ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 42

มู่ซย่ารู้ถึงสาเหตุ คงกลัวถูกเธอจับได้ว่าขโมยนามบัตรไปล่ะมั้ง

ซือถูไห่เห็นซือถูชิงซานกินโจ๊กไปแค่สองคำ จึงถามมู่ซินเย่ว์ “ลูกจะรีบไปไหนแต่เช้ากัน”

มู่ซินเย่ว์พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “คุณรู้จักซ่งชิงหมิงที่เป็นผู้กำกับไหมคะ”

ซือถูไห่พยักหน้า “แน่นอน”

มู่ซินเย่ว์พูดต่อไปว่า “วันนี้ผู้กำกับซ่งมีคัดเลือกนักแสดงสำหรับภาพยนตร์เรื่องใหม่ ซานซานได้โอกาสให้ไปทดสอบหน้ากล้อง”

ซือถูชิงซานบอกกับคนอื่นนานแล้วว่าหนังเรื่องนี้ผู้กำกับซ่งให้เธอไปเล่น แต่ว่าในความเป็นจริงซือถูชิงซานแค่ได้รับโอกาสให้ไปทดสอบหน้ากล้องต่างหาก อีกอย่างก็เป็นมู่ซินเย่ว์ที่แอบยัดเงินเพื่อให้ได้โอกาสอันนี้มา

ซือถูไห่ไม่รู้เรื่องพวกนี้ เขาพูดอย่างดีใจว่า “ดี เป็นเรื่องดี! ลูกสาวทั้งสองต่างได้ดี พ่ออย่างฉันก็หมดห่วงแล้ว ตอนเย็นกลับมาแล้วครอบครัวเราออกไปกินข้าวด้วยกันเถอะ หลังจากที่ซานซานกลับมาแล้ว ยังไม่มีของขวัญอะไรให้เธอเลย”

มู่ซินเย่ว์ได้ยินชื่อเล่นของมู่ซย่า ในใจก็รู้สึกไม่ยินดีเท่าไรนัก

ในตอนนั้นที่เธอตั้งชื่อให้ซือถูชิงซาน ที่จริงแล้วก็เป็นเพราะชื่อเล่นของมู่ซย่าชื่อซานซาน เธอจึงตั้งชื่อที่มีเสียงเหมือนกันนี้ให้

ในตอนนั้นคิดอยากจะแย่งทุกอย่างจากพี่สาวคนนั้นอย่างมู่หว่านเย่ว์มาทั้งหมด แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินแล้วก็รู้สึกไม่พอใจ

เธอยิ้มอย่างฝืนๆพูดว่า “ดีเลย ชิงซานเองก็กำลังเป็นไปได้ดี วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ เย็นนี้ครอบครัวเราออกไปทานอะไรดีๆกันเถอะ!”

“แน่นอน” ซือถูไห่เรียกมู่ซย่าลงมานั่ง “ซานซาน รีบกินข้าวเช้าเถอะ พวกเราต้องออกไปแล้ว”

“ค่ะ คุณพ่อ” มู่ซย่าเห็นทางที่ซือถูชิงซานเดินออกไป ในใจก็เดาได้ว่าทำไมซือถูชิงซานถึงได้บอกว่า “เป็นไปได้ดี” แล้ว

ชื่อเสียงของผู้กำกับซ่งชิงหมิงเธอก็เคยได้ยินมา ภาพยนตร์ที่เขากำกับล้วนทรงพลัง ต้องใช้ทักษะการแสดงที่ละเอียดอ่อนถึงจะเอาอยู่

กลัวอะไรว่าซือถูชิงซานจะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ ก็ต้องดูว่ามีความสามารถที่จะคว้ามันไว้ได้หรือไม่

เธอเก็บสายตาของเธออย่างไม่ใส่ใจ แล้วนั่งลงกินข้าวเช้าอย่างเงียบๆและเชื่อฟัง

มู่ซย่ามองออกว่าซือถูไห่ลงทุนไปมากกับเสื้อผ้าหน้าผมของเธอ เธอสวมเพียงกี่เพ้าชุดนี้ ราคาก็ไม่ถูก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรองเท้าที่ปักมือที่เธอสวมอยู่แล้ว

เมื่อออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อ ดีไซน์เนอร์ชาวต่างชาติก็สูดหายใจอย่างตกใจ แล้วออกแรงปรบมือ “perfect! unbelievable!”

ซือถูไห่เห็นมู่ซย่าแล้วก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เนื่องจากเขาเห็นเงาของอดีตภรรยาที่ไกลเกินเอื้อมบนร่างของมู่ซย่า

เมื่อก่อน เขารักมู่หว่านเย่ว์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่หลังจากนั้น เขาก็เกลียดเธออย่างหาที่สุดไม่ได้...เนื่องจากมู่หว่านเย่ว์ดีเกินไปฉลาดเกินไป มีพลังกดหัวเขาไว้ ทุกครั้งที่เห็นมู่หว่านเย่ว์ เขาก็นึกถึงความจริงที่ตนเองเป็นลูกเขยตระกูลมู่

หลังจากนี้มู่ซย่า อย่ากลายเป็นแบบมู่หว่านเย่ว์คนนั้นเถอะ?

ซือถูไห่หยิกไปที่ง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ข้างซ้ายอย่างแรง บังคับไม่ให้ตัวเองนึกถึงอีกต่อไป

เขาเรียกมู่ซย่าให้เดินเข้ามา พูดพลางยิ้มว่า “แบบนี้เข้ากับลูกมาก จากนี้ก็ใส่กี่พ้าบ่อยๆหน่อย”