ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 307

ซือถูไห่มองรอยยิ้มที่ดูใสอ่อนหวานบริสุทธิ์ของมู่ซย่า ก่อนจะส่ายหน้าและพูดว่า “พ่อว่าลูกคงจะไม่รู้อะไรเลย วันหลังลูกต้องหาวิธีให้คนของตัวเองไปอยู่ข้างกายเขาสักคนหนึ่ง บอดี้การ์ดก็ดี ผู้ช่วยก็ดี ต้องจับตาดูเขาเอาไว้ให้ดี จากนั้นก็รีบหาวิธีมีลูก เพื่อให้ฐานะของตัวเองมั่นคง”

มู่ซย่ายังคงยิ้มอย่างอ่อนหวาน “ได้ค่ะ คุณพ่อ”

ซือถูไห่ตอบ “อืม” ก่อนจะหลับตาลงพักผ่อน

เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่า แม้ว่าใบหน้าของมู่ซย่าจะมีรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับส่งไปไม่ถึงสายตาของเธอ

ในสายตาเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา

มู่ซย่ามองดูวิวข้างทางที่รถเคลื่อนผ่านโดยไม่หยุด ก็อดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมาว่า การที่เยี่ยซือเจวี๋ยออกไปทำงานข้างนอกจะได้ใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามบ้างหรือไม่

จะมีผู้หญิงอื่นฉวยโอกาสให้ท่าเขาหรือเปล่า

เพราะว่า นอกจากนิสัยประหลาดในบางครั้งบางคราของเยี่ยซือเจวี๋ยแล้ว เธอก็หาข้อบกพร่องอื่นๆจากตัวเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้เลย

แต่ไม่ช้ามู่ซย่าก็ปฏิเสธความคิดเช่นนี้ของตัวเอง ถ้าเยี่ยซือเจวี๋ยเป็นคนแบบนั้นจริง จะมาเซ็นสัญญากับเธอทำไม

มู่ซย่านวดกลางคิ้วของตัวเอง ในใจก็เตือนตัวเองว่าอย่าคิดมาก

......

ท้องฟ้าค่อยมืดลงแล้ว

หลังจากเดินทางบนทางด่วนและเส้นทางบนภูเขามาทั้งวัน ในที่สุดรถก็แล่นเข้าสู่หมู่บ้านเป่าค้วงซึ่งเป็นบ้านเกิดของซือถูไห่

ที่หมู่บ้านใช้ชื่อนี้ เป็นเพราะที่นี่มีเหมืองถ่านหินที่อุดมสมบูรณ์มาก ตระกูลของซือถูไห่ก็อาศัยการขุดเหมืองถ่านหินทำให้ครอบครัวเจริญขึ้น เป็นเถ้าแก่ที่กำเนิดจากการทำถ่านหินโดยแท้

แต่มู่ซย่าอาศัยไฟข้างทางของหมู่บ้าน มองเห็นถึงความผิดปกติบางจุด

ตามหลักแล้ว สถานที่แบบนี้ ทุกครอบครัวน่าจะมีฐานะดีจึงจะถูก แต่ที่นี่ทุกหลังคาเรือนกลับดูทรุดโทรมเป็นอย่างยิ่ง

ไม่เพียงเท่านี้ เมื่อมองออกไป แม้แต่บ้านที่ตกแต่งให้ดูดีสักหน่อยก็ไม่มีเลยแม้แต่หลังเดียว เป็นบ้านเก่าทั้งสิ้น

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้

ถ้าหากเป็นต่างประเทศ สถานการณ์เช่นนี้ ชาวบ้านคงจะแจ้งความไปนานแล้ว ทางผู้รับสัมปทานเหมืองอาจจะถูกปิดไปได้โดยง่าย และหยุดการทำกิจการเหมืองตลอดไป

มู่ซย่ายังไม่ทันได้คิดมาก ก็เห็นว่ารถได้แล่นเข้าไปจอดอยู่ที่หน้าบ้านชั้นเดียวที่สร้างด้วยโครงเหล็กหลังหนึ่ง

ซือถูไห่เอ่ยขึ้นว่า “ถึงแล้ว ลงจากรถกันเถอะ”

มู่ซย่ารีบเปิดประตูรถลงไปทันที

แม้ว่าบ้านหลังนี้จะมีโครงสร้างที่ดูแข็งแรงกว่าบ้านหลังอื่น แต่การตกแต่งก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย ก็เหมือนกับบ้านของชาวบ้านทั่วไป แทบจะมองไม่ออกเลยว่าเป็นบ้านเก่าของซือถูไห่

หรือว่าซือถูไห่จะขี้เหนียวจนไม่ยอมสร้างบ้านดีๆสักหลังให้แม่แท้ๆของตัวเองเลย

คงไม่ถึงขั้นนั้นมั้ง เพราะตอนที่เธอเพิ่งจะกลับมาที่บ้าน เงินค่าขนมของเธอซือถูไห่ยังให้ถึงเจ็ดหลักเลยทีเดียว

ความสงสัยทั้งหมดทั้งมวลได้ถูกไขออกทั้งหมดตอนที่มู่ซย่าก้าวเท้าเข้าไปในประตูบ้าน

ได้ยินเสียงที่แม้จะฟังดูแก่ชรามาก แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความใจดำเหมือนเดิมดังขึ้น “ฉันบอกแล้วไง ไม่มีเงินให้พวกแกซ่อมบ้านหรอกนะ บ้านพวกแกไม่ได้ถล่มซะหน่อย จะซ่อมทำไม อีกอย่าง แกดูอย่างบ้านฉันซิ บ้านตัวเองฉันยังไม่มีเงินซ่อมเลย จะไปเอาเงินมากมายจากไหนมาให้พวกแก ตอนนี้ถ่านหินแทบจะหากำไรไม่ได้เลย ที่ฉันยังให้เงินเดือนพวกแกตรงเวลาได้ก็บุญโขแล้ว”