ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 36

ฉินหรานเฟิงมาถึงนานแล้ว ความเป็นมาเป็นไปของเรื่องทั้งหมดก็มองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

เขายกมุมปากขึ้นเหมือนกับยกยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม พูด “อ้อ” ออกมาคำนึง แล้วพูดต่อว่า “งั้นฉันก็วางใจ ตอนนี้มันกัดเธอไม่ได้แล้ว”

สีหน้าของสวี่ซิงซิงสีหน้ายิ่งขาวซีด

ใช่แล้ว ไกวไกวกัดเธอไม่ได้แล้ว เพราะว่าถูกฉินหรานเฟิงยิงจนตายไปแล้ว!

ไกวไกวของเธอ...ไกวไกวที่เธอเลี้ยงมาอย่างดีตลอดสามปี ก็ตายทั้งแบบนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะมู่ซย่า!

สวี่ซิงซิงถลึงตามองมู่ซย่าอย่างโกรธแค้น

เธอไม่มีทางปล่อยหล่อนไปแน่!

ซือถูชิงซานนั้นได้ประคองมู่ซินเย่ว์ขึ้นมากจากพื้นแล้ว

มู่ซินเย่ว์เปิดปากพูดขึ้นว่า “ขออภัยด้วยค่ะ คุณชายฉิน ที่ฉันไม่ได้ดูแล้วลูกสาวที่กลับมาจากบ้านนอกคนนั้นให้ดี ขายหน้าคุณแล้ว”

ฉินหรานเฟิงใช้หางตากวาดมองมู่ซย่า เห็นหญิงสาวยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบสงบ และไม่ได้แก้ตัวให้กับตัวเอง ดวงตาปรากฏความลึกซึ้งอยู่

เขายกไหล่ พูดว่า “ได้ยินว่ามีสาวสวยกลับมาที่ตระกูลซือถู วันนี้ได้พบแล้ว สวยจริงๆ”

มู่ซินเย่ว์ดวงตามืดคล้ำลง สวี่ซิงซิงที่อยู่ด้านข้างสีหน้าเปลี่ยนน่าเกลียดเป็นอย่างมาก

“เอาล่ะ ดูละครดีๆฉากหนึ่งแล้ว ฉันก็ควรไปได้แล้ว สวี่ซิงซิง แม่ฉันชวนเธอไปทานข้าวด้วยกันที่บ้าน อย่ายืนบื้อได้แล้ว ไปกันเถอะ!”

ฉินหรานเฟิงพูดจบ ไม่บอกล่ามู่ซินเย่ว์ แล้วหมุนตัวเดินจากไป

มู่ซินเย่ว์ไม่สนใจที่ฉินหรานเฟิงไม่เห็นเธอในสายตาเลยสักนิด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มใช้สายตาส่งฉินหรานเฟิงจากไป

คนใหญ่โตแบบนี้เธอต้องรักษาความสัมพันธ์เอาไว้ จะให้กล้าชักสีหน้าได้ยังไงกัน

สวี่ซิงซิงให้บอดี้การ์ดเก็บศพไกวไกวแทน ส่วนตัวเองวิ่งเรียกตามฉินหรานเฟิงไป

“คุณชายฉิน รอฉันก่อนค่ะ!”

ฝีเท้าของฉินหรานเฟิงไม่หยุดลงสักนิด อีกทั้งเมื่อเดินผ่านร่างของมู่ซย่า ฝีเท้าช้าลงชั่วขณะ

ใบหน้าแดงของสวี่ซิงซิงตอนนี้กลับจางลง จนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด

“...ทำไมคะ ฉันทำอะไรไม่ดีงั้นเหรอคะ ฉันแก้ไขได้!”

สายตาของฉินหรานเฟิงเหม่อมองไปยังสวี่ซิงซิง “ผมไม่ชอบที่ภรรยาในอนาคตของตัวเองเป็นที่สามารถฆ่าคนอื่นได้”

สวี่ซิงซิงชะงักแล้วถามว่า “คุณพูดถึงฉันหรือคะ เมื่อไรกันที่ฉัน...”

“วันนี้เธอปล่อสุนัขของตัวเองไปกัดคน หากไม่ควบคุมให้ดี ผู้หญิงคนนั้นคงตายไปแล้ว เธอไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกนะ”

สวี่ซิงซิงรีบอธิบายว่า “ฉันบอกแล้วไงคะ ฉันไม่ได้ปล่อยสุนัขไปกัดใคร อีกอย่างเธอให้ไกวไกวของฉันมากัดฉัน”

ความอดทนสุดท้ายในดวงตาของฉินหรานเฟิงหายไปแล้ว

“สวี่ซิงซิง เธออย่าเห็นฉันเป็นคนโง่”

เขาพูดจบ ก็ปิดกระจกรถ รถก็ขับแล่นออกไป เหลือเพียงสวี่ซิงซิงยืนอยู่ภายใต้สายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านอยู่เพียงลำพัง