ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 310

เมื่อคิดอย่างนี้ ซือถูไห่ก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่กำชับว่า “ลูกระวังตัวหน่อยแล้วกัน” แล้วก็หันไปคุยเรื่องซือถูชิงซานกับยายเฒ่า

มู่ซย่าไม่พูดอะไร เดินออกไปหยิบตะกร้าที่วางอยู่ตรงหน้าประตูอย่างเงียบๆ

หลังจากเธอเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าลืมเอาอุปกรณ์ขุดมาด้วย จึงหมุนตัวเดินกลับไป

แต่แล้วเมื่อเธอเดินไปถึงหน้าประตู ก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างยายเฒ่าซือถูกับซือถูไห่

ได้ยินซือถูไห่ถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า “แม่ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นแม่ทำอย่างนี้กับชิงซานเลยนี่นา ทำไมแม่ถึงทำอย่างนี้”

มู่ซย่าได้ยินดังนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลง หยุดยืนอยู่ในมุมที่พวกเขามองไม่เห็นอย่างเงียบๆ

ได้ยินเสียงแม่เฒ่าซือถูถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ฉันไม่ชอบแม่ที่ทำตัวสูงส่งของมัน ก็พลอยไม่ชอบมันไปด้วย แกเป็นแก้วตาดวงใจที่ฉันเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบาก ไม่ง่ายเลยกว่าจะสอบเข้ามหาลัยจิงตูได้ ยังไม่ทันจะภาคภูมิใจ หล่อนก็ทำให้แกต้องแต่งเข้าบ้านหล่อน แกเองก็โง่ ยอมตกลงโดยปิดบังฉันเอาไว้ แม้ว่าตอนนี้ตระกูลมู่จะเป็นของแกแล้ว แต่ฉันก็ยังรู้สึกโกรธอยู่ ถ้านางอายุสั้นคนนั้นยังไม่ตาย ตอนนี้ฉันก็ยังคงไม่มีหน้าไปสู้คนอื่น”

“แม่ แม่ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว เรื่องมันก็ผ่านไปหมดแล้ว จะเอ่ยขึ้นมาทำไม อีกอย่าง มู่ซย่าไม่เหมือนแม่ของเธอ แกเชื่อฟังมากทีเดียว”

“เชื่อฟังที่ไหนกัน เมื่อกี้แกไม่เห็นหรือไงว่ามันกำหมัดไว้แน่นเลย นังเด็กคนนี้ภายนอกดูเชื่อฟัง แต่ในใจคงจะเกลียดฉันมากแน่ๆ นังเด็กคนนี้ เป็นหมาป่าในคราบลูกแกะดีๆนี่เอง แกต้องระวังมันไว้ให้ดี”

ซือถูไห่บอกว่า “แม่ แม่คิดมากไปแล้ว เมื่อกี้แม่พูดอย่างนั้น แกก็คงรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง”

“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ ไม่อย่างนั้นแกนั่นแหละที่พาหมาป่ากลับเข้าบ้าน”

คิดไม่ถึงว่ายายเฒ่าที่ดูไม่รู้อะไร จะสังเกตคนได้ละเอียดขนาดนี้ แทบจะมองเธอจนทะลุปรุโปร่งแล้ว

เห็นทีเธอต้องเพิ่มความระมัดระวังให้มากขึ้นเป็นเท่าตัวแล้ว

มู่ซย่าถือตะกร้าในมือไว้แน่น ไม่ได้เข้าไปเอาอุปกรณ์ข้างใน แต่ตรงไปยังสวนที่ยายเฒ่าซือถูบอก

สวนผักไม่ได้ใหญ่มาก ที่จริงมีไม่ถึงหนึ่งไร่ด้วยซ้ำ แต่ว่าผักที่ปลูกอยู่ข้างในนั้นกลับมีอยู่เกือบทุกชนิด

มู่ซย่าเลิกคิ้วขึ้น พูดยิ้มๆว่า “แสบไม่เบานะเรา เห็นทีคงจะสนิทกับพี่สาวมากซินะ พี่สาวเธอชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้ว ยังเรียนหนังสืออยู่หรือเปล่า”

โต้วจื่อส่ายหน้าอีกครั้ง “เธอตายไปแล้ว”

มู่ซย่าอึ้ง ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น......”

โต้วจื่อก้มหน้าลง พูดว่า “เมื่อปีก่อนพี่สาวมีไข้สูง ที่บ้านไม่มีเงินรักษา ได้แต่ไปขุดสมุนไพรในป่ามาต้มกิน พอวันที่สอง พี่สาวก็ตาย พ่อบอกว่า พี่ไปในที่ที่ไม่ต้องทนลำบากอีกแล้ว ผมก็อยากไปที่นั่นเหมือนกัน แต่ผมกลัว......”

มู่ซย่าได้ยินแล้ว ในใจรู้สึกทั้งตกตะลึงและเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าไม่ใช่เพราะความโลภของซือถูไห่และยายเฒ่าซือถู อาชีพนี้ทำเงินได้มากทีเดียว คงไม่ถึงกับไม่มีเงินในการรักษาลูกให้หายได้

ยิ่งไปกว่านั้น คงไม่ถึงกับทำให้เด็กตัวเล็กแค่นี้มีความคิดที่อยากจะไป “สถานที่แห่งนั้น” ด้วย