มู่ซย่ามองลงไปที่สิ่งของที่โอวหยางโม่ส่งมาให้ หลังจากที่ยืนยันได้ว่าสิ่งนี้เป็นแบบฟอร์มใบสมัครกู้ยืมเพื่อการศึกษา สีหน้าก็ยิ่งแสดงออกว่าประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด
ถ้าหากไม่ได้อยู่ในที่ร่ม เธอก็คงเงยหน้ามองว่าดวงอาทิตย์ในวันนี้อยู่ตรงไหน
“ตะลึงอะไรครับ ? กรอกตอนนี้เลย พอกรอกครบเรียบร้อยแล้วผมจะนำไปรายงานกับผู้อำนวยการพาน” โอวหยางโม่ขมวดคิ้วและรีบพูดเร่ง
มู่ซย่ามองไปที่ใบหน้าเร่งรีบของโอวหยางโม่ ยิ่งแน่ใจว่าโอวหยางโม่ไม่ได้กำลังหยอกล้อเธอ หรือจะดุเธอเรื่องที่เล่นมือถือในชั้นเรียน แต่กลับกำลังช่วยเธออยู่จริง ๆ
โอวหยางโม่เป็นอะไรไปแล้ว ?
เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่ได้แย่อย่างที่คิด ? เพียงแต่เขานั้นซื่อตรงเกินไป คิดว่าเธอนั้นเข้ามาได้เพราะเส้นสาย ดังนั้นก่อนหน้านี้จึงใช้สารพัดวิธีเพื่อให้เธอลำบากใจ ?
ถ้าหากเป็นแบบนี้จริง ๆ …. โอวหยางโม่ก็ถือได้ว่าเป็นคนที่มีคุณสมบัติในการเป็นครู และมหาวิทยาลัยอังกฤษก็ไม่ได้มองคนผิด
แต่ว่าจะเป็นแบบนี้จริง ๆ เหรอ ?
มีเครื่องหมายคำถามนับไม่ถ้วนในใจของมู่ซย่า
โอวหยางโม่อาจจะเพราะเห็นเธอยังคงยืนนิ่ง จึงหยิบแบบฟอร์มใบสมัครกู้ยืมเพื่อการศึกษาขึ้นมาโบกตรงหน้าเธอ
“มู่ซย่า ผมกำลังคุยกับคุณอยู่ คุณไม่ได้ยินเหรอ ?”
ทันใดนั้นมู่ซย่าก็สงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง เธอมองไปที่แบบฟอร์มใบสมัครกู้ยืมเพื่อการศึกษาที่อยู่ในมือของโอวหยางโม่ ลังเลอยู่สักพักก่อนจะส่ายหัวแล้วพูดว่า “อาจารย์ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันยังมีเงินอยู่ แต่ว่าความปรารถนาดีของอาจารย์ฉันจะขอรับเอาไว้นะคะ ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ”
เธอเป็นคนที่แบ่งแยกถูกผิดอย่างชัดเจน ไม่ว่าอย่างไร ถ้ามีคนอื่นที่ปฏิบัติต่อเธออย่างดีจริง ๆ ตัวเธอก็จะไม่คิดเล็กคิดน้อยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เธอพูดจบ กลับเห็นโอวหยางโม่ที่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้!
จะมาอัปตอนไหนคะ...
ฮือออใจจะขาดมาต่อนะคะ...
เลิกอ่านดีไหม อยู่ๆก็อัดเหลือ2ตอน...
จากที่อัปวันละ10 ตอนตอนนี้เหลือแค่2ตอนแล้วหรอ...
ทำไมฮับแค่2ตอนละคะ...
โอ้ยค้างอีกจะหาอ่านได้จากแอปไหนเนี่ย...
อยากได้หนังสือเป็นเล่มมีขายไหมค่ะ...
รออค้า...
รอนะคะ ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ...
อยากอ่านมาต่อได้ไหมคะ...