ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 39

มู่ซย่าเดินไปทางประตู แง้มประตูเล็กน้อยอย่างระวัง

เห็นแค่ซือถูชิงซานกำลังถือถถาดผลไม้อย่างไม่ยินดียินร้ายพร้อมพูดขึ้นว่า “คุณพ่อให้ฉันเอามาให้พี่ ท่านให้พี่ไปพบที่ห้องหนังสือค่ะ”

“รู้แล้วล่ะ” มู่ซย่าพูดพร้อมยื่นมือข้างหนึ่งออกไปรับถาดผลไม้ไว้

ซือถูชิงซานมองลอดเข้าไปในช่องประตูอย่างจงใจ มู่ซย่าขยับไปทางซ้ายเพื่อบังสายตาของซือถูชิงซานเอาไว้ พูดเสียงเย็นว่า “มีอะไรอีกไหม”

ซือถูชิงซานเม้มปาก ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

มู่ซย่าปิดประตูลง เดินกลับไปยังหน้าคอมพิวเตอร์เพื่อลบประวัติการใช้งานจนหมดจด จึงจะเปิดประตูห้องเดินไปทางห้องหนังสือของซือถูไห่

เพียงแค่มู่ซย่าไม่รู้งว่า หลังจากนั้นสองนาที ซือถูชิงซานเดินอย่างลับๆล่อๆไปที่ประตู ในมือถือกุญแจสำรองดอกหนึ่งไว้

มีเสียง “กุกกัก” ประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้น ซือถูชิงซานรีบเดินเข้าไปแล้วปิดประตู

สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วทั้งห้อง พูดพึมพัมอย่างมั่นใจว่า “ไม่ยอมให้ฉันดู ไม่รู้ว่าในห้องนี้ซ่อนอะไรที่เอาไว้ทำร้ายใครหรือเปล่า”

ซือถูชิงซานค้นตู้ของมู่ซย่าอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบอะไร

เธอกำลังคิดที่จะออกจากห้องไป แต่จู่ๆเห็นเสื้อคลุมที่แขวนอยู่บนราวสำหรับแขวนเสื้อ

เธอรีบเดินไปเพื่อหยิบเสื้อคลุมมาแล้วคลำตรงกระเป๋าเสื้อ หยิบนามบัตรออกมาได้ใบหนึ่ง

หลังจากเห็นชัดแล้วว่าเป็นนามบัตรของใคร ดวงตาของซือถูชิงซานก็มีแววของความโลภเผยออกมา

นั่นคือนามบัตรของเยี่ยซือเจวี๋ย!

มู่ซย่าที่แท้มีนามบัตรของเยี่ยซือเจวี๋ย!

เห็นได้ชัดมาก มู่ซย่าต้องไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณพ่อ ไม่อย่างนั้นนามบัตรคงไม่ได้อยู่ที่นี่ อีกทั้งคุณพ่ออยู่ที่ห้องหนังสือแล้ว

ดีเลย มู่ซย่ากล้าปิดบังคุณพ่อ เธอต้องไปฟ้อง!

ในเรื่องของค่าตอบแทน ทางด้านเยี่ยซื่อกรุ๊ปจ่ายหนักมาก อีกทั้งค่าตัวยังแพงเกินกว่าค่าตัวของดาราชั้นแนวหน้า

อีกอย่างหลังจากการเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮาส์แล้ว ยังได้รับสิทธิพิเศษในการการงดเว้นการเข้าพักในโรงแรมทั้งหมดของเยี่ยซื่อกรุ๊ปเป็นเวลาสิบปี

ไม่ต้องพูดถึงค่าตัว แค่สิทธิพิเศษในการงดเว้นค่าเข้าพักในโรงแรมทั้งหมดของเยี่ยซื่อกรุ๊ปเป็นเวลาสิบปีเพียงข้อเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้คนมากมายใจเต้นได้

ในใจของมู่ซย่าไม่รู้สึกสั่นไหวสักนิด เธอไม่ได้สนใจเรื่องการเป็นพรีเซนเตอร์เลยแม้แต่น้อย

แต่เป้าหมายของเธอในตอนนี้ ไม่สามารถไม่เซ็นสัญญาได้ อีกทั้งยังต้องเสแสร้งว่าดีใจอย่างมาก

มู่ซย่าวางหนังสือสัญญาลง สยบความไม่ยินดีในใจ พูดยิ้มๆว่า “หนูไม่มีปัญหาค่ะ งั้นหนูเซ็นนะคะ?”

“เซ็นเถอะ เซ็นแล้วพรุ่งนี้ลูกไปที่เยี่ยซื่อกรุ๊ปกับพ่อ เอาสัญญาไปส่ง ลูกเพิ่งมาเมืองใหญ่ พ่อไม่วางใจให้ลูกไปแปลกที่คนเดียว”

ซือถูไห่ดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ถ้าไม่มีจุดประสงค์อื่นคงเป็นไปไม่ได้!