ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 28

ซือถูชิงซานเห็นท่าทางเสแสร้งของมู่ซย่าก็เกือบจะเป็นลมเพราะความโกรธอีกครั้ง

ซือถูไห่ที่อยู่ข้างๆ รู้สึกเพียงแค่ขายหน้า จึงขมวดคิ้วและพูดว่า “พาเธอกลับโรงแรมซะ อย่าอยู่ให้ขายหน้าที่นี่เลย!”

มู่ซินเย่ว์เห็นว่าสายตาของซือถูไห่เปลี่ยนไปโหดเหี้ยมในพริบตา แต่ในพริบตานั้น มู่ซินเย่ว์ก็ซ่อนความรู้สึกไว้และเรียกพนักงานมาช่วยพยุงซือถูชิงซานออกไป

ผู้สนับสนุนต่างก็ไม่คิดว่าซือถูชิงซานจะเป็นลม ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรเพื่อคลี่คลายบรรยากาศนี้ ผู้สนับสนุนทางด้านกาแฟกลุ่มใหญ่ก็พุ่งเข้ามา

“คุณผู้หญิงครับ รบกวนร่วมมือกับบริษัทของผมเถอะ! ผมยินดีจ่ายให้ราคาสูงเลยเพื่อที่จะเชิญคุณมาเป็นพรีเซนเตอร์”

“คุณผู้หญิง เลือกบริษัทของผมเถอะ บริษัทของผมเป็นธุรกิจกาแฟระดับนานาชาติชื่อดังเลยนะ!”

“ธุรกิจกาแฟระดับนานาชาติชื่อดังอะไรกัน บริษัทของคุณทำกาแฟสำเร็จรูป คุณผู้หญิงเลือกผมเถอะครับ!”

มีนักธุรกิจเกี่ยวกับกาแฟพุ่งตัวขึ้นมาบนเวทีมากขึ้นเรื่อยๆ บางคนแทบจะมีเรื่องกันแล้ว

สุดท้าย แม้แต่ซือถูไห่ก็ยังถูกเบียดออกไปจากฝูงชน

เขายืนค้างอยู่ด้านนอกสักพัก

ลูกสาวที่มาจากบ้านนอกของเธอคนนี้ นึกไม่ถึง...นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นที่นิยมขนาดนี้

ก็ใช่! ไม่ดูเสียบ้างว่าเป็นลูกสาวของใคร

ถึงแม้ว่าจะเติบโตที่บ้านนอกแต่ก็ยังโดดเด่นขนาดนี้ เหมือนเขามาก!

ตอนนี้ซือถูชิงซานที่ยังไม่ได้สติก็ถึงที่หน้าประตูของงานแล้ว

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ก็พบว่ามู่ซย่าที่อยู่บนเวทีมีนักธุรกิจเกี่ยวกับกาแฟรอบล้อมอยู่ พวกคนที่เดิมทีควรจะล้อมรอบเธอ แต่ตอนนี้กลับไปล้อมรอบมู่ซย่าทั้งหมด

และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะตอนนั้นเธอเลือกที่จะขอท้ากับมู่ซย่าด้วยตัวเอง คิดว่ามู่ซย่าจะถูกเธอบดให้ละเอียด

เป็นอีกครั้งที่เธอตั้งใจจะทำร้ายคนอื่น แต่กลับกลายเป็นทำร้ายตัวเองแทน

ซือถูชิงซานกลอกตาและเป็นลมไปอีกครั้งเนื่องจากความโกรธ

มู่ซย่าแสร้งทำเป็นเลี่ยง แต่สุดท้ายก็รับบัตรใบนั้นไว้

เธอสามารถใช้บัตรใบนี้ไปตรวจสอบว่าซือถูไห่มีเงินทุนหมุนเวียนอยู่เท่าไร

เธอจำได้ว่าตอนที่เธอขอให้นักสืบตรวจสอบแฟ้มข้อมูลของแม่ ตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ในบัตรมีเงินทุนหมุนเวียนอยู่เกือบๆ หมื่นล้าน

ไม่รู้ว่าหลังจากที่มู่ซื่อกลายเป็นซือถูกรุ๊ปแล้ว เงินทุนหมุนเวียนจะมีอยู่เท่าไร

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่มู่ซย่ากำลังนั่งเครื่องบินกลับ ยังไม่ทันรู้สึกตัวก็บินมาถึงจิงตูแล้ว

ทั้งสี่คนจมอยู่ในความคิดของตัวเองเดินออกจากสนามบิน และคนขับรถก็มารอพวกเขาที่ประตูสนามบินก่อนแล้ว

เนื่องจากซือถูไห่ต้องจัดการกับธุรกิจซึ่งไปคนละทางกับคฤหาสน์ ดังนั้นเขาจึงนั่งรถออกไปก่อนแล้ว

ขณะที่กำลังรอรถอีกคนมารับ ซือถูชิงซานอาศัยตอนที่ไม่มีใครอยู่รอบๆ กลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เธอจ้องมู่ซย่าดูสายตาน่ากลัวราวกับงูพิษและพูดเตือนเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มู่ซย่า! ฉันแนะนำให้พี่อย่ามาล้ำเส้นของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก!”