ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 806

เฮลิคอปเตอร์นั้นก็ดึงดูดโอวหยางโม่เช่นเดียวกัน

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่คือใคร....”

กล้าดีอย่างไรมาจอดเฮลิคอปเตอร์ภายในมหาวิทยาลัยจิงตูของพวกเขา

เพื่อนร่วมชั้นที่กำลังเขียนเอกสารอยู่ภายในห้องเรียนต่างก็พุ่งตัวออกไปอย่างอดไม่ได้

“เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวจริงๆด้วย! เท่มาก!”

“มีคนมาถ่ายทำหนังที่นี่ใช่ไหม?”

เพื่อนร่วมชั้นส่งเสียงพูดคุยกันดังสนั่น ขณะโอวหยางโม่กำลังจะเอ่ยปากกับเหล่านักเรียนว่าเลิกมุงดู เห็นเพียงผู้อำนวยการพานรีบวิ่งมาทางด้านนี้พร้อมกับกลุ่มอาจารย์

โอวหยางโม่รีบก้าวเท้าไปด้านหน้าและเอ่ยถาม “ผู้อำนวยการ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”

ผู้อำนวยการพานพูดอย่างตื่นเต้น “นักเรียนแอรอนมาแล้ว! พวกเราไปต้อนรับด้วยตัวเองเถอะ”

“นักเรียนแอรอน?” โอวหยางโม่เอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “คือใครเหรอครับ?”

“เป็นนักเรียนคนหนึ่งที่ต้องการมาศึกษาต่อที่โรงเรียนของพวกเรา”

“นักเรียนเหรอ? นักเรียนต้องการให้พวกคุณไปต้อนรับเป็นการส่วนตัวเลยงั้นเหรอครับ?”

“แน่นอน! เขาไม่ธรรมดา! เขาจบจากมหาวิทยาลัยอังกฤษ แน่นอน...เรียนไม่ครบสองปีเขาก็ลาออกก่อน ตอนนี้อยากจะมาเรียนต่อที่โรงเรียนของพวกเรา ใช่แล้ว เขายังให้คำสัญญาอีกด้วยว่าจะสร้างโรงยิมแห่งใหม่ให้กับพวกเรา!”

โอวหยางโม่แสดงสีหน้าซับซ้อน

สำหรับนักเรียนประเภทนี้ที่ทำการบริจาคอาคารและโรงยิมเขารู้สึกไม่ค่อยประทับใจเท่าไรนัก โดยเฉพาะผู้ที่ไม่หวงแหนและทะนุถนอมโอกาสในการศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยอังกฤษ

แต่ในไม่ช้าโอวหยางโม่ก็ปล่อยวาง อย่างไรก็อย่าส่งมายังคลาสเรียนเตรียมความพร้อมของเขาก็เพียงพอแล้ว

เนื่องจากเสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ค่อนข้างดัง พวกเขาสองคนอาศัยการตะโกนเมื่อพูดคุยกัน บทสนทนาระหว่างพวกเขานั้นกู้หว่านหว่านที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินอย่างชัดเจน

แอรอนเหรอ?

คนต่างประเทศงั้นเหรอ?

วินาทีถัดมา เห็นเพียงแค่เฮลิคอปเตอร์นั้นลงจอดอย่างมั่นคง ความเร็วของใบพัดเชื่องช้าลง บรรยากาศตรงหน้าก็กลับคืนสู่สภาวะปกติ

ผู้อำนวยการพานไม่สนใจโอวหยางโม่ เขานำอาจารย์สองถึงสามคนเข้าไปต้อนรับ

“พันธุกรรมคนต่างชาติมาก เห็นได้อย่างชัดเจน! รูปทรงจมูกสมบูรณ์แบบ!”

“และผิวก็ขาวมากเช่นกัน ฮือๆๆ นี่คือผิวขาวที่ฉันอยากได้มาโดยตลอด”

“ออร่าแข็งแกร่งมาก นี่คือเจ้าชายใช่ไหม??”

เหล่านักเรียนหญิงต่างจิตใจเบิกบานขึ้นในทันใด เมื่อสักครู่นี้เหล่าเด็กชายยังคงวิพากษ์วิจารณ์ซ่งช่าน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนนี้กลับไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดใดออกมาได้เลยแม้แต่ประโยคเดียว

——พวกเขาเข้าใจเป็นอย่างดี พวกเขาไม่คู่ควร

ด้วยระดับนี้ แทบจะเทียบเท่ากับเยี่ยซือเจวี๋ย ระหว่างพวกเขานั้นห่างกันราวฟ้ากับเหว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการเสาะหาข้อด้อยของอีกฝ่าย

เมื่อผู้อำนวยการพานเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นก็ชะงักงันไปชั่วขณะ ก่อนหน้านี้เขาเคยติดต่อกับอีกฝ่าย แต่คาดไม่ถึงเลยว่ารูปลักษณ์ของอีกฝ่ายนั้นจะงดงามได้มากขนาดนี้

ดูเหมือนว่าโรงเรียนของพวกเขานั้นกำลังจะลุกเป็นไฟอีกครั้ง

ผู้อำนวยการพานลูบมืออย่างมีความสุขและก้าวไปข้างหน้า

“สวัสดีครับ ผมสกุลพาน เป็นผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยจิงตูครับ”