ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 5

มู่ซย่าลดสายตาลงและพยายามเก็บอารมณ์ทั้งหมดในดวงตา มือสองข้างยกกระโปรงขึ้น แล้วค่อยๆ ก้าวลงบันไดขั้นแรกอย่างมั่นคง

สิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตาของสาธารณชนก็คือเท้างามๆ บนรองเท้าส้นสูงแบรนด์ JIMMYCHOO

นิ้วเท้าที่ยื่นออกมาด้านนอกเล็กน้อยดูน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม ข้อเท้าเรียวเล็กขนาดหนึ่งมือกำ ภายใต้แสงไฟที่สาดส่อง ผิวของเธอเปล่งประกายราวกับหยกที่แวววาว

แค่เท้าเพียงข้างเดียวก็ทำให้จินตนาการของผู้คนไปไกลอย่างไร้ขีดจำกัดแล้ว

ซือถูชิงซานเองก็ถึงกับตกตะลึงว่ามีคนที่มีเท้าสวยได้ขนาดนี้เชียวหรือ สวยจนเป็นนางแบบเท้าได้เลย

เธอหันไปมองปฏิกิริยาของแขกเหรื่อในงาน แขกผู้ชายหลายคนเกือบจะทำน้ำลายหกแล้ว

และเมื่อมองไปที่เยี่ยซือเจวี๋ย นัยน์ตาของเขาก็กำลังจับจ้องที่เท้าข้างนั้นอยู่เช่นกัน

ความหวาดกลัวอย่างแรงกล้าเข้ามารบกวนจิตใจของซือถูชิงซาน

แต่เพียงชั่วขณะเดียว ซือถูชิงซานก็กลับมาสู่อารมณ์ที่กำลังรอเรื่องขบขันเหมือนเดิม

ก็แค่เท้าข้างเดียว รอให้มู่ซย่าโผล่ออกมาทั้งตัวก่อนเถอะ คนเหล่านี้ก็จะเลิกน้ำลายไหลเสียที แล้วจะต้องอ้วกแตกอ้วกแตนออกมาอย่างแน่นอน

เพียงความคิดแวบเดียว เธอก็กลับมาได้สติ และเห็นว่ามู่ซย่าเร่งฝีเท้าเดินลงมา

ลงมาเลย!

ลงมาเร็วอีกหน่อย!

รองเท้าส้นสูงขนาดนั้น แม้แต่เธอเองก็ต้องเดินอย่างระวัง หากมู่ซย่าไม่ล้มคว่ำก็คงจะแปลกมาก!

ดีที่สุดล้มหน้าคะมำลงมาเดี๋ยวนี้เลย กลิ้งจากข้างบนลงมาถึงข้างล่างจะสวยงามมาก!

แต่ทว่า สิ่งที่ทำให้ซือถูชิงซานต้องประหลาดใจก็คือ นอกจากมู่ซย่าไม่ล้มแล้ว เธอกลับเดินได้เร็วขึ้นและมั่นคงขึ้นด้วย

ทุกย่างก้าวของส้นรองเท้าที่ทั้งสูงทั้งเรียวแหลมเป็นเหมือนดังตะปูที่ตอกลงบนพื้นอย่างมั่นคง ไม่มีทางจะหกล้มได้

ซือถูชิงซานทั้งผิดหวังและประหลาดใจ ทำไมมู่ซย่าถึงเดินบนรองเท้าส้นสูงได้อย่างมั่นคงแบบนี้นะ

สิ่งที่ซือถูชิงซานไม่รู้ก็คือ มู่ซย่าเคยช่วยเพื่อนสาวซูเปอร์โมเดลกู้สถานการณ์ โดยเธอสวมหน้ากากขึ้นไปเดินบนเวทีแฟชั่นโชว์ระดับนานาชาติ รองเท้าส้นสูงลิบลิ่วขนาดสิบห้าเซนติเมตรก็เคยใส่มาแล้ว รองเท้าคู่นี้สูงแค่สิบเซนติเมตร ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก

จู่ๆ ซือถูชิงซานก็นึกขึ้นมาได้ เธอเคยเห็นในโทรทัศน์อยู่บ่อยครั้งว่าตามชนบทมักมีประเพณีงานวัด พวกเขาจะสวมหน้ากากและเดินบนไม้ค้ำสูงๆ

หรือบางที มู่ซย่าอาจจะเคยเดินบนไม้ค้ำแบบนั้นก็เป็นได้

ในเวลานี้เอง เธอได้เห็นเอวของมู่ซย่า เอวนั้นผอมเพรียวจนแทบจะหักได้ด้วยมือข้างเดียว

ตอนที่มู่ซย่าลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ทั้งหลวมทั้งสกปรก จึงไม่สามารถมองเห็นรูปร่างของเธอได้ชัดเจน คิดไม่ถึงว่ามู่ซย่าจะผอมขนาดนี้

ผอมจนเธออิจฉา!

แต่ผอมแล้วยังไงล่ะ

หน้าตาทั้งเชยและขี้เหร่ คงต้องปิดไฟเสียก่อนผู้ชายถึงจะรับได้

ความริษยาในใจของซือถูชิงซานก็หายไป ตอนนี้เธอต้องการเพียงให้มู่ซย่าเดินเร็วขึ้น! และเร็วขึ้นอีก!

เป็นไปตามที่เธอคิด ดูเหมือนมู่ซย่าจะเดินเร็วขึ้นจริงๆ

ซือถูชิงซานเห็นแขนเรียวยาวและเรียบเนียนทั้งสองข้าง

ตามมาด้วยก็เห็นกระดูกไหปลาร้าที่สวยงาม และต้นคอเรียวงามดั่งคอหงส์...

ท้ายที่สุด มือทั้งสองข้างของซือถูชิงซานก็เริ่มกำหมัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกประหม่า แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่ากำลังประหม่าด้วยเรื่องอะไร

ในที่สุด ซือถูชิงซานก็ได้เห็นใบหน้าของมู่ซย่า

องค์ประกอบแต่ละส่วนที่คมชัดอยู่บนใบหน้างดงามไร้ที่ติ และเมื่อมองใบหน้าโดยรวมแล้ว ช่างเป็นใบหน้าที่งดงามที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ที่กำลังเปล่งประกายแวววาวราวกับแสงของดวงจันทร์ ราวกับนั่นไม่ใช่ดวงตา แต่เป็นอัญมณีล้ำค่าสองชิ้น

มัจฉาจมวารี ปักษีตกนภา หญิงงามล่มเมือง คิ้วตาปานวาด ...

ทันใดนั้น สารพันสำนวนที่พรรณนาความสวยงามของหญิงสาวทั้งหมดเท่าที่ซือถูชิงซานจะนึกออก ผุดขึ้นมาในสมองของเธอ

และสำนวนเหล่านี้ ยังไม่เพียงพอที่จะบรรยายถึงมู่ซย่าด้วยซ้ำ

นี่คือ...มู่ซย่างั้นหรือ

มู่ซย่าจริงๆ หรือ!

ไม่ได้การแล้ว!

เธอจะยอมให้มู่ซย่าแย่งความรักที่จะควรจะเป็นของเธอสองแม่ลูกไปไม่ได้

เธอประเมินมู่ซย่าต่ำเกินไป เธอต้องไม่ปล่อยมู่ซย่าไว้

มู่ซย่าเดินลงบันไดมาถึงชั้นล่าง ก็ตรงปรี่เข้าไปดูปฏิกิริยาของ ‘น้องสาวที่แสนดี’

สีหน้าของซือถูชิงซานนั้นบิดเบี้ยว เห็นได้ชัดว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเธอนั้นเกินความคาดหมายของซือถูชิงซานมาก

ถ้าตรงนี้ไม่มีคนมากมายเช่นนี้ มู่ซย่ามั่นใจว่าซือถูชิงซานจะต้องข่วนหน้าเธอแน่ๆ

อารมณ์ริษยาของหญิงสาว บางครั้งก็น่ากลัวกว่าระเบิดปรมาณูเสียอีก

มู่ซย่าแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจสีหน้าของซือถูชิงซาน เธอเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มสดใส “น้องสาว สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ ว่าแต่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าจ๊ะ"

มู่ซย่ามีเสียงที่เพราะพริ้งราวกับเสียงกระดิ่ง เวลาที่เธอพูด เสียงนั้นคมชัดและไพเราะราวกับน้ำที่รินไหลลงผ่านกระดิ่ง แต่สำหรับซือถูชิงซานแล้ว เสียงนี้กลับเสียดหูราวกับเสียงของใบเลื่อย

ซือถูชิงซานพยายามรักษาท่าทางปกติของเธอ บังคับตัวเองยิ้มเจื่อนๆ ออกมา “ไม่ค่ะ ฉันสบายดี...”

“เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว จริงสิ กระโปรงที่เธอให้พี่ยืมตัวนี้สวยจริงๆ มันพอดีตัวเป๊ะเลยล่ะ”

เธอตั้งใจเน้นเสียงคำว่า ‘พอดี’ สองพยางค์นี้

เหมือนกับว่าความโกรธของซือถูชิงซานจะถูกกระตุ้น เลือดทั่วร่างกายของเธอไหลย้อนขึ้น จากนั้นมันก็พร้อมใจกันพุ่งขึ้นไปยังสมองทันที

เธอจงใจ

มู่ซย่าต้องจงใจอย่างแน่นอน

“แก...”

ทันทีที่ซือถูชิงซานกำลังจะเปิดปาก ปริมาณออกซิเจนในเลือดของเธอสูบฉีดไม่ทัน ดวงตาของเธอกระตุก แล้วก็หมดสติไปเพราะความโกรธ

“ว้าย...น้องสาว!”

มู่ซย่าไม่คิดว่าซือถูชิงซานจะหมดสติล้มลงไป เธอรีบเข้าไปประคองตามสัญชาตญาณ แต่การเคลื่อนไหวของเธอนั้นช้าไปก้าวเดียว

ได้ยินเพียงเสียง ตึง! ซือถูชิงซานล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง