ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 277

“ ไม่ ”มู่ซินเย่ว์ส่ายหน้าอย่างแรง ปฏิเสธความจริงเรื่องการตายของซือถูชิงซานอีกครั้ง ร้องไห้พลางตะโกนว่า “ ชิงซานของฉันยังไม่ตาย ลูกแค่หลับไปเท่านั้น ทำไมคุณต้องเอาลูกไปนอนในโลงด้วย คุณรีบอุ้มเธอออกมาเลยนะ ”

มีคนรู้สึกข้องใจ ซุบซิบกันเสียงเบาว่า “ ก็แค่ลูกสาวที่รับเลี้ยงเท่านั้น เธอถึงกับเสียสติไปเลยหรือ แม้ว่าจะรักมากแค่ไหน ก็ไม่น่าจะเสียใจถึงขั้นนี้ รับเลี้ยงวใหม่อีกคนก็ได้นี่นา ”

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงนินทาขึ้นมา “ งานเลี้ยงวันเกิดที่บ้านตระกูลสวี่เมื่อคืนเธอไม่ได้ไปร่วมหรือไง เมื่อคืนซือถูชิงซานก็ไปร่วมงาน แล้วยังตะโกนบอกทุกคนด้วยว่าตัวเองเป็นลูกสาวแท้ๆของซือถูไห่กับมู่ซินเย่ว์ ”

คำพูดนี้เพิ่งจะสิ้นสุดลง ก็มีคนซุบซิบนินทากันมากขึ้น

“ จริงเหรอ ลูกแท้ๆเหรอ ถ้าอย่างนั้นไทม์ไลน์ก็ไม่ตรงน่ะซิ......นี่มันเท่ากับว่า ตอนที่คุณมู่หว่านเย่ว์ยังไม่จากไป พวกเขาสองคนก็มีลูกด้วยกันแล้วอย่างนั้นเหรอ ”

“ นั่นนะซี ตอนนั้นฉันก็คิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่วันนี้ได้มาเห็นปฏิกิริยาของมู่ซินเย่ว์แล้ว เหมือนเสียลูกสาวแท้ๆของตัวเองไปจริงๆเลย ”

“ ฉันว่า แม้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันก่อนที่มู่หว่านเย่ว์จะตายก็ตาม แต่น้องเมียแต่งงานกับพี่เขย ยังไงก็ใช้ไม่ได้ ”

“ ชู่ หยุดพูดได้แล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็ได้ยินหรอก ”

อย่างไรก็ตามซือถูไห่ก็ได้ยินหมดแล้ว

เส้นเอ็นสีเขียวที่หน้าผากของเขาปูดขึ้นมาอย่างชัดเจน

ซือถูชิงซานแม้จะตายไปแล้วก็ยังไม่ให้เขาได้อยู่อย่างสงบ คิดไม่ถึงเลยว่าจะพูดความลับทั้งหมดออกไป นี่เขาให้กำเนิดลูกโง่ๆอย่างนี้ได้ยังไง

ตลอดชีวิตนี้ซือถูไห่ยังไม่เคยรู้สึกอับอายเท่านี้มาก่อน

เขาเริ่มรู้สึกเสียใจที่ไปยุ่งกับมู่ซินเย่ว์ในตอนนั้น ถ้าไม่ทำอย่างนั้น เขาที่มีชีวิตอยู่มาจนอายุปูนนี้ คงไม่ถึงกับถูกคนอื่นพูดจานินทาหลับหลัง

สีหน้าของซือถูไห่เคร่งขรึมดำคล้ำเหมือนก้นหม้อ

แต่มู่ซินเย่ว์ดันไม่ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของคนรอบข้างเลย ดึงตัวซือถูไห่เอาไว้อย่างบ้างคลั่งและพูดว่า “ คุณรีบไปอุ้มชิงซานของพวกเราออกมาเลยนะ ถ้าลูกตื่นขึ้นมา เห็นว่าตัวเองอยู่ในโลงศพ คงจะตกใจจนร้องไห้แน่ๆ “

มู่ซินเย่ว์ในตอนนี้สมองเลอะเลือนจนแยกแยะไม่ออกแล้วจริงๆ

เธอไม่มีทางยอมรับความจริงเรื่องที่ซือถูชิงซานตายไปอย่างกะทันหันได้ ดึงตัวซือถูไห่ไว้สุดแรง ให้เขาไปอุ้มซือถูชิงซานออกมา

ซือถูไห่สะบัดมือของมู่ซินเย่ว์ออก ฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของมู่ซินเย่ว์อย่างแรง

ทันใดนั้นมู่ซินเย่ว์ก็รู้สึกเจ็บแสบที่แก้มของตัวเอง เธอยื่นมือไปลูบใบหน้า สัมผัสถูกเลือดที่ไหลออกมาจากจมูก

“ เลือด...... ”

เธอเข่าอ่อน คุกเข่าลงไปกับพื้นอีกครั้งอย่างอ่อนแรง

และหลังจากที่ถูกตบหน้า ในที่สุดสติของมู่ซินเยว์ก็กลับคืนมา

เธอมองไปที่โลงศพสีแดงใบนั้น ตระหนักได้จริงๆแล้วว่า คนที่ตายไม่ใช่ซือถูไห่และไม่ใช่มู่ซย่า แต่เป็นซานซานของเธอ ลูกสาวสุดที่รักของเธอชิงซาน

“ ไม่ ”มู่ซินเย่ว์แหงนหน้าขึ้นตะโกนเสียงดัง น้ำเสียงบาดหูและฟังดูใจสลาย ทุกคนที่ได้ยินต่างก็รู้สึกขนลุกอยู่บ้าง

ขณะเดียวกันความอดทนของซือถูไห่ก็หมดลงแล้วอย่างสิ้นเชิง เขาสั่งการพ่อบ้านว่า “ เอาเธอกลับไปที่ห้อง เรียกหมอมาตรวจสมองของเธอด้วย ”

“ ครับ ” พ่อบ้านทำท่าโบกมือ พาบอดี้การ์ดสองคนแบกมู่ซินเย่ว์ออกไปทันที

“ ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”มู่ซินเย่ว์ดิ้นรนอย่างบ้างคลั่งพลางตะโกนเสียงดัง “ฉันจะแก้แค้นให้ลูกสาวฉัน ลูกสาวฉันต้องถูกทำร้ายจนตายแน่ๆ ต้องเป็นการถูก..... ”

มู่ซินเยว์ยังไม่ทันพูดจบ พ่อบ้านก็ได้รับสัญญาณจากสายตาของซือถูไห่ จึงใช้มือปิดปากของมู่ซินเยว์เอาไว้

คำพูดต่อจากนั้นของมู่ซินเย่ว์ถูกปิดกั้นไปจนหมด สายตาจ้องมองพ่อบ้านเขม็ง

พ่อบ้านโบกมืออีกข้าง บอดี้การ์ดทั้งสองคนรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น พามู่ซินเย่ว์ออกไปจากสวนดอกไม้