ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 810

“ไม่ ผู้อำนวยการ...” โอวหยางโม่ตื่นตระหนก เขาไม่สามารถออกจากมหาวิทยาลัยจิงตูได้ ไม่อย่างนั้นเส้นทางอาชีพครูของเขาจะพังทลาย

แม้ว่าเขาจะยังสามารถไปโรงเรียนอื่นในฐานะนักศึกษาระดับบัณฑิตคณะศึกษาศาตร์แห่งมหาวิทยาลัยอังกฤษ แต่นักเรียนภายในชั้นเรียนเตรียมความพร้อมล้วนแต่ถูกคัดเลือกมาอย่างรอบคอบจากทั่วทั้งประเทศ มีความเป็นไปได้มากที่สุดจะที่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยอังกฤษได้

การไปยังโรงเรียนอื่นนั้นไม่ต้องเอ่ยว่าไม่ทันเวลา ความสามารถของนักเรียนก็คงจะไม่ดีเท่ากับนักเรียนภายในชั้นเรียนเตรียมความพร้อม

ขณะนี้ โอวหยางโม่รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่เมื่อครู่นี้เขาไม่สามารถอดกลั้นความรู้สึกและยอมรับแอรอน

เขารีบคว้ามือของผู้อำนวยการ เปลี่ยนแปลงความอวดดีก่อนหน้านี้ เอ่ยร้องขอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ผู้อำนวยการครับ ผมรู้แล้วว่าผมผิด ผมยอมรับแอรอนให้เข้ามาเรียนภายในชั้นเรียนของผม ได้โปรดอย่าไล่ผมออกเลยนะครับ!”

“เฮ้อ” ผู้อำนวยการพานใจอ่อน เขาถอดหายใจและเอ่ย “คุณเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกไม่ดีกว่าหรือไง?”

โอวหยางโม่เห็นว่าผู้อำนวยการพานคล้อยตามกับคำพูดของเขา เขารีบเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณครับ ผู้อำนวยการ ผมจะทำให้นักเรียนสามคนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอังกฤษได้อย่างแน่นอน”

ผู้อำนวยการพานพยักหน้า “หวังว่าคุณจะทำได้อย่างที่กล่าว การคัดเลือกนักเรียนของมหาวิทยาลัยอังกฤษกำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า หวังว่าคุณจะละทิ้งความคับข้องใจส่วนตัวเหล่านั้นและทำการสอนนักเรียนอย่างจริงจัง”

“ผมจะทำอย่างแน่นอน!” โอวหยางโม่เอ่ยอย่างหนักแน่น

“อ้อ ใช่แล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง” ผู้อำนวยการพานชำเลืองมองโอวหยางโม่ด้วยสายตาล้ำลึกและเอ่ย “แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดคุณถึงมีอคติต่อนักเรียนมู่ซย่าเป็นอย่างมาก แต่นักเรียนมู่ซย่าเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง ผมหวังว่าคุณจะลดอคติและปฏิบัติต่อเธออย่างยุติธรรม”

โอวหยางโม่กัดฟันแน่น แสดงสีหน้าแสร้งทำเป็นเชื่อฟัง

“ผมจะทำเช่นนั้นครับ ผู้อำนวยการ”

“อือ ถ้าเช่นนั้น พิธีเชิญธงในวันจันทร์หน้า ควรขอโทษนักเรียนมู่ซย่าต่อหน้าสาธารณะได้แล้ว เลิกหาข้ออ้างเพื่อหลบเลี่ยง นี่ก็ผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว พิธีเชิญธงทุกวันจันทร์นั้นไม่เคยเห็นคุณเลย อย่าคิดว่าผมจะลืมเรื่องนี้”

ใบหน้าของโอวหยางโม่พลันน่าเกลียดขึ้นทันใด ให้เขาขอโทษมู่ซย่าต่อหน้าสาธารณชน นั่นเป็นเรื่องอัปยศมาก

แต่สถานการณ์ตอนนี้ เขาทำได้เพียงแค่ขอโทษ

“ผมเข้าใจแล้วครับ ผู้อำนวยการ ผมจะขอโทษหล่อนต่อหน้าสาธารณชน”

“โอเค จัดการให้ดี ผมขอตัวกลับก่อน” ขณะผู้อำนวยการเอ่ย เขาตบไหล่โอวหยางโม่สองสามครั้ง จากนั้นหันหลังและจากไป

มู่ซย่าละสายตากลับมาและก้าวเท้าตรงไปยังห้องเก็บเอกสาร

ขณะนี้ ชายคนหนึ่งที่ปกปิดใบหน้าอย่างมิดชิดก็ปรากฏตัวขึ้น

ชายคนนั้นอ้าแขนออกและขวางกั้นทางเดินของเธอ เอ่ยด้วยความประหลาดใจ “มู่ซย่า ในที่สุดก็ตามหาคุณจนพบ!”

มู่ซย่าตกตะลึงกับการปรากฏตัวของชายคนนี้ เหยียดมือออกไปและปล่อยหมัดปะทะกับใบหน้าของเขา

เมื่อหมัดกระแทก คนสองคนพลันกระโดดออกมาจากพุ่มไม้บริเวณนั้น พวกเขาทั้งสองคนพุ่งเข้าไปต่อยและเตะชายคนนั้น

เมื่อมู่ซย่ามองเห็นได้อย่างชัดเจน ทั้งสองคนนั้นไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นซีซีและเสี่ยวเป่ย

“คุณมู่ คุณถอยออกไปก่อน พวกเราจัดการเอง”

ซีซีส่งสัญญาณให้หล่อนถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง วินาทีถัดมา เสี่ยวเป่ยร้องตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ