ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 83

Fannyรับปาก “ไม่มีปัญหา ต้องการอะไร หาฉันได้ทุกเมื่อ ในช่วงนี้ฉันอยู่ในประเทศต้องมีรายการออกแบบเสื้อผ้ารายการหนึ่ง ดังนั้นภายในหลายเดือนนี้ยังอยู่ในประเทศ”

“โอเค!”

ทั้งคู่คุยกันต่อสักพัก แล้วทิ้งข้อมูลติดต่อของกันและกันไว้ จากนั้นจึงแยกจากกันไป

ตอนที่มู่ซย่ากำลังจะนั่งแท๊กซี่กลับบ้าน ผู้ช่วยผู้จัดการก็ขับรถเอนกประสงค์มาปรากฎตัวแล้ว

เขายิ้มฮิฮิแล้วเลื่อนกระจกลงพูดว่า “คุณหนูซานซาน ที่นี่เรียกแท๊กซี่ยาก ผมส่งคุณกลับเถอะ”

เนื่องจากคุณชายเยี่ยให้เขาอยู่ข้างๆมู่ซย่า เขาจึงไม่วางใจให้มู่ซย่านั่งแท๊กซี่กลับบ้าน

ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นคุณนายเยี่ยในอนาคต มีที่ไหนให้คุณนายเยี่ยผู้สูงศักดิ์นั่งแท๊กซี่กลับบ้านเอง?

มู่ซย่าจนปัญญาและถามอย่างแปลกใจ “เยี่ยซื่อกรุ๊ปของพวกคุณว่างขนาดนี้เลยเหรอ”

ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ยยิ้มฮิฮิอย่างเขินอาย จะว่าว่างก็ไม่ได้ว่าง เมื่อกี้ตอนที่เขารอมู่ซย่ายังช่วยท่านประธานกำหนดตารางงานสำหนับวันพรุ่งนี้ ดูเอกสารไปสามฉบับแน่ะ

มู่ซย่าก็ไม่รอช้า เปิดประตูรถขึ้นรถไป

อย่างไรก็ตามตอนที่อยู่บนถนน รถก็เสียกระทันหัน

ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างถนนจ้องตากันรอรถลาก

สุดท้ายนี้ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ยยิ้มไม่ออกแล้ว เขาดูที่โลเคชั่น พูดอย่างเก้อเขิน “คุณหนูซานซาน รถลากน่าจะประมาณอีกครึ่งชั่วโมงถึงสามารถมาได้ บังเอิญบ้านของคุณชายจวินอยู่ใกล้ๆนี้พอดี หรือว่า…พวกเราจะไปยืมรถคุณชายจวิน?ทางหลวงนี้รอรถยาก”

มู่ซย่าถอนหายใจ พยักหน้าเห็นด้วย

คงไม่สามารถรอรถที่ข้างถนนครึ่งชั่วโมงอย่างโง่ๆกระมัง?

ตระกูลจวินอยู่แถบชานเมืองทางเหนือ ใกล้สวนป่า ครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่ รูปแบบสถาปัตยกรรมค่อนข้างโบราณ โทนสีขาวดำ ล้อมรอบด้วยกำแพงสีขาว มีศาลาข้างใน คล้ายกับมาถึงเจียงหนาน

เมื่อเยี่ยซือเจวี๋ยกับจวินเฮ่าเซวียนมาถึง หลัวอี้ได้พาคนไปที่โรงรถที่ไม่ได้ใช้งานที่ชั้นใต้ดินแล้ว

เดิมทีโรงรถที่ไม่มีแสงมาก่อนในเวลานี้สว่างไสว

เยี่ยซือเจวี๋ยวเข้ามาข้างในก็เห็นผู้ชายที่ซุกตัวอยู่มุมห้องพูดเรื่องไร้สาระอยู่

ชายในชุดมอมแมม เสื้อเชิ๊ตสีขาวที่ไม่มีเค้าสีเดิมแล้ว ขาดเป็นรูนับไม่ถ้วน

ผมของเขายิ่งดูเหมือนวัชพืชที่ขึ้นระเกะระกะ เหมือนขอทานโรคจิต

ขนาดเป็นอย่างนี้ เยี่ยซือเจวี๋ยเหลือบมองแวบเดียวก็จำได้ว่านี่เป็นหนึ่งในผู้ที่ลอบสังหารเขาบนเรือสำราญ

หลัวอี้เห็นทั้งสองคนเข้าประตูมา ดันแว่นตาขอบทองของเขาลง

และกับฉินหรานเฟิงยกเท้าขึ้นเดินไปที่ข้างหน้าของทั้งสอง

“สถานการณ์เป็นยังไง” จวินเฮ่าเซวียนมองดูชายที่รุงรัง “ไอ้หนุ่มนี่ตอนอยู่เมืองนอกฟันฉันทีหนึ่ง ตอนนั้นแต่งตัวเหมือนประธานนานาชาติกรุ๊ป ตอนนี้ทำไมเป็นอย่างนี้ไปแล้ว ไม่รู้แกล้งทำหรือเปล่า?”

ฉินหรานเฟิงยักไหล่ เอาหนูปลอมในมือโยนไปอีกฝั่ง ส่ายหัวแล้วพูด “ทดสอบดูแล้ว ไม่ได้แกล้งทำ ผิดปกติจริงๆ”

หลัวอี้รังเกียจหนูปลอมที่ฉินหรานเฟิงโยนลงพื้นเลยเตะไปอีกฝั่ง ดันแว่นตาลงอีกครั้ง แล้วพูด “ไอ้หนุ่มนี่ลอยทะเลมาครึ่งเดือน ตามความเห็นของชาวประมง เขายังเจอฝูงฉลาม แต่ก็ยังโชคดีที่เจอชาวประมง…ถึงแม้จะไม่ตาย แต่สติก็ไม่ปกติแล้ว ภาวะแบบนี้ไม่รุ้คืออะไร ได้แต่ส่งมาโรงพยาบาลเอกชนของครอบครัวฉันรักษาก่อน”

จวินเฮ่าเซวียนสบถคำหยาบ “ไอ้หนุ่มนี่ฟันฉันเกือบตาย ยังจะรักษาให้มัน?นี่มันเรื่องบัดซบอะไรวะ…”

ฉินหราเฟิงที่อยู่ข้างๆมองจวินเฮ่าเซวียนอย่างดีใจ

“โอ้โห ด่าคำหยาบเป็นแล้ว ดูไปแล้วเด็กน้อยคงฟื้นตัวเป็นปกติเเล้ว!”

จวินเฮ่าเซวียนเหลือบมองที่ฉินหรานเฟิง ยกเท้าขึ้นเดินไปหาชายที่มอมแมมตรงหน้า มองผู้ชายอย่างเย็นชา

“แม้ว่าจะรักษาให้แก แต่แค้นของฉันก็ต้องได้รับการชำระ”

เขาพูดจบก็ตรงเข้าคว้าปลอกคอเสื้อแล้วต่อยหมัดไปที่ท้องของผู้ชาย

หมัดนี้กระแทกอย่างแรง ผู้ชายพ่นเลือดออกมาลงบนพื้นตรงๆ เป็นลมไป