ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 37

มือของสวี่ซิงซิงค่อยๆกำหมัดแน่นขึ้น ในดวงตามีความโกรธและเกลียดชัง

“มู่ซย่า ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่!”

น้ำเสียงเย็นของเธอลอยหายในสายลมไป

...

เวลาสามทุ่ม ที่บาร์ X

ฉินหรานเฟิงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนที่นั่งในบาร์ ดวงตาเหลือบมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่เดินมาทางนี้ จึงรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรง พูดเสียงแปร่งว่า “ท่านประธานใหญ่เยี่ย นัดคุณแต่ละครั้งไม่ง่ายเลยนะ!”

เยี่ยซือเจวี๋ยนั่งลงตรงข้ามฉินหรานเฟิงด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

บนโต๊ะแล้วเมื่อนับรวมเยี่ยซือเจวี๋ยแล้วมีทั้งหมดสี่คน คุณชายทั้งสี่คนดังของจิงตูรวมตัวอยู่ที่นี่อย่างพร้อมหน้า

คุณชายทั้งสี่แห่งจิงตู คือคุณชายของตระกูลใหญ่ทั้งสี่คน ได้แก่ เยี่ยซือเจวี๋ย ฉินหรานเฟิง จวินเฮ่าเซวียน และหลัวอี้

ระหว่างตระกูลใหญ่ทั้งสี่ นอกจากตระกูลเยี่ยที่เป็นอันดับหนึ่งแล้ว อีกสามตระกูลที่เหลือล้วนแข่งขันกัน

แต่เมื่อมาถึงรุ่นนี้ ทั้งสี่คนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก

เยี่ยซื่อเจวี๋ยกวาดสายตามองทั้งสามคน แล้วถามเสียงเย็นว่า “มีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องให้ฉันมาให้ได้?”

หลัวอี้ที่เหมือนพวกแกล้งทำเป็นถ่อมตัวพูดขึ้นว่า “คุณชายเยี่ยผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องของเราบอกว่าตัวเขาพบรักแท้แล้ว”

สีหน้าของเยี่ยซือเจวี๋ยไม่เปลี่ยนไปสักนิด พูดอย่างหงุดหงิดว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันกลับก่อนล่ะ”

เขาพูดจบ ก็ลุกขึ้นเตรียมจะไป

เขายังต้องกลับไปสืบประวัติมู่ซย่า

ก่อนหน้านี้เวลาเขาสืบประวัติคน ใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่สิบนาที แต่ครั้งนี้ผ่านไปสัปดาห์หนึ่งแล้ว แต่กลับสืบไม่พบอะไรเลย สิ่งที่สืบพบ เป็นเป็นสิ่งที่เขาไม่เชื่อทั้งหมด

“เอ๊ะ! รอเดี๋ยว!” ฉินหรานเฟิงรีบคว้าแขนเสื้อของเยี่ยซือเจวี๋ยนพร้อมพูดว่า “ครั้งนี้จริงหรือ! วันนี้ฉันไปที่บ้านซือถูมา อ้อ...คือลูกพี่ลูกน้องที่ยังไม่แต่งงานคนนั้นของฉันสินะ พบกับเด็กผู้หญิงที่ดูไม่ธรรมดาเลย”

“ชื่อ...” ฉินหรานเฟิงอึกอัก รออยู่นานก็พูดชื่ออกมาไม่ถูก

หลัวอี้ค้นพบสิ่งใหม่แล้ว จึงหัวเราะอย่างขบขัน “ผู้หญิงแบบไหนกันที่จัดการคุณชายฉินได้แบบนี้...ไม่ใช่ว่าแม้แต่ชื่อของคนที่รักก็ถามมาไม่ได้หรอกนะ”

ฉินหรานเฟิงกระแอมไออย่างเก้ๆกังๆ ว่า “ไม่ใช่ว่าถามมาไม่ได้ แต่ฉันไม่ได้ถาม...ผู้หญิงคนนั้นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่รอบหนึ่ง อีกทั้งคู่หมั้นผู้โชคร้ายที่หยาบคายและไร้เหตุผลตั้งแต่หัวจรดเท้าของฉันอยู่ ไม่สะดวกถาม”

ในหัวของเยี่ยซือเจวี๋ยราวกับว่าใบหน้าของมู่ซย่ากระโดดลอยออกมา

เหมือนกับว่าเธอไม่เพียงแต่ไม่เห็นเขาในสายตา แต่กับฉินหรานเฟิงก็เหมือนกัน

อารมณ์ของเยี่ยซือเจวี๋ยก็อารมณ์ดีขึ้นบ้างอย่างไม่มีสาเหตุ ก็ไม่รีบที่จะกลับแล้ว และนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงนั้น

“อ้อ?” ดวงตาสองข้างของหลัวอี้ที่อยู่ด้านข้างเป็นประกายขึ้น “ผู้หญิงแบบไหนที่ไม่สนใจคนที่หน้าเนียนกว่าผู้หญิงอย่างนายกัน ตอนนี้ฉันอยากเห็นจริงๆ”

เยี่ยซือเจวี๋ยได้ยินประโยคนี้ มุมปากยกขึ้นอย่างแทบมองไม่เห็น

ผู้หญิงที่พวกเขาไม่รู้แม้แต่ชื่อ เขาเคยริมฝีกปากสัมผัสกับปากเธอมาแล้ว