ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 308

มู่ซย่าเหลือบตามองเข้าไปด้านใน เห็นว่าใต้แสงไฟสีส้มอ่อนนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นของยายเฒ่าซือถูเผยสีหน้าน่าสงสาร บอกว่า “ขอร้องพวกล่ะ พวกแกอย่างมาบีบบังคับหญิงแก่ใกล้ตายอย่างฉันเลย ถ้าฉันมีเงิน คงให้พวกแกไปนานแล้ว”

ตรงหน้าของยายเฒ่าซือถูคือชายคนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อผ้าซอมซ่อ สายตาที่แหลมคมของมู่ซย่ายังสังเกตเห็นด้วยว่าเขาสวมใส่กางเกงที่ผ่านการปะชุนมาแล้ว

และข้างๆชายหนุ่ม มีเด็กชายอายุราวๆสิบกว่าขวบที่สวมใส่เสื้อผ้าสกปรกไม่ต่างกันยืนอยู่ด้วย แต่ดวงตาคู่นั้นกลับค่อนข้างดำขลับและมีแววสดใสมาก

ชายคนนั้นถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดว่า “ยายเฒ่า ไม่ใช่ผมจะบีบคุณนะ แต่ผมใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว......ตอนนี้ก็เป็นหน้าฝนพอดี ปกติบนภูเขาก็มีฝนมากอยู่แล้ว พอฝนตกทีไร บ้านผมก็เหมือนบ่อปลาอย่างไรอย่างนั้น อยู่กันไม่ได้แล้วจริงๆ”

ยายเฒ่าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบเงินทั้งหมดที่มีสองร้อยออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้ชายคนนั้นไปและพูดว่า “เอาไปเอาไป เอาไปซ่อมหลังคาบ้าน นี่เป็นเงินสดเท่าที่มีติดตัวฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันยังต้องไปร่วมงานศพหลานสาวฉันอีก พวกแกก็เห็นแก่คนแก่อย่างฉันที่ต้องไปส่งคนรุ่นหลานด้วย ให้ฉันได้อยู่อย่างสงบบ้าง”

ชายหนุ่มถูกคำพูดของยายเฒ่าทำเอาหน้าแดงไปจนถึงใบหู ดึงมือเด็กชายจะเดินออกไป

พอทั้งสองหมุนตัวกลับมาก็มองเห็นมู่ซย่ากับซือถูไห่

ดวงตาของผู้ชายคนนั้นเป็นประกายขึ้นมาทันที “ต้าไห่”

ซือถูไห่คิดในใจว่าตัวเองมาไม่ถูกจังหวะเอาซะเลย จึงกระแอมในลำคอ แสร้งทำเป็นพูดอย่างเศร้าใจว่า “เหล่าติง ไม่เจอกันนานเลยนะ......”

ระหว่างที่พูด ยังจงใจทำท่าเช็ดที่หางตา เหมือนกำลังเช็ดน้ำตา

พอเห็นเขาร้องไห้ ชายที่ชื่อเหล่าติงได้แต่กลืนคำพูดที่อยากจะพูดกลับเข้าไปในลำคอ

เหล่าติงยื่นมือไปตบที่บ่าของซือถูไห่ เปลี่ยนคำพูดว่า “เสียใจด้วย......”

ซือถูไห่พยักหน้า กุมมือของชายคนนั้นเอาไว้พูดว่า “รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน สิ้นสุดงานศพของชิงซาน และธุรกิจเหมืองถ่านหินดีขึ้นแล้ว บ้านของพวกนายฉันจะซ่อมให้ทั้งหมด ฉันจะไม่ให้พวกนายที่เป็นเพื่อนพ้องร่วมต่อสู้กันมาต้องลำบากอย่างแน่นอน”

เหล่าติงพยักหน้า พูดว่า “ต่างก็เพื่อนกัน อย่าพูดอย่างนี้เลย เรื่องคนตายสำคัญกว่า จัดการเรื่องงานศพให้เสร็จก่อนเถอะ ส่วนพี่น้องคนอื่นๆฉันจะช่วยนายพูดเอง”

นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว ทำไมถึงยังยากจนขนาดนี้

มิน่าล่ะ มิน่าซือถูไห่ถึงขับรถทั่วไปซึ่งมีราคาถูกที่สุดในโรงรถมา ราคาของมันไม่ถึงหนึ่งแสนด้วยซ้ำ รถคันนี้ ปกติถ้าอยู่ในจิงตู ซือถูไห่ไม่แม้แต่จะแตะต้องด้วยซ้ำ

ในเสี้ยววินาทีนี้ ในใจของมู่ซย่าเกิดความโกรธที่ไร้เหตุผลขึ้นมาอย่างดื้อๆ

ซือถูไห่ซือถูไห่ทำให้เธอได้เห็นความเสื่อมในมนุษยธรรมที่เขามีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในขณะที่รู้สึกโกรธมาก ในใจก็เกิดความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาเงียบๆ

ความคิดที่เพียงพอจะสามารถโจมตีซือถูไห่ให้พังพินาศได้