ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 412

หญิงสาวเปิดประตูออกแล้วพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นมู่ซย่ายืนอยู่ตรงหน้าประตูเลย หล่อนมีความผิดปกติในการสื่อสารระดับกลางและเมื่อเห็นมู่ซย่าแวบแรก หล่อนก็เขินแล้วแก้มแดงขึ้นมาทันที

“ฉัน เธอ…..”

หญิงสาวพูดติดๆขัดๆ มู่ซย่าดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ชอบเก็บตัว จึงเอ่ยปากก่อนว่า “ฉันกำลังรอเธออยู่น่ะ เมื่อกี้เธอร้องไห้ทำไมเหรอ? เป็นเพราะเรื่องที่ต้องขึ้นไปแสดงบนเวทีหรือเปล่า?”

หญิงสาวกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้า และจังหวะที่กำลังพยักหน้า น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

หล่อนรีบเช็ดน้ำตาแล้วกล่าวคำขอโทษอย่างทำตัวไม่ถูก “ขอโทษนะ….”

“มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษอะไรเลยนี่นา?” มู่ซย่าพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เธอมีความสามารถพิเศษอะไรไหม? ถ้าหากไม่กล้าร้องเพลงเต้นรำ เธอโชว์การเล่นเครื่องดนตรีก็ได้นะ”

หญิงสาวส่ายหัว “ฉันเล่นดนตรีไม่เป็น…… เป็นแค่ศิลปะการเขียนพู่กันจีนและการวาดภาพ”

“การเขียนพู่กันจีนกับวาดภาพ….” มู่ซย่าพึมพำ จากนั้นดวงตาก็เปล่งประกายทันทีแล้วถามว่า “งั้นเธอสามารถขึ้นไปวาดภาพบนเวทีก็ได้นิ!”

หญิงสาวส่ายหัวด้วยความหวาดกลัว “ฉันไม่กล้า…พอเห็นคนเยอะๆ ฉันก็จะตื่นเต้น แล้วในหัวจะนึกอะไรไม่ออกเลย”

“งั้นเอางี้นะ” มู่ซย่ายักไหล่แล้วกล่าวว่า “งั้นฉันจะขึ้นไปแสดงบนเวทีแทนเธอเอง”

หญิงสาวหยุดชะงัก หันไปมองเธอด้วยความไม่อยากเชื่อ “จริงเหรอ?”

มู่ซย่าพยักหน้า “จริงสิ ไม่ได้หลอกเธอหรอก แต่ว่า อันที่จริงเธอสามารถขึ้นไปแสดงบนเวทีพร้อมกับฉันได้นะ”

“ขึ้นไปแสดงพร้อมกันงั้นเหรอ?” หญิงสาวส่ายหัวทันที “ช่างเถอะ หากฉันขึ้นไปแสดงพร้อมกับเธอ มีแต่จะถ่วงเวลาเธอ”

“เธอฟังฉันพูดนะ…..” มู่ซย่าเล่าความคิดเห็นของตัวเองให้หญิงสาวฟังหนึ่งรอบ

หญิงสาวลังเลสักพักแล้วพยักหน้า “ได้!”

หล่อนพูดเสร็จ ก็พูดขึ้นมาอีกว่า “เธอช่วยฉันขนาดนี้ งั้นหลังจากนี้เรื่องการเก็บกวาดทำความสะอาดห้องนอน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันคนเดียวเถอะนะ? ฉันชอบการเก็บกวาดและทำความสะอาดมาก”

“ได้ๆ!” เหอเถียนพยักหน้าอีกครั้ง

“งั้นฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ เธอห้ามร้องไห้อีกนะ สิ่งที่ฉันไม่อยากเห็นที่สุดก็คือการเห็นหญิงสาวน่ารักอย่างเธอร้องไห้”

เหอเถียนแก้มแดงขึ้นมาอีกครั้ง แล้วสัญญาว่า “ฉันจะไม่ร้องไห้อีกเด็ดขาด”

มู่ซย่าจึงวางใจ แล้วหยิบของใช้ส่วนตัวเดินเข้าห้องน้ำไป กระทั่งเธออาบน้ำเสร็จออกมาก็ดึกมากแล้ว ไฟในห้องนอนจะดับอัตโนมัติในสี่ทุ่มของทุกคืน ขณะที่มู่ซย่ากำลังเตรียมที่จะคลำไปที่เตียง เหอเถียนก็เปิดไฟฉายในโทรศัพท์ให้มู่ซย่าได้มองเห็นทางเดิน

“ขอบใจนะ” มู่ซย่ายิ้มอย่างซาบซึ้ง และอาศัยความสว่างปีนขึ้นที่นอนได้อย่างเปลอดภัย

ยามค่ำคืนยิ่งอยู่ยิ่งดึก มู่ซย่าใช้ผ้าห่มคลุมหัวแล้วเปิดโทรศัพท์ ในโทรศัพท์ยังไม่มีสายโทรเข้าใดๆทั้งสิ้น มีเพียงข้อความเข้าสองข้อความแต่เป็นโฆษณาขยะ เธอจึงกดลบทิ้งไป ในใจรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย เธอนึกอะไรหลายสิ่งอย่างควบคุมไม่ได้ นึกถึงฉากที่เจอเยี่ยซือเจวี๋ยครั้งแรก นึกถึงภาพที่ทำเกี๊ยวให้เยี่ยซือเจวี๋ยทานครั้งแรก…..

ผ่านไปสักพักก็ยังไม่รู้สึกง่วงสักที มู่ซย่ารู้สึกหงุดหงิดกับอารมณ์แปรปรวนของตัวเองแบบนี้ จึงได้ลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง จากนั้นก็หาธูปที่ช่วยในเรื่องของการนอนหลับที่แม่เลี้ยงทำให้เธอมาจุด ภายใต้กลิ่นธูปที่ช่วยเรื่องการนอนหลับ ในที่สุดความง่วงก็ได้มาเยือน ธูปช่วยเรื่องการนอนหลับถูกทำขึ้นตามลักษณะอาการของเธอ ไม่ได้มีผลกระทบต่อเหอเถียนแต่อย่างใด จังหวะที่มู่ซย่ากำลังจะหลับ จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น