ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 814

“ผู้หญิงที่ไม่ดีเหรอ?”นี่เป็นสิ่งที่เอรอนไม่ได้คาดคิดไว้

กู้หว่านหว่านจับได้ถึงนัยน์ตาของอารอนที่เกินความคาดหมายไว้ได้อย่างว่องไว ในใจก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

เธอพยักหน้า “ใช่แล้ว นายดูสิ วันนี้เธอก็ไม่ได้มาโรงเรียน มะรืนก็จะเป็นวันสอบของห้องเราแล้ว ใกล้สอบขนาดนี้ยังไม่มาเรียน ถึงว่าอาจารย์ประจำชั้นของพวกเราไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ เพราะงั้นฉันเลยสงสัยว่า นายชอบเธอที่ตรงไหนกัน?

“ฉันชอบ...”เอรอนลากเสียงยาว ในขณะที่สายตาของกู้หว่านหว่านกำลังตั้งตารอคำตอบด้วยความหวัง เขากลับพ่นสี่คำนี้ออกมา “ไม่เกี่ยวกับเธอ”

สีหน้าของกู้หว่านหว่านเปลี่ยนเป็นสีดำ ไม่อยากจะเชื่อว่าอารอนจะพูดกับผู้หญิงอย่างเขาด้วยคำพูดที่หยาบคายแบบนี้

เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วพูดว่า “เพื่อนนักเรียนอารอน นาย...”

อารอนแคะๆหูแล้วขัดจังหวะการพูดของกู้หว่านหว่านว่า “ฉันค้นพบว่าเธอมันน่ารำคาญจริงๆ”

“ฉัน...”

“ฉันเดินชมโรงเรียนเพียงพอแล้ว เธอไปทำอะไรของเธอเถอะ ฉันว่าจะไปเดินชมที่อื่นๆดูสักหน่อย”

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขามาฮวากั๋ว ความเป็นจริงแล้วเขามีโอกาสน้อยมากที่จะได้ออกจากประเทศไทยเทอรีเวียและยากมากที่จะได้อิสรภาพ เขาจะต้องใช้โอกาสนี้เที่ยวชมเมืองหลวงแห่งนี้ดีๆสักหน่อย

ทุกคนมักจะคิดว่าฮวากั๋วเป็นหนึ่งในสี่เมืองเก่าของโลกนี้ มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน แต่ความเป็นจริงแล้ว ประเทศไทยเทอรีเวียของพวกเขาถึงจะเป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุด เป็นประเทศที่ประวัติศาสตร์ยาวนานที่สุดต่างหาก

เพียงแต่ว่าประเทศไทยเทอรีเวียนั้นค่อนข้างจะอนุรักษ์ไว้ซึ่งความลึกลับ พยายามหลีกเลี่ยงการติดต่อกับประเทศอื่นมาโดยตลอด เพราะฉะนั้นในทางประวัติศาสตร์จึงค่อนข้างหาร่องรอยของพวกเขาได้ยาก

กู้หว่านหว่านเห็นอารอนกำลังจะจากไป ไม่ลดละรีบไล่ตามไป

“เพื่อนนักเรียนอารอน จิงตูฉันก็ค่อนข้างจะคุ้นเคย ต้องการให้ฉันพานายไปเที่ยวชมรอบๆไหม?”

“ไม่ต้องแล้ว”อารอนรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เสียงดังน่ารำคาญเป็นอย่างมาก

ถ้าหากเป็นที่ประเทศพวกเขา ผู้หญิงแบบนี้เขาเล่นแค่วันเดียวก็เบื่อแล้วจากนั้นก็รีบถีบหัวส่งทันที แต่ช่างน่าเสียดาย ที่นี่คือประเทศฮัวกั๋ว เขาไม่สามารถใช้สถานะปลอมในการวางอำนาจทำแบบนั้นลงมือทำร้าย

เขาพยายามระงับความน่ารำคาญ หยิบธนบัตรดอลลาร์ออกจากกระเป๋ายื่นให้กู้หว่านหว่าน “นี่คือทิปของเธอ ตอนนี้เธอไปได้แล้ว”

ในขณะที่เขาพูดก็เห็นกู้หว่านหว่านยืนแข็งทื่อไม่ขยับ จึงยัดเงินใส่เข้าไปในมือของกู้หว่านหว่านโดยตรง จากนั้นก็กลับหลังหันเดินจากไป

เธอไม่ได้อยู่อย่างปกติสุข มู่ซย่าก็อย่าได้หวังจะอยู่อย่างปกติสุขได้!

แต่ในห้องสมุดมีนักเรียนอยู่กันมากมายขนาดนี้ แค่เธอบอกว่ามู่ซย่าโดดเรียนติดต่อกันสามวัน ทุกกคนจะต้องมองมู่ซย่ากันในแง่ลบแน่ๆ

อันที่จริง จะมีนักเรียนดีๆที่ไหนโดดเรียนถึงสามวันติดกัน?

หลังจากกู้หว่านหว่านเดินเข้าไปยังห้องสมุด หามู่ซย่าตั้งแต่ชั้น1ถึงชั้น5ก็ไร้วี่แววของมู่ซย่า

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

นี่ฉันดูผิดไปหรือมู่ซย่าเดินออกไปจากที่นี่แล้ว?

ไม่น่าจะใช่ หน้าอย่างมู่ซย่า เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมองผิดหรืออาจจะมีคนหน้าเหมือนมู่ซย่ามากแบบทุกองศา ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะเป็นที่รู้จักกันในโรงเรียนแล้ว

กู้หว่านหว่านเดินมาถึงห้องสมุดชั้น1สอบถามกับครูผู้ดูแลห้องสมุดว่า “ครูคะ หนูขอถามอะไรหน่อย ครูเห็นนักเรียนมู่ซย่าเดินเข้าไปข้างในบ้างไหมคะ?”