ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 85

หูของเธอไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม

สวี่ซิงซิงถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณ…พูดอะไร”

จวินเฮ่าเซวียนใช้มือทั้งคู่ล้วงกระเป๋าอย่างไม่พอใจแล้วพูด “ฉันพูดว่าเธอถูกใจของอะไร ก็คือของเธอ ใครก็อย่าคิดแย่ง ส่วนคุณ…เมื่อกี้คุณพูดจาว่าร้ายเธอใช่ไหม”

จวินเฮ่าเซวียนแม้จะหล่อ แต่ใบหน้าของเขาคมเข้ม ดุดัน บนตัวดุจมีรังสีความกระหายเลือด สวี่ซิงซิงกลัวจนมือสั่น

ทำไม ทำไมเป็นอย่างนี้

เธอมาร้องเรียนแท้ๆ ทำไมกลายเป็นเหมือนตอนนี้จวินเฮ่าเซวียนดูท่าทางต้องการชำระบัญชีกับเธอแทน?

เพื่อนสาวของสวี่ซิงซิง ตอนนี้นึกเสียใจอย่างหนัก

ทำไมเธอถึงคิดว่ามาที่นี่กับสวี่ซิงซิงแล้วจะมีประโยชน์ให้เก็บเกี่ยวนะ? เธอควรจะออกไปดื่มน้ำชายามบ่ายมากกว่า!

อะไรคือนอนกับเยี่ยซือเจวี๋ย คำพูดแบบนี้ ตอนนี้ดูจากเจ้าตัว แค่คิดยังไม่กล้าคิด นั่นมันไม่ใช่ผู้ชายที่คนธรรมดาจะสามารถคว้ามาได้ง่ายๆ แค่เหลือบมองก็ใจสั่นแล้ว

บรรดาเพื่อนสาวเกือบจะร้องไห้ออกมา สำหรับสวี่ซิงซิง ความอดทนทางจิตใจของเธอดีกว่าหน่อย หลังจากที่ตัวสั่นอยู่พักหนึ่ง เธอจึงฝากความหวังสุดท้ายไว้ที่เยี่ยซือเจวี๋ย

“คุณชายเยี่ย…” น้ำเสียงของสวี่ซิงซิงสั่นแล้วพูดว่า “ฉัน ฉันไม่ได้จะว่าร้ายมู่ซย่า ฉันแค่พูดเรื่องจริง...ผู้ช่วยผู้จัดการของคุณทำลายชื่อเสียงคุณอยู่ข้างนอกขนาดนี้ อย่างน้อยคุณควรพูดอะไรบ้าง สนใจบ้างสิ...”

เยี่ยซือเจวี๋ยมองที่สวี่ซิงซิงด้วยท่าทางที่เย็นชา

มู่ซย่าจะเป็นคนยังไง เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเข้าใจเธอถ่องแท้นัก แต่คำพูดของสวี่ซิงซิง แม้แต่คำเดียวเขาก็ไม่เชื่อ

ถ้าไม่ใช่เพราะสวี่ซิงซิงเป็นคู่หมั้นของฉินหรานเฟิง ตอนนี้เยี่ยซือเจวี๋ยให้คนโยนเธอออกไปข้างนอกแล้ว

เขาพูดอย่างอดทน “ผู้ช่วยของฉัน ไม่ต้องให้เธอมาสั่งสอน”

เยี่ยซือเจวี๋ยต้องการพูดถึง ‘มู่ซย่า’ แต่ไม่รู้เพราะอะไร พอเปิดปากกลับกลายเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ

เลือดหยดสุดท้ายหายไปจากใบหน้าของสวี่ซิงซิงในทันที

“ฉัน...” เธออ้าปาก แต่พบว่าตัวเองไม่รู้ควรพูดอะไรดี

เธอไม่คิดเลยว่าคนในห้องนี้ คนหนึ่งไม่รู้ทำไมถึงชอบสาวบ้านนอกคนนั้นนัก อีกคนก็มั่นใจในตัวผู้ช่วยผู้จัดการของตัวเอง ไม่มีใครเข้าข้างเธอเลย!

สวี่ซิงซิงนึกเสียใจที่ตัวเองมาครั้งนี้

เธอควรจะหาใครมัดมู่ซย่าไว้แล้วทุบตีแรงๆ ระบายความโกรธ!

สวี่ซิงซิงทั้งเกลียดทั้งกลัว เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไม เรื่องราวถึงเป็นอย่างนี้ ชั่วชีวิตนี้ยังไม่เคยอับอายขายหน้าขนาดนี้มาก่อน

ในตอนที่สวี่ซิงซิงพยายามอย่างสุดชีวิตหาทางลงให้ตัวเองอยู่นั้น เธอเหลือบมองเห็นฉินหรานเฟิงจากหางตา

ทันใดนั้นสวี่ซิงซิงก็ตาสว่าง ยังมีฉินหรานเฟิง!

“คุณชายฉิน…” สวี่ซิงซิงกะพริบตา หยาดน้ำเล็กน้อยปรากฏอยู่บนขนตางามงอน นัยน์ตาเหมือนมีหมอกหนา พูดอย่างอ่อนแอน่าสงสาร “ฉันไม่รู้ว่าคุณชายจวินเป็นเพื่อนกับมู่ซย่า ขอโทษนะคะ…จากนี้เสื้อผ้าที่เธอถูกใจ ฉันจะไม่เอาอีกแล้ว พวกคุณอย่าโทษฉันได้ไหม”

สวี่ซิงซิงช่างมืออาชีพในการแสร้งทำตัวน่าสงสาร

เมื่อฉินหรานเฟิงเห็นท่าทางที่เธอสั่นเทา ในใจรู้สึกทนไม่ไหวเล็กน้อย

สวี่ซิงซิงยังไงเสียก็ยังเป็นคู่หมั้นในนามของเขา และตามที่สวี่ซิงซิงพูด เธอก็ไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่น่าจะถึงขั้นขับไล่เธอออกไปให้ต้องอับอาย

ว่ากันตามจริงคู่หมั้นของเขาโดนคนอื่นแย่งเสื้อผ้าไป กลับมาบ่นกับเพื่อนของเขาแต่ก็ยังถูกขับไล่ไสส่ง เขาเองก็คงเสียหน้าเหมือนกัน อย่างไรเสียการหมั้นก็ยังไม่ยุติ

ฉินหรานเฟิงพูดกับจวินเฮ่าเซวียนและเยี่ยซือเจวี๋ยด้วยสีหน้าอบอุ่น “เรื่องนี้ก็ปล่อยให้แล้วไปเถอะ…”

ฉินหรานเฟิงเพิ่งพูดจบ พ่อบ้านของตระกูลจวินก็รีบร้อนเข้ามารายงาน “คุณชายใหญ่ มีแขกสองคนมาขอยืมรถของคุณครับ”

จวินเฮ่าเซวียนกำลังอารมณ์ไม่ดี เมื่อได้ยินว่ามีคนมา และยังมายืมรถของเขา ก็พูดอย่างหมดความอดทน “ใครล่ะ”

พ่อบ้านเหลือบมองเยี่ยซือเจวี๋ยแล้วพูด “เป็นผู้ช่วยของคุณชายเยี่ย ผู้ช่วยเซวี่ยครับ”