ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 302

เธอรู้สึกเซอร์ไพรส์มากที่พบว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเข้าใจเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งมาก คำพูดที่ใช้ฟังดูรัดกุมและกระชับได้ใจความ และแม่นยำมาก

หลังจากผ่านไปสิบนาที เยี่ยซือเจวี๋ยก็วางสายโทรศัพท์ และมู่ซย่าเองก็ได้ความรู้ใหม่ๆมากมายจากบทสนทนาของเขา

เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “เยี่ยซือเจวี๋ย ฉันเพิ่งจะเห็นว่านายก็มีความเชี่ยวชาญด้านธุรกิจไม่น้อยเลยนี่นา”

เยี่ยซือเจวี๋ยนอนอยู่บนพื้น เอ่ยอย่างสบายอกสบายใจว่า “เรื่องอื่นฉันก็เชี่ยวชาญเหมือนกัน”

คำพูดของเขาสองแง่สองง่าม แต่มู่ซย่ากลับฟังไม่ออก พยักหน้าพูดต่อว่า “ก็จริง นายยังเล่นหมากรุก เขียนโปรแกรม......แต่ไม่นับเรื่องฝีมือการทำอาหารนะ”

เยี่ยซือเจวี๋ยแบะปาก รู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

สิ่งที่อยากจะสื่อให้มู่ซย่ารู้แต่เธอกลับไม่เข้าใจ แต่เรื่องที่ไม่อยากให้เธอรู้เธอกลับรู้มากเชียว

เขาพลิกตัว พูดเสียงอู้อี้ว่า “ดึกแล้ว ปิดไฟ นอนเถอะ”

มู่ซย่าฟังออกถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเยี่ยซือเจวี๋ย เธอปิดไฟด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ในเมื่อนิสัยของเยี่ยซือเจวี๋ยก็เป็นอย่างนี้ตลอดมา เธอชินแล้ว

ดึกมากแล้ว

พอปิดไฟลง ห้องทั้งห้องก็มืดมิดไปหมด มีแสงจันทร์ส่องเข้ามาบ้างเล็กน้อย ทำให้ห้องนอนสว่างขึ้นมาเล็กน้อย

เห็นทีพรุ่งนี้คงจะเป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสมากแน่ๆ

มู่ซย่าใช้ความคิด และกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ขณะที่กำลังจะหลับ ก็ได้ยินเสียงผ้าห่มดังขึ้นเพราะการเคลื่อนไหวของเยี่ยซือเจวี๋ย

เธอที่เป็นคนหลับยากอยู่แล้ว พอเยี่ยซือเจวี๋ยพลิกตัวแบบนี้ ยิ่งทำให้ให้เธอนอนไม่หลับ

มู่ซย่าพลิกครั้งหนึ่งอย่างระอาใจ

ผ่านไปไม่นาน ในขณะที่มู่ซย่ากำลังจะหลับอีกครั้ง เยี่ยซือเจวี๋ยก็พลิกตัวอีกแล้ว ......

มู่ซย่าถามอย่างทนต่อไปไม่ได้ว่า “เยี่ยซือเจวี๋ย ทำไมนายยังไม่นอนอีก”

“ที่นอนแข็งเกินไป นอนไม่หลับ......” เสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยฟังดูอึดอัด เหมือนจะแฝงไปด้วยความน้อยใจ

ระหว่างที่พูด เขาก็พลิกตัวอีกครั้ง

มู่ซย่าแบะปากลงด้านล่างและพูดว่า “ฉันก็เลยให้นายกลับไปไง แต่นายไม่ยอมฟังเอง......”

“ก็ฉันยังต้องอยู่แสดงเป็นเพื่อนเธอไม่ใช่หรือไง” เยี่ยซือเจวี๋ยพูดแล้ว ก็หยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะถามว่า “ถ้าฉันจะ......”

เยี่ยซือเจวี๋ยยังไม่ทันพูดจบ มู่ซย่าก็โพล่งขึ้นมาว่า “ไม่ได้”

เยี่ยซือเจวี๋ยถอนหายใจออกมาทันที “โธ่......ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ”

มู่ซย่าหลับตาลงและพูดว่า “งั้นก็พูดมา”

เสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยฟังดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา “ฉันขึ้นไปนอนกับเธอได้ไหม”

แต่แล้วคำตอบที่ได้กลับมายังคงเป็นคำเดิม “ไม่ได้”

เยี่ยซือเจวี๋ย “......”

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

คนนอนหลับยากอย่างมู่ซย่าทนต่อไปไม่ไหวจึงลุกขึ้นนุ่ง “พรึ่บ” เปิดไฟให้สว่าง

เยี่ยซือเจวี๋ยก็ลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้ามึนงง เอ่ยถามขึ้นมาว่า “เกิดอะไรขึ้น”

มู่ซย่าหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก “ขึ้นมาบนเตียง”

เยี่ยซือเจวี๋ยเผลอพูดออกไปว่า “ทำไมเธอถึงพูดจาทะลึ่งอย่างนี้ ใครเขาจะนอนกับเธอ......”

วินาทีต่อมา เยี่ยซือเจวี๋ยก็รู้สึกสะอึกในใจ สองตาวาววับมองไปทางมู่ซย่า “เธอยอมให้ฉันขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วใช่ไหม”

“อย่าพูดมาก เร็วเข้า แต่ถ้านายยังพลิกตัวไปมาอีก นายก็กลับไปนอนที่บ้านนายซะ”

“รับทราบ”

เยี่ยซือเจวี๋ยยกมือขึ้นทำท่าตะเบ๊ะ วางมือไว้ข้างหู จากนั้นก็รีบลุกขึ้น อุ้มผ้าห่มของเขาขึ้นไปบนเตียงทันที

มู่ซย่าเขยิบไปข้างๆ แล้วหยิบหมอนใบหนึ่งมากั้นระหว่างพวกเขาสองคน แล้วจึงปิดไฟนอน

ตอนนี้เข็มนาฬิกาได้ชี้ไปยังเวลาตีหนึ่งแล้ว ยังดีที่ในที่สุดเยี่ยซือเจวี๋ยก็ไม่ทรมานเธออีก ไม่ช้ามู่ซย่าก็นอนหลับไป

มีเพียงเยี่ยซือเจวี๋ยที่ยังคงลืมตาโตไม่มีวี่แววของความง่วงเลยสักนิด

ในชีวิตเขานี่เป็นครั้งแรกที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับผู้หญิง

ความรู้สึกนี้......จะว่าไป ก็ไม่เลวเลยนะ

แม้ว่า......ระหว่างพวกเขาจะมีพื้นที่ว่างที่ยังสามารถให้คนอื่นนอนได้อีกตั้งสองคนก็ตาม