยอมรับไม่ได้ เธออุตส่าห์ต่อสู้วางแผนมาตั้งมากมาย เหตุผลครึ่งหนึ่งนั้นก็เพราะลูกสาวของเธอ

ข่าวร้ายอย่างนี้เธอจะทำใจยอมรับได้ยังไง

“ ไม่...... ”มู่ซินเย่ว์ถอยหลังไปสองก้าว ยังคงส่ายหน้าไปมาไม่หยุด ในปากก็เอาแต่พึมพำว่า ” เป็นไปไม่ได้ ” อยู่ตลอดเวลา

ซือถูไห่หมดความอดทนแล้ว จึงพูดออกไปว่า “ ไม่เชื่อเธอก็ไปดูเองกับตาเลยไป ”

ผู้หญิงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ไปดูให้เห็นกับตาตัวเองก็ได้ไม่ใช่หรือไง

มู่ซินเย่ว์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอกัดฟัน เดินไปทางโลงศพ

เธอจะไปดู เพื่อให้มั่นใจว่าไม่ใช่ชิงซานลูกสาวของเธอ

ชิงซานของเธอไม่มีวันตายแน่นอน

มู่ซินเย่ว์ก้าวเท้าที่สั่นเทาเดินไปทางที่ตั้งโลงศพ

ยังไม่ทันจะเดินไปถึง สายตาของเธอก็จ้องมองเข้าไปในโลงศพด้วยความร้อนใจ

รอบๆโลงศพทั้งสี่ด้านถูกประดับไปด้วยดอกเบญจมาศสีขาวเต็มไปหมด และมีซือถูชิงซานที่ถูกเปลี่ยนเป็นชุดคนตายแล้วนอนนิ่งอยู่กลางโลงศพ

ทันใดนั้นดวงตาของมู่ซินเย่ว์ก็เบิกโพลง ในแววตาเหมือนกำลังมีอะไรบางอย่างแตกสลายอย่างรวดเร็ว เหมือนพื้นน้ำแข็งที่แตกร้าว หัวใจของเธอราวกับจมดิ่งลงไปในแอ่งน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก

“ ชิงซาน ”

เป็นชิงซานของเธอจริงๆด้วย

ภาพที่มู่ซินเย่ว์เห็น สำหรับเธอแล้วมันเหมือนกับถูกสายฟ้าฟาดลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้สติสัมปชัญญะของเธอแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆในทันที

มู่ซินเย่ว์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกเลาะเอ็นและกระดูกในร่างกายออกไปจนหมด ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไปได้

สวี่ยิงซานอยากจะยื่นมือเข้าไปดึงตัวมู่ซินเย่ว์เอาไว้ แต่มู่ซินเย่ว์เข่าอ่อน ล้มพับลงไปนั่งกับพื้นทันที สวี่ยิงซานคว้าได้แค่ความว่างเปล่า

สวี่ยิงซานอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “ ซินเย่ว์ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า คนก็ตายไปแล้ว เธอต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ ในเมื่อเธอกับต้าไห่อายุยังน้อย จะมีลูกอีกคนก็ได้ เพื่อชดเชยให้เธอ...... ”

เห็นได้ชัดว่าสวี่ยิงซานนั้นปลอบใจคนอื่นไม่เป็น

มู่ซินเย่ว์สีหน้าซีดเผือด ถลึงตาจ้องมองสวี่ยิงซาน

ชิงซานเป็นลูกในไส้ของเธอ

เธออยากจะโกนคำนี้ออกไปจริงๆ แต่เธอยังมีสติอันน้อยนิดหลงเหลืออยู่ สติของเธอได้เตือนเธอว่า อย่าพูดความลับนี้ออกไปอย่างเด็ดขาด

ถ้าพูดออกไปเธออาจจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก

สวี่ยิงซานถูกสายตาเย็นชาของมู่ซินเย่ว์จ้องมองจนรู้สึกไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร เขาส่ายหน้าอย่างรู้สึกกลุ้มใจ ในใจมีความคิดว่าไม่อยากจะยุ่งเรื่องวุ่นวายของครอบครัวนี้เลยสักนิด

ยังคงเป็นซือถูไห่ที่เดินเข้าไปพูดว่า “ ลุกขึ้นเถอะ อย่าให้คนอื่นเห็นเป็นเรื่องตลก...... ”

“ เรื่องตลก ”ประสาทในสมองของมู่ซินเย่ว์ถูกกระตุ้น เธอถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า “ คุณคิดว่าฉันกับชิงซานต่างก็เป็นตัวตลก ใช่ไหม ในสายตาของคุณ พวกเราไม่มีสถานะอะไรเลยใช่ไหม ”

สีหน้าของซือถูไห่แข็งค้างไปเล็กน้อย รับรู้ถึงสายตาที่คนอื่นๆมองมา พูดอย่างเบื่อหน่ายว่า “ เธอกำลังพูดเหลวไหลอะไรอยู่ ฉันเลี้ยงดูชิงซานตั้งแต่เล็กคนโต ส่วนเธอก็เป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายของฉัน ทำไมจะไม่มีสถานะอะไรล่ะ ชิงซานตายไปแล้ว ฉันเองก็เสียใจ แต่พวกเราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ใช่ว่าเวลาเสียใจต้องร้องไห้ฟูมฟายถึงจะถือว่าเสียใจซะหน่อย เธอเข้าใจหรือเปล่า ”