ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 41

มู่ซย่าที่นั่งอยู่ที่ “อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ ” อยู่ที่ด้านหน้าโต๊ะหนังสือเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย สายตาปะทะเข้ากับดวงตาของซือถูไห่ที่กำลังเดินเข้ามา

ในดวงตาของเขามีความตะขิดตะขวงใจ แม้ว่าจะถูกซือถูไห่ซ่อนไว้อย่างรวดเร็ว แต่ว่าก็ถูกมู่ซย่าจับจ้องไว้อย่างแม่นยำ

เธอถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า “คุณพ่อ กลับมามีอะไรหรือเปล่าคะ”

ซือถูไห่เห็นมู่ซย่าเพียงแต่นั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ ในใจก็สงบลงแล้ว

เขาปิดจมูกแล้วกระแอมออกมา พูดว่า “จู่ๆพ่อนึกขึ้นมาได้ว่ายังทำงานบางอย่างไม่เสร็จน่ะ วันนี้ก็ดึกมากแล้ว ลูกกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ วันหลังค่อยเข้ามาอ่านหนังสืออีก”

มู่ซย่าไม่อยากถูกจับได้ อย่างไรเสียเธอก็รู้แล้วว่าของที่อยู่ในตู้ที่ล็อกไว้ทำให้ซือถูไห่ร้อนใจ ครั้งนี้นับว่าได้อะไรมาอย่างหนึ่งทีเดียว

“ค่ะ” เธอปิดหนังสือลง ในมือของเธอคือหนังสือ ‘วิชาเศรษฐกิจโลก’

ซือถูไห่เห็นหนังสือที่เธออ่าน จึงพยักหน้าลงพูดว่า “หนังสือเล่มนี้ลึกซึ้งเกินไปสำหรับลูก อีกทั้งเด็กผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนเรื่องพวกนี้หรอก วันหลังพ่อจะหาอันที่เหมาะให้ลูกไปใช้ได้ให้ลูกอ่าน”

ในความคิดของซือถูไห่ เด็กผู้หญิงไม่ควรคิดที่จะทำธุรกิจ เป็นเพียงแค่ผู้หญิงสวยๆที่คอยตกปลากตัวใหญ่ให้ได้ก็พอ เรื่องการทำธุรกิจเป็นเรื่องของผู้ชาย ผู้หญิงมึควรเข้าไปยุ่ง

ในความเป็นจริงแล้ว บริษัทเกือบจะถูกมู่ซินเย่ว์ควบคุมไว้หมดแล้ว ซือถูไห่ก็ยังไม่รู้สึกตัว

มู่ซย่าขี้เกียจเกินกว่าจะต่อว่าซือถูไห่ในใจแล้ว เดินออกไปด้านนอกโดยที่ไม่มีแม้แต่คลื่นสักระลอกในใจ

“จริงสิ ซานซาน” ซือถูไห่จู่ๆก็รั้งเธอไว้

มู่ซย่าหันกลับไป ได้ยินเพียงแต่ซือถูไห่ถามด้วยดวงตาเฉียบคมว่า “ลูกไปเรียนทำ ลาเต้อาร์ต มาจากไหนเหรอ”

มู่ซย่านึกว่าซือถูไห่ต้องการเพียงแค่ผลลัพธ์ ไม่มาถามอะไรพวกนี้ ดูท่าเขาคงเริ่มสงสัยแล้ว

เธอตอบอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้าและท่าทีว่า “ตอนที่อยู่เมืองหนาน หนูเคยทำงานที่ร้านกาแฟค่ะ ตอนนั้นผู้จัดการร้านเป็นบาริสต้าที่เก่งมากจากต่างประเทศ หนูเลยได้เรียนมาจากเขาค่ะ”

“ที่แท้เป็นแบบนี้เอง...งั้นรอลูกประสบความสำเร็จแล้ว ต้องไปขอบคุณเขาดีๆเสียหน่อย”

“ค่ะ คุณพ่อ หนูก็คิดแบบนี้” ใบหน้ามู่ซย่ากะตือรือร้นอย่างใสซื่อทำให้ความสงสัยในใจของซือถูไห่คลายลง

เธอหมุนตัวเดินกลับไปทางห้องของตัวเอง

ตอนที่กำลังเดินกลับเธอก็ตกใจเมื่อรู้สึกว่ามือของตัวเองนั้นมีเหงื่ออกอยู่บางๆ

เธอบอกกับตัวเองอย่างเงียบๆ อย่าใจร้อนไป เรื่องทั้งหมดต้องถูกเปิดเผยออกมา เธอจะต้องมีความอดทนให้มากพอ

มู่ซย่าไปตรวจสอบคอมพิวเตอร์เป็นอย่างแรก เธอลบประวัติการใช้งานทั้งหมดไปตั้งแต่แรกแล้ว คนคนนั้นน่าจะหาอะไรไม่เจอ อีกอย่างคอมพิวเตอร์ก็ไม่ได้ถูกเปิดขึ้น เพราะเมาส์ยังอยู่ในตำแหน่งเดิม ไม่มีร่องรอยการขยับเลื่อน

เธอจึงไปตรวจเช็คที่อื่นต่อ สุดท้ายพบว่า นามบัตรของเยี่ยซือเจวี๋ยที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมหายไปแล้ว

“ซือถูชิงซาน...”

ต้องเป็นเธอแน่ที่เอามันไป

ยัยเด็กผู้หญิงคนนี้ ช่างไม่รู้จักเจียมตัว

แต่นามบัตรแบบนี้สำหรับมู่ซย่าแล้วไม่ได้สำคัญอะไร ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจแสร้งเป็นไม่รู้

หยิบของที่มีเจ้าของไป อย่างไรก็ต้องย้อนกลับมาทำร้ายคนทำคืนแน่

ผ่านไปอย่างรวดเร็วก็ถึงวันถัดมา มู่ซย่าถูกคนรับใช้ปลุกแต่เช้า ตอนที่กำลังลงไปชั้นล่างครอบครัวของซือถูไห่ทั้งสามคนก็กำลังรับประทานอาหารเช้ากันแล้ว

มีแค่ซือถูชิงซานที่มีท่าทีผิดปกติเมื่อเห็นเธอก็ลุกขึ้นยืนพูดว่าตัวเองกินอิ่มแล้ว จากนั้นก็หลบสายตาเธอแล้วออกไปข้างนอก