ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 491

กู้หว่านหว่านอดไม่ได้ที่จะด่าว่าตัวเองอยู่ในใจที่ตกใจไปกับจินตนาการที่ตัวเองสร้างขึ้น

ความสะดวกสบายในการเรียนรู้ของมู่ซย่าเป็นที่ยอมรับ แต่คน ๆ หนึ่งจะมีความสามารถรอบด้านได้อย่างไร?

เปียโนคือสิ่งที่คนรวยอย่างพวกเธอเท่านั้นที่คู่ควร น้ำหน้าอย่างมู่ซย่าเหรอ? ? ช่างมันเถอะ !

กู้หว่านหว่านมีเจตนาไม่ดีอีกครั้ง เธอตั้งใจที่จะทำให้มู่ซย่าอับอายต่อหน้าน้องใหม่ทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงเกลี้ยกล่อมอาจารย์จ้าวอีกครั้ง “อาจาร์ยจ้าวคะ คุณให้โอกาสมู่ซย่าอีกสักครั้งเถอะค่ะ นอกจากนี้ ทันทีที่หนูเล่นเพลง < Rebound > แม้ว่ามู่ซย่าจะทำผิดพลาดอะไร คุณป๋อเก๋อก็จะไม่ตำหนิ ในเมื่อนี่เป็นเพียงงานเลี้ยงรับน้องใหม่ ไม่ใช่การแสดงดนตรี”

อาจารย์จ้าวคิดแล้วคิดอีก แต่ท้ายที่สุดมันไม่ง่ายเลยที่จะหักหน้ากู้หว่านหว่าน

เธอบีบมือของกู้หว่านหว่านแน่นแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเมื่อขึ้นเวทีแล้วเธอต้องตั้งใจเล่นให้ดีนะ! ความหวังของฉันและผู้อำนวยกรอยู่ที่เธอแล้ว”

กู้หว่านหว่านพยักหน้าอย่างแรง “อาจาร์ยสบายใจได้เลยค่ะ หนูจะตั้งใจเล่น!”

ถ้าจะบอกว่าเมื่อครู่นี้เธอประหม่าเล็กน้อย ตอนนี้แค่เธอคิดว่ามู่ซย่าจำขายหน้า นอกจากในใจเธอจะตื่นเต้นแล้ว ก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกัน

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของกู้หว่านหว่าน อาจารย์จ้าวก็หันไปหาเหอเถียนและพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะให้โอกาสพวกเธอเป็นครั้งสุดท้าย คราวนี้ถ้าเธอบอกว่าจะแสดง ก็ต้องแสดงให้ได้”

“อืม ๆ! ขอบคุณค่ะอาจารย์!” เหอเถียนรีบขอบคุณ

อาจารย์จ้าวขมวดคิ้วและพูดว่า “เธอควรจะขอบคุณนักเรียนกู้หว่านหว่าน”

เหอเถียนผงะและมองไปยังกู้หว่านหว่านที่ยิ้มแย้มและพยักหน้ารับคำขอบคุณ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอมักจะรู้สึกว่ามีมีดซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของกู้หว่านหว่าน

เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ?

ในขณะนี้ ในที่สุดก็ทำความสะอาดเวทีเสร็จ “กาแล็กซี่” ถูกเคลื่อนย้ายขึ้นไปบนเวทีอย่างระมัดระวัง และพิธีกรที่กำลังอุ่นเครื่องก็เริ่มประกาศว่า “ต่อไป เราขอต้อนรับน้องใหม่ของชั้นเตรียมอุดมศึกษา นักเรียนกู้หว่านหว่านจะแสดงบรรเลงเปียโนเดี่ยวกับบทเพลงที่มีชื่อว่า < Rebound >”

กู้หว่านหว่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเดินขึ้นเวทีภายใต้การสนับสนุนจากอาจาร์ยจ้าว

ในขณะเดียวกัน เยี่ยซือเจวี๋ยก็ประคองมู่ซย่ามาถึงหลังเวทีแล้ว

เมื่อครู่นี้อาจาร์ยจ้าวทำให้เหอเถียนตกใจ แม้ว่าตอนนี้เธอจะอารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วแต่สีหน้าของเธอก็ยังซีดอยู่

มู่ซย่ามองแวบเดียวก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเหอเถียน เธอถามพร้อมกับขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น?”

เหอเทียนส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

อย่างไรก็ตามหลังจากที่มู่ซย่าถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหอเถียนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูด “อาจารย์จ้าวคิดว่าการแสดงของเราจะทำให้โรงเรียนอับอาย ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธที่จะปล่อยให้เราแสดงในตอนแรก ต่อมา กู้หว่านหว่านก็ช่วยพูดแทนเรา...”

“กู้หว่านหว่าน...” มู่ซย่าครุ่นคิด

กู้หว่านหว่านกำลังรอให้เธอทำเรื่องตลก

ฉันขอโทษจริงๆ นะ กู้หว่านหว่านคงจะรอไม่ถึงวันนั้น

และในเวลานี้ ม่านบนเวทีก็ค่อย ๆ เปิดออก