ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 303

แค่พริบตาเดียวก็เข้าสู่วันที่สองแล้ว เรื่องแรกหลังจากที่มู่ซย่าตื่นขึ้นมาก็คือหันไปมองเยี่ยซือเจวี๋ยที่นอนอยู่ข้างๆ แต่แล้วพื้นที่บนเตียงตรงนั้นกลับว่างเปล่า

เยี่ยซือเจวี๋ยไปไหน

มู่ซย่าตื่นเต็มตาทันที ลุกขึ้นมาตามหาคน เมื่อถามพ่อบ้านแล้วจึงได้รู้ว่าเยี่ยซือเจวี๋ยออกจากบ้านไปบริษัทเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

เธอรู้สึกหัวใจโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก ตอบแค่”ออ” เดินกลับห้องไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก

แต่ชั่วพริบตาต่อมา เธอก็มองเห็นกล่องสีดำกำมะหยี่กล่องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะในห้องรับแขก ข้างๆกันนั้นยังมีการ์ดที่เขียนตัวอักษรพร้อมลายเซ็นทิ้งเอาไว้

มู่ซย่าคลี่การ์ดออก บนการ์ดเขียนเอาไว้ด้วยลายมือฉวัดเฉวียนว่า “ของขวัญวันแต่งงาน ให้คุณ”

ปลายนิ้วของมู่ซย่าแข็งทื่อ หยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมา วินาทีที่เปิดออก แสงวิบวับของเพชรที่อยู่บนแหวนได้ส่องประกาย จนทำให้เธอรู้สึกแสบตา

มู่ซย่าแข็งทื่อไปทั้งตัวทันที ในสายตาไม่มีสิ่งอื่น มีแต่แหวนเพชรวงนั้นที่วางนิ่งอยู่ในกล่อง

แค่เยี่ยซือเจวี๋ยมอบร้านอาหารหว่านเย่ว์ให้เธอ ก็เหนือความคาดหมายมากแล้ว

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเยี่ยซือเจวี๋ยจะมอบแหวนเพชรให้เธออีก เพราะว่าการแต่งงานของทั้งสองคนเป็นแค่ในนามเท่านั้น ไม่ใช่การแต่งงานด้วยความรักเหมือนคู่รักทั่วไป

วินาทีนี้ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นสายหนึ่งที่ส่งผ่านบริเวณหน้าอกของเธอไปยังสมอง จากนั้นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

มือที่สั่นเทาของมู่ซย่าหยิบแหวนเพชรวงนั้นออกมา สวมไปที่นิ้วนางข้างขวาของตัวเอง

ไม่ใหญ่ไม่เล็ก ขนาดกำลังพอดี

มู่ซย่าอดไม่ได้ที่ลูบไล้เพชรที่อยู่บนแหวน บริเวณมุมปากมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัว

ผ่านไปครู่ใหญ่ มู่ซย่าจึงได้สติกลับมาจากความเซอร์ไพรส์

เธอใคร่ครวญอยู่นาน ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าส่งข้อความให้กับเยี่ยซือเจวี๋ย

เนื้อหาในข้อความนั้นง่ายมาก

“ฉันเห็นแหวนแล้ว มันสวยมาก”

แต่เมื่อพิมพ์ตัวอักษรเสร็จแล้ว เธอกลับไม่ยอมกดปุ่มส่งออกสักที

ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำอย่างบอกไม่ถูก

นี่เธอเป็นอะไรไป

ปลายสายมีเสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยดังขึ้น ทุ้มต่ำและอบอุ่น “กินอาหารเช้าหรือยัง”

มู่ซย่ากำมือถือไว้แน่นก่อนจะตอบว่า “ยังเลย......”

เยี่ยซือเจวี๋ยตอบรับว่า “อืม” ก่อนจะพูดว่า “ที่บริษัทมีเรื่องด่วนต้องจัดการ พอจัดการธุระที่นี่เสร็จแล้วก็ต้องรีบไปทำงานที่ยุโรป น่าจะใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ถึงจะกลับมา”

มู่ซย่านิ่งอึ้งไป รีบถามขึ้นมาว่า “นายจะไปยุโรปเหรอ กี่โมง”

“อีกครึ่งชั่วโมงจะออกเดินทางไปสนามบินแล้ว”

มู่ซย่าสีหน้าขรึมลง

ครึ่งชั่วโมง......เธอคงไม่ทันไปส่งเขา

“เธอวางใจได้ ฉันแพลนไว้เรียบร้อยแล้ว ทั้งเรื่องโรงเรียนของเธอ และ......คนที่จะคอยปกป้องเธออย่างลับๆ พวกเขาจะปกป้องเธอไม่ให้เกิดอะไรขึ้นอย่างเด็ดขาด” เยี่ยซือเจวี๋ยพูด แล้วก็เสริมขึ้นมาอีกว่า “ถ้าจัดการงานเสร็จก่อนเวลา ฉันจะรีบกลับมาโดยเร็ว”

มู่ซย่าด่าเขาว่าตาโง่ในใจ

จะไปทำงานยังเอาแต่เป็นห่วงเธอ ไม่เป็นห่วงตัวเองเลยสักนิด