ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 6

เครื่องประดับบนศีรษะของเละเทะไปหมด เวลานี้ เธอที่เคยโดดเด่นและถูกห้อมล้อมด้วยผู้คนกำลังหน้าซีดขาว ผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพดูไม่จืด

“ซานซาน!” มู่ซินเย่ว์พุ่งขึ้นไปบนเวที

ภายใต้ความร้อนใจ เธอยังไม่ลืมมู่ซย่า เธอเล็งระยะให้ดีก่อนที่จะใช้ไหล่กระแทกมู่ซย่าออก

มู่ซย่าที่สวมรองเท้าส้นสูงขนาดสิบเซนติเมตร บังเอิญยืนอยู่บริเวณขอบเวที...

แรงกระแทกทำให้เธอเซ และตกลงไปด้านล่างเวที

แต่เธอรีบป้องกันตัวอย่างรวดเร็วโดยการเอามือป้องศีรษะตัวเองเอาไว้

อย่างนี้ถึงจะแม้ตกลงไป ก็ไม่ทำให้ศีรษะถูกกระแทก

แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เหนือความคาดหมายของมู่ซย่าก็คือ เธอไม่ได้ตกลงไปที่พื้นอย่างที่คิด แต่กลับมือใหญ่เข้ามาประคองหลังบอบบางของเธอเอาไว้ มืออีกข้างโอบรอบเอว แล้วอุ้มเธอลงจากเวที

เมื่อเท้าทั้งสองของมู่ซย่ายืนบนพื้นอย่างมั่นคงแล้ว เธอหันไปมองเจ้าของมือคู่นั้น

เธอเห็นใบหน้าหล่อเหลากำลังขมวดคิ้วและมองเธอ “ใสรองเท้าสูงขนาดนี้ อยากจะตกลงมาหรือยังไง”

เธอไม่ได้เป็นคนเลือกสักหน่อย!

มู่ซย่าเตรียมจะอ้าปากตอบโต้ แต่แล้วเธอก็ยั้งเอาไว้ อย่างไรเสียนั่นก็เป็นความหวังดี

หากไม่ใช่เพราะเขา เธอก็คงตกลงไปกระแทกอย่างแรงแน่นอน

มู่ซย่าเก็บงำคำพูดโต้ตอบไว้ และเมื่อเธอจะเอ่ยคำขอบคุณ ซือถูไห่ก็เดินเข้ามา...

“ลูกสาวสุดรักของพ่อ! ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม เมื่อครู่พ่อจะเข้ามารับลูกไว้ แต่ไม่คิดว่าคุณชายเยี่ยจะเร็วกว่าพ่อไปก้าว... คุณชายเยี่ยช่างดีกับลูกจริงๆ”

น้ำเสียงของซือถูไห่แฝงไปด้วยความหมายมากมาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

ส่วนซือถูชิงซานที่ถูกคนช่วยกันอุ้มขึ้นไปชั้นบน ซือถูไห่ไม่ได้สนใจแม้แต่จะเหลือบมองเลยสักนิด

ในใจของมู่ซย่าเปี่ยมล้นไปด้วยความพึงพอใจ พ่อของเธอคนนี้...เกือบจะทำให้เธอเชื่อแล้วว่าเขาเป็นพ่อรักใคร่เอ็นดูลูกสาวจริงๆ

มู่ซย่าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ตามข้อมูลที่เธอได้มา แม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบ เพราะเหตุใดเธอจึงมาอยู่กับซือถูไห่คนนี้

เธอกลับมาบ้านในคราวนี้ จะต้องสืบหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ได้ เธอรู้สึกได้ว่ามันต้องมีลับลมคมใน

ต้องมีความลับที่เธอยังไม่รู้

“หนูไม่เป็นไรค่ะพ่อ พ่อขึ้นไปดูน้องสาวเถอะค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร จู่ๆ ก็เป็นลมล้มลงไป หวังว่าจะไม่เป็นอะไรร้ายแรงนะคะ”

สีหน้าของมู่ซย่าอ่อนโยนและเรียบเฉย เธอไม่ได้แสดงออกถึงความรังเกียจต่อซือถูไห่เลย เธอเป็นดังลูกสาวที่ดีและเข้าใจเหตุผล

ซือถูไห่พอใจในตัวมู่ซย่าเป็นอย่างมาก

ต้องเป็นบุญที่มีมาตั้งแต่ชาติปางก่อนแน่นอน เขาจึงได้ลูกสาวที่ดีเลิศเพิ่มขึ้นมา!

ซือถูไห่รีบพูดว่า “ลูกพูดถูก พ่อขึ้นไปดูน้องสาวก่อนนะ ไม่รบกวนลูกกับคูณชายเยี่ยแล้ว คุณชายเยี่ย ตามสบายนะครับ ทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกันครับ!”

เยี่ยซือเจวี๋ยขมวดคิ้ว

บ้านของตัวเอง?

ตระกูลซือถูนั้นคู่ควรแล้วหรือ

เขาเหลือบมองมู่ซย่า สุดท้ายก็ไม่เอ่ยคำพูดเหน็บแนมอะไรต่อซือถูไห่

เมื่อซือถูไห่เดินจากไป เยี่ยซือเจวี๋ยจึงเอ่ยปากพูด “ฉันไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยงอะไรนี่หรอกนะ ถึงตอนนี้ฉันก็ยังอยากจะถามอีกครั้ง เธอไม่มีความปรารถนาอื่นๆ อีกแล้วจริงๆ หรือ”

มู่ซย่ารู้สึกเหนื่อยหน่ายแล้ว

ในความเป็นจริง ก่อนที่เธอจะกลับประเทศ เธอหาข้อมูลเฉพาะที่เกี่ยวกับตระกูลซือถูเท่านั้น ส่วนเรื่องสภาพเศรษฐกิจในประเทศ เธอรู้ไม่มาก

แต่ชื่อเสียงของตระกูลเยี่ยนั้นดังกึกก้องอยู่แล้ว ไม่ต้องหาข้อมูลก็พอจะรู้อยู่

และเมื่อดูจากปฏิกิริยาของซือถูไห่และแขกเหรื่อในงาน ก็พอจะมองออกว่าเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นเป็นบุคคลผู้ทรงอิทธิพลในประเทศ

เธอลองคิดทบทวนดู ตอนที่อยู่บนเกาะ เธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่นา เพียงแค่ทำในสิ่งที่คนพอมีทักษะทางการแพทย์ควรจะทำเท่านั้นเอง

ถ้าไม่นับ...เรื่องนั้นที่นอนกอดกัน

เธอเองก็ยินดีที่จะลืมมันไปเสีย และทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มู่ซย่าพูดอย่างแน่วแน่และจริงจัง “เยี่ยซือเจวี๋ย ฉันรับรู้ถึงน้ำใจของนาย แต่...ฉันไม่ได้ต้องการจริงๆ”

แต่หากมีสิ่งที่เธอต้องการ เธอสามารถหาได้ด้วยตัวเอง

ในพจนานุกรมของเธอ ไม่มีคำว่า ‘พึ่งพาผู้อื่น’