ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 522

ยิ่งโอวหยางโม่มีความสุขมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งไม่สามารถควบคุมสีหน้าของตัวเองได้ มุมปากของเขาเกือบจะโค้งขึ้นไปบนท้องฟ้า

เขาพยายามฝืนยิ้มอย่างสุดความสามารถและแสร้งทำเป็นจริงจังแล้วพูดว่า “มูชย่า ฉันเองก็ไม่อยากให้เธอต้องอับอายที่ต้องเผชิญหน้ากับคนอื่นในมหาวิทยาลัยจิงตู เรื่องนี้สามารถแก้ไขเป็นการส่วนตัวได้ เธอขอโทษฉันและอาจารย์ใหญ่ตอนนี้ เมื่อกลับไปโรงเรียนพรุ่งนี้เธอก็คอยดูซะว่าจะมีครูคนไหนบ้างที่เต็มใจรับเธอไว้ แล้วเธอก็ไปชั้นเรียนนั้นซะ”

หลังจากที่โอวหยางโม่พูดจบ เขาก็กอดอกและรอให้มู่ซย่าพูดขอโทษ

อย่างไรก็ตาม มู่ซย่ากลับหัวเราะเสียงดัง

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามกลับว่า “ถ้าอย่างนั้นขอถามหน่อยค่ะอาจารย์โอวหยาง ถ้าฉันไม่ได้โกหกล่ะคะ? คุณควรขอโทษฉันใช่ไหม จากนั้นคอยดูว่ามีนักเรียนในชั้นเรียนคนไหนต้องการตัวคุณ แล้วคุณก็จะย้ายไปชั้นเรียนนั้นไหมคะ?”

ใบหน้าของโอวหยางโม่หมองลงและพูดด้วยความโกรธ “มู่ซย่า! จนถึงตอนนี้แล้วเธอยังไม่กลับใจอีก เป็นเป็ดหรือไงที่ตายแล้วยังปากแข็งอีก?”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หันไปพูดกับอาจารย์ใหญ่ว่า “ผอ.พาน คุณดูซิครับ นี่คือนักเรียนที่คุณพามาที่ชั้นเรียนของผม คุณคิดดูเถอะว่าจะจัดการกับเธอยังไงดี!”

“แค่ก...” ผู้อำนวยการไอแห้ง เขาสับสนไปหมด

ใครกันแน่ที่พูดความจริง?

มูชย่าเลิกคิ้วและพูดว่า “ผอ.พานคะ ขอบคุณที่แวะมานะคะ พวงดอกไม้ในมือของคุณตั้งใจให้น้องสาวของฉันใช่ไหมคะ? ฉันจะพาคุณไปที่สวนหลังบ้านและมอบดอกไม้ให้เธอค่ะ”

เธอพูดพลางทำท่าทาง “เชิญ” จากนั้นเธอก็หันหลังเดินนำไปที่ทางเข้าสวนหลังบ้าน

เส้นเลือดบนหน้าผากของโอวหยางโม่ปูดขึ้นเล็กน้อย

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง

ไม่ มันเป็นลางสังหรณ์ที่เลวร้ายมาก

โอวหยางโม่รู้สึกตื่นตระหนกบ้างแล้ว เขาคว้าอาจารย์ใหญ่ไว้โดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ผอ.ครับ ทุกอย่างกระจ่างแล้ว คุณอย่าสับสนเพราะเธออีกเลย”

ผู้อำนวยการพานย่นจมูกอย่างไม่สบอารมณ์

“สับสนอะไร... อาจารย์โอวหยาง คุณอคติกับเธอมากไปแล้ว! นอกจากนี้ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ก็ทำให้เรื่องกระจ่างไปเลย เดินตามไปดูกับเธอกันเถอะ”

อาจารย์ใหญ่พูดพลางดึงมือของโอวหยางโม่ที่จับชายเสื้อผ้าของเขาออกแล้วสาวเท้าเดินตามมู่ซย่า

โอวหยางโม่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินตามไป

งานศพ!

เป็นงานศพจริง ๆ!

มู่ซย่าไม่ได้โกหก มีคนในครอบครัวของเธอเสียชีวิตจริง ๆ

นี่เป็นไปได้อย่างไร?

เป็นไปได้อย่างไร !

ใบหน้าของโอวหยางโม่ขาวซีดทันทีราวกับว่าเลือดในร่างกายของเขาถูกสูบออกหมดทันที

มู่ซย่าหยุดเดินแล้วหันกลับมามองโอวหยางโม่อย่างกึ่งยิ้ม เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วถามว่า “อาจารย์โอวหยางคะ คุณอยากย้ายไปชั้นเรียนไหนเหรอคะ?”

สีหน้าของเธอดูนิ่งสงบ แต่สิ่งที่เธอพูดนั้นประชดประชันเป็นพิเศษ

สีหน้าโอวหยางโม่เปลี่ยนจากขาวซีดเป็นสีแดง แม้แต่ต้นหูและต้นคอของเขาก็ดูเหมือนจะไหม้แดงขึ้นมา