ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 4

ก็แค่สาวบ้านนอกคนหนึ่ง ต่อให้สวมชุดราตรีที่หรูที่สุดในงาน ก็เป็นแค่ตัวตลกเท่านั้น!

หากพ่อจะตำหนิเธอ เธอก็ไม่กลัวหรอก เธอได้อุทิศชุดที่แพงที่สุดในตู้เสื้อผ้าของเธอแล้ว ใครใช้ให้มู่ซย่าไม่ได้เรื่องยัดไม่ลงเองเล่า

ยังจะรองเท้าคู่นั้นด้วย อย่างต่ำๆ ความสูงก็สิบเซนติเมตรแล้ว

อย่าว่าแต่รองเท้าสูงสิบเซนติเมตรเลย เผลอๆ มู่ซย่าผู้มาจากบ้านนอกคอกนาคงจะไม่เคยใส่รองเท้าส้นสูงมาก่อนเลยในชีวิต

ไม่แน่ว่า มู่ซย่าอาจจะสะดุดล้มตอนลงบันไดก็ได้...

ซือถูชิงซานแทบจะปรบมือให้กับปัญญาอันเฉียบแหลมของตัวเอง

เธอตั้งหน้าตั้งตารอวินาทีที่มู่ซย่าสวมชุดนี้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน

ใช่แล้ว! ทุกคนจะได้เห็นว่ายัยพี่สาวคนนี้เป็นอีบ้านนอกที่ไม่คู่ควรจะเป็นพี่สาวเธอเลยจริงๆ

“พี่คะ ฉันลงไปรอพี่ข้างล่างก่อนนะคะ งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว พี่แต่งตัวเสร็จก็รีบตามลงมาเลยนะคะ”

“ได้จ้ะ...” เสียงของมู่ซย่าลอยออกมาจากด้านใน

เมื่อซือถูชิงซานได้ยินคำตอบรับ ก็หันหลังกลับแล้วรีบเดินจากไป

เธอจะให้งานเลี้ยงได้เริ่มขึ้นก่อนกำหนด และจะให้ทุกคนได้เห็นถึงความอัปลักษณ์ของมู่ซย่า!

หากเป็นไปตามนี้ เรื่องระหว่างมู่ซย่าและเยี่ยซือเจวี๋ยก็จะยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้!

ซือถูชิงซานเดินฮัมเพลงลงไปข้างล่างอย่างอารมณ์ดี เธอลืมไปหมดแล้วถึงเรื่องอับอายที่เกิดจากเยี่ยซือเจวี๋ยที่สนามหญ้าเมื่อสักครู่นี้

อับอายอะไรกัน

มู่ซย่าสิจะอับอายยิ่งกว่า แล้วเรื่องของเธอก็จะไม่ถือว่าขายหน้าอีกต่อไป

ภายในห้องน้ำ

ก่อนที่มู่ซย่าจะเข้าไปอาบน้ำ เธอได้ควานหาชุดอุปกรณ์เย็บผ้าในห้องรับรอง

เธอคาดเดาไว้ว่าซือถูชิงซานคงจะไม่ใจดีขนาดที่จะเอาชุดพอดีตัวเธอมาให้ เธออาจจะต้องแก้ไขสักหน่อย

แต่แล้ว เมื่อเธอลองสวมชุดยืนอยู่หน้ากระจก เธอรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าชุดพอดีตัวเป๊ะ

เดิมทีเธอมีรูปร่างสูงเพรียว ไหล่ตั้งเป็นมุมฉาก

บวกกับการใช้ชีวิตอยู่บนเกาะนานถึงหนึ่งสัปดาห์ ยิ่งทำให้ไหปลาร้าของเธอดูเด่นชัด หลังจากที่เธอสวมชุดนี้แล้ว ออร่าของเธอกับชุดที่ได้รับการตัดเย็บอย่างประณีตก็ผสานให้เข้ากันเป็นอย่างดี ราวกับว่าชุดราตรีนี้ได้รับการออกแบบและตัดเย็บขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ

ซือถูชิงซานจิตใจดีขนาดนี้เลยหรือ

เธอมองคนผิดไปหรือเปล่า หรือแต่เดิมซือถูชิงซานก็ไม่ได้นิสัยแย่อย่างที่คิด

มู่ซย่าเชื่อมั่นว่าเธอไม่เคยมองคนพลาด จึงตรวจสอบกระโปรงอย่างละเอียดอีกครั้ง

ห้านาทีต่อมา เธอมั่นใจแล้วว่ากระโปรงชุดนี้ไม่มีความผิดปกติ และจะไม่เกิดปัญหาตามมาด้วย

สรุปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น

มู่ซย่าส่องกระจกอีกครั้งและเริ่มสังเกตที่การตัดเย็บ

ชุดนี้ค่อนข้างจุกจิกอยู่ไม่น้อย ผู้ที่สวมใส่จะต้องผอม สูง และมีหน้าอก หากแขนใหญ่ไหล่หนาก็จะสวมไม่ได้

แต่ถ้ารูปร่างตรงตามเงื่อนไขเหล่านี้ ชุดนี้ก็เปรียบเสมือนดอกไม้บนผ้าทอที่ไม่มีใครสามารถบดบังรัศมีของเธอได้

มุมปากของมู่ซย่ากระตุกขึ้นเบาๆ ที่แท้...ซือถูชิงซานก็คิดแบบนี้นี่เอง

แต่ขอโทษด้วย เธอฟิตร่างกายมาตลอด แถมยังเกิดมาพร้อมรูปร่างที่ดี เกรงว่าซือถูชิงซานจะต้องผิดหวังเสียแล้ว

ในเมื่อซือถูชิงซานอยากจะให้เธอเป็นตัวตลก งั้นก็ต้องไม่ให้เธอสมใจ!

เดิมที เธอวางแผนที่จะเก็บตัวเงียบๆ ไม่ขโมยซีนในงานวันเกิดของคนอื่นเขา

แต่การกระทำของซือถูชิงซานทำให้เธอตระหนักได้ว่า หากเธอต้องการจะค้นหาอะไรบางอย่างแล้ว เธอต้องสร้างความโกลาหลให้กับบ้านที่ดูเหมือนจะผาสุขแห่งนี้

ขอเพียงแค่บ้านหลังนี้วุ่นวาย สิ่งต่างๆ ที่ซ่อนอยู่ก็จะโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมา

มู่ซย่าสวมรองเท้าส้นสูงสีเงินที่ซือถูชิงซานเตรียมไว้ให้และสะบัดเดินออกไปจากห้อง

รองเท้านั้นสูงมาก หากไม่ระวังอาจจะล้มได้ง่ายๆ

……

ไฟที่ส่องไปยังบริเวณบันไดเวียนที่ระหว่างชั้นหนึ่งและชั้นสองถูกเปิดขึ้นทั้งหมด ยามนี้หากใครกำลังยืนอยู่ตรงนั้นก็จะเป็นกลายเป็นจุดเด่นทันที เพราะมันประหนึ่งเวทีเลย

เวทีที่เจิดจรัส

ทว่า ไม่ใช่เจ้าหญิงที่ยืนอยู่บนเวที แต่เป็นตัวตลก ทุกคนจะได้หัวเราะกันจนท้องแข็ง

เลือดในกายของซือถูชิงซานวิ่งพล่าน เธอหยิบไมโครโฟนขึ้นพูดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจกลับมาที่เวที “อันที่จริงแล้ว วันนี้ถือเป็นวันที่ดีจริงๆ นอกจากจะเป็นวันเกิดของฉันแล้ว ยังเป็นวันที่พี่สาวต่างแม่ของฉันกลับบ้านมาอีกด้วย สิบปีก่อนเธอถูกลักพาตัวหายไปจากบ้าน และวันนี้เธอกลับมาจากชนบทที่ห่างไกล มาสู่บ้านของพวกเรา ฉันมีความสุขจริงๆ ค่ะ...”

ทันทีที่พูดจบ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากบันไดบนชั้นสอง

ต๊อกๆๆ...

เป็นเสียงของรองเท้าส้นสูง

ซือถูชิงซานพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสะกดรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ แต่นี่ทำให้อากัปกิริยาของเธอดูประหลาดและน่าเกลียดอย่างยิ่ง

แต่เธอไม่รู้ตัวเลย เธอผายมือไปทางขวาที่บันได

“เวลานี้ ได้โปรดปรบมือต้อนรับพี่สาวของฉันด้วยค่ะ!”

แขกเหรื่อผู้ไม่รู้ความเป็นมาต่างปรบมือกันแบบพอเป็นพิธี เสียงปรบมือเบาบางและไม่กระตือรือร้นเท่าไรนัก

ยาจกกระจอกๆ จากบ้านนอก จะมีค่าคู่ควรพอที่จะได้รับการปรบมือต้อนรับจากคนที่มีสถานะอย่างพวกเขาหรือ

หากไม่ใช่เห็นแก่ที่ตระกูลซือถูพอจะมีหน้ามีตาในจิงตูหรือเห็นแก่ที่เยี่ยซือเจวี๋ยมาร่วมงาน พวกเขาไม่คิดแม้แต่จะมองเลยด้วยซ้ำ เพราะเกรงว่าสายตาจะแปดเปื้อน

เมื่อใดกันที่คนสูงศักดิ์อย่างพวกเขาจะต้องหันไปมองขอทานคนหนึ่งนะ

มู่ซย่าที่อยู่ชั้นบนได้ยินทุกถ้อยคำของซือถูชิงซาน

คิ้วของเธอขมวดขึ้นเล็กน้อย แต่แล้วดวงตาทั้งคู่ที่สว่างไสวราวกับแสงอาทิตย์ของเธอก็มองข้ามคำส่อเสียดพวกนั้นไป

จะรีบหัวเราะเยาะเธอไปไหนกัน

แต่ไหนแต่ไรมา เธอไม่เคยอวดอ้างรูปลักษณ์ของตนเองเลย หนังหน้าภายนอกเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือที่สุด

แต่เวลานี้ เธอคาดหวังที่จะให้ซือถูชิงซานได้เห็นรูปลักษณ์ของเธอ