ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 808

พื้นผิวโอวหยางโม่นั้นแข็งกระด้าง แต่อันที่จริงแล้วเขาเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน

ถ้าหากเขาออกจากมหาวิทยาลัยจิงตู เขาเองก็ไม่มีหนทางสำรองแล้วเช่นกัน

เขาไม่สามารถไปยังโรงเรียนอื่นและสั่งสอนนักเรียนสามคนให้สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยอังกฤษได้

และ....เวลาสำหรับการลงทะเบียนสมัครนักเรียนนานาชาติครั้งแรกของมหาวิทยาลัยอังกฤษในปีนี้กำลังจะมาถึงในไม่ช้า เขาไม่มีเวลามากขนาดนั้น

แต่เขาไม่ต้องการให้คนหัวรั้นเช่นนี้เข้ามาภายในชั้นเรียนของเขาอีกแล้ว แอรอนผู้นี้ดูเหมือนว่าจะยากต่อการควบคุมเป็นอย่างมาก

เขาเชื่อ การทำการเลือกระหว่างแอรอนกับเขา ผู้อำนวยการพานจะต้องเลือกเขาอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม----

ใบหน้าของผู้อำนวยการพานกลับไม่ได้แสดงความตื่นตระหนกอย่างที่คาดไว้ ตรงกันข้ามใบหน้าดูมืดมนมากยิ่งขึ้น

หัวใจของโอวหยางโม่พลันเต้นตึกตัก สัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเป็นอย่างมาก

วินาทีถัดมา ได้ยินเพียงผู้อำนวยการพานเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “อาจารย์โอวหยาง ก่อนหน้านี้คุณเคยก่อเรื่องเลวร้ายมากมาย ผมเองก็ไม่ถือสาเอาความคุณ ตอนนี้คุณตั้งข้อสงสัยว่าผมจะส่งนักเรียนเข้าเรียนห้องไหน ผมเองก็สงสัยเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วผมยังเป็นผู้อำนวยการแห่งมหาวิทยาลัยจิงตูอยู่หรือไม่”

ดวงตาของโอวหยางโม่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและหวาดกลัว

“ผู้อำนวยการ?”

ผู้อำนวยการพานเอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าหากคุณไม่ยินดีอยู่ภายในโรงเรียนของพวกเรา เช่นนั้นคุณก็สามารถไปได้ บังเอิญว่าช่วงนี้ทางโรงเรียนของพวกเราได้ประกาศรับสมัครอาจารย์ใหม่แล้ว จำนวนผู้สมัครนั้นเกินหนึ่งพันคน คุณไม่ต้องการอยู่ต่อ ทางพวกเราก็จะจัดสรรตำแหน่งเพิ่มอีกหนึ่งที่นั่ง คุณลองคิดดูดีๆก็แล้วกัน”

โอวหยางโม่รู้สึกว่าตนเองกำลังนั่งบนรถไฟเหาะตีลังกา ทันใดนั้นก็ร่วงจากฟ้าลงสู่พื้นดิน

นี่คือสถานการณ์อะไรกัน?

เขาจบการศึกษาจากคณะศึกษาศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยอังกฤษ เพื่อเด็กนักเรียนเพียงคนหนึ่ง ผู้อำนวยการพานยอมไล่เขาออกเลยงั้นเหรอ?

ผู้อำนวยการพานพยักหน้า เอ่ยทักทานเฉิงเฉินประธานสภานักเรียน “เฉิงเฉิน คุณพานักเรียนแอรอนเดินชมรอบโรงเรียนสักหน่อย ถือโอกาสช่วยเขาดูด้วยว่าหอพักยังว่างอยู่หรือไม่”

เฉิงเฉินที่ถูกเรียนชื่อพลันก้าวเท้าออกมาด้านหน้า ภายใต้การจ้องมองของแอรอน ฝ่ามือของเขาเหงื่อออกอย่างอดไม่ได้

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ เขามักจะรู้สึกละอายใจและอึดอัด

ช่างเถอะ...

เฉิงเฉินกัดฟันแน่น เกาศีรษะพลางเอ่ยกับผู้อำนวยการพาน “ผู้อำนวยการพานครับ ภาษาอังกฤษผมไม่ค่อยดีนัก ไม่อย่างนั้นคุณพาเพื่อนร่วมชั้นแอรอนเดินชมรอบโรงเรียนเถอะครับ”

“อย่างนั้นเหรอ....” สายตาของผู้อำนวยการพานสอดส่องกลุ่มฝูงชนอยู่ชั่วขณะ จากนั้นพลันมองเห็นเรืองร่างของกู้หว่านหว่าน

ไม่ว่าแอรอนจะมีความสามารถยอดเยี่ยมมากแค่ไหน เขาเองก็เป็นเพียงนักเรียนคนหนึ่ง การบอกให้อาจารย์พาเขาเดินชมรอบโรงเรียนนั้นก็คงไม่ดีเท่าไรนัก

เช่นนั้น...กู้หว่านหว่านก็แล้วกัน