ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 463

มหาวิทยาลัยจิงตูเป็นมหาวิทยาลัยอันดับ 1 ของประเทศ และมีเพียงที่นี่เท่านั้นที่เขาสามารถหานักเรียนที่สามารถผ่านการสัมภาษณ์ได้

นี่ก็คือเหตุผลที่เขาขอให้ผู้อำนวยการจัดห้องเรียนปรับพื้นฐานให้ หากผู้อำนวยการไล่เขาออก แม้แต่ใบปริญญาเขาก็จะไม่ได้รับ!

ถึงแม้เขาจะมีตำแหน่งสูงในมหาวิทยาลัย แต่ความจริงแล้วเขาก็ไม่สามารถออกจากมหาวิทยาลัยจิงตูได้เลย

ไม่ใช่เพราะที่แห่งนี่ต้องการเขาหรอก แต่เพราะเขาที่ออกจากมหาวิทยาลัยจิงตูไม่ได้ต่างหาก

โอวหยางโม่กัดฟันแน่นและพูดด้วยสีหน้ามืดมน “ครับท่านผอ. ผมจะขอโทษมู่ซย่าแน่นอนครับ "

แค่ขอโทษไม่ใช่เหรอ? ก็แค่ไปพูดไปกี่คำก็พอ ยังไงซะเขาก็ถูกหลัวฉิงหลอกอยู่แล้ว นักเรียนต้องเข้าใจเขาแน่ๆ

ระหว่างพูด โอวหยางโม่ก็เงยหน้าขึ้นมองมู่ซย่าอย่างไม่พอใจ

เขาเดาว่าตอนนี้มู่ซย่าคงจะสะใจมาก

แต่ทว่าหลังจากที่โอวหยางโม่หันไปมอง มู่ซย่าก็ไม่ได้มองเขาเลยจริงๆ เธอเดินออกไปทางประตูหลังพร้อมกับเยี่ยซือเจวี๋ยทันที

ความรู้สึกถูกเมินเฉยนี้ ยิ่งทำให้ใจของโอวหยางโม่ลุกไหม้ราวกับหัวใจกำลังจะระเบิด

ส่วนผู้อำนวยการพานนั้น เมื่อเขาเห็นว่าโอวหยางโม่ได้ตกปากรับคำแล้ว ก็ไม่ได้สนใจโอวหยางโม่อีกต่อไป จากนั้นรีบออกจากห้องเรียนไปหาเยี่ยซือเจวี๋ยทันที

แต่คณบดีฝ่ายการสอนยังอยู่ต่อ เพื่อกำชับนักเรียนให้อย่าแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป

โอวหยางโม่ยืนอยู่ข้างประตูด้วยความร้อนตัวกระวนกระวาย ในหัวมีเพียงสีหน้าที่ไม่สนใจอะไรของมู่ซย่า

ในใจของเขามีความโกรธที่ยากเกินจะพรรณนา ทว่าก็หาสาเหตุไม่พบ ดังนั้นจึงสรุปสาเหตุของอารมณ์ทั้งหมดของเขาคือ…ครั้งนี้เขาไม่สามารถกำจัดมู่ซย่าออกไปได้

คราวหน้าถ้ายังมีโอกาสแบบนี้อีก เขาต้องไล่เธอออกไปให้ได้!

กับดักของเธอในครั้งนี้มุ่งเป้าไปที่หลัวฉิง ไม่เกี่ยวกับโอวหยางโม่ แต่โอวหยางโม่ที่ไม่เคยไว้หน้าเธอในชั้นเรียนเลย ดังนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องหยุดผู้อำนวยการไว้

ผู้อำนวยการพานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดกับเยี่ยซือเจวี๋ยว่า "คุณเยี่ย เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมเอง ตึกวิจัยที่คุณเคยพูดถึงก่อนหน้านี้ ผมคงไม่มีหน้าไปรับไว้แล้วล่ะ แต่ผมรับสัญญาว่ามู่เซี่ยจะจบการศึกษาได้อย่างราบรื่นแน่นอน และจะไม่มีเกิดเรื่องแบบนี้อีก”

เยี่ยซือเจวี๋ยใช้แววตาหยุดผู้อำนวยการไว้ไม่ให้พูดต่อ ทว่ามู่ซย่าได้ยินหมดแล้ว

เธอมองไปที่เยี่ยซือเจวี๋ยอย่างสงสัย…ตึกวิจัยอะไรกัน?

แต่ไม่นาน เธอก็รู้ทันทีว่าที่เธอสามารถเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยจิงตูได้ ก็เพราะตึกวิจัยที่ผู้อำนวยการพูดถึงแน่ๆ

ดูเหมือนว่าเยี่ยซือเจวี๋ยจะรับปากสร้างตึกวิจัยให้กับผู้อำนวยการ แต่เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอเลย

มู่ซย่ารู้สึกเหมือนมีสายลมพัดผ่านหัวใจของเธอ ทำให้เกิดลำแสงจางๆ ขึ้นในใจของเธอ