ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 86

“ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ย?” จวินเฮ่าเซวียนมองที่เยี่ยซือเจวี๋ยอย่างงุนงง “นายไม่ได้ปล่อยให้ผู้ช่วยนายอยู่กับมู่ซย่าแล้วเหรอ?ทำไมยังวิ่งมาที่นี่ยืมรถ”

ความงุนงงแบบเดียวกันปรากฏในดวงตาของเยี่ยซือเจวี๋ย

จวินเฮ่าเซวียนรู้ว่าคงไม่ได้คำตอบจากเยี่ยซือเจวี๋ยเช่นกัน จึงพูดกับพ่อบ้านโดยตรง “ให้เขาเข้ามา”

“ครับ” พ่อบ้านหันหลังออกไป พาสองคนมาอย่างไว

ทันทีที่จวินเฮ่าเซวียนเงยหน้าขึ้นก็เห็นมู่ซย่ามองไปรอบๆอยู่ด้านหลังผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ย

จวินเฮ่าเซวียนคิดไม่ถึงว่ามู่ซย่าจะตามมาด้วย

เขารีบเดินเข้าไปถามด้วยความประหลาดใจ “มู่ซย่า เธอมาได้ยังไง เธอมาหาฉันใช่ไหม”

มู่ซย่าในใจยังคงถอนหายใจว่าอาคารที่นี่สวยงามมาก เธออยู่เมืองนอกมาหลายปีขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นสถาปัตยกรรมจีนที่ไม่เหมือนใครในความเป็นจริงแบบนี้มาก่อน

เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นจวินเฮ่าเซวียน และในห้องยังมีคนอื่นๆ

สายตาของเธอเห็นสวี่ซิงซิงอยู่ข้างหลังฉินหรานเฟิง คิ้วของเธอขมวดโดยไม่ได้ตั้งใจขึ้นมา

สวี่ซิงซิงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

สวี่ซิงซิงกับซือถูชิงซานก็ไม่มีความแตกต่างกัน ทัศนคติของเธอที่มีต่อสวี่ซิงซิงนั้นไม่ดีเลย

มู่ซย่าถอนสายตาและอธิบาย “รถของพวกเราเพิ่งเสียใกล้ๆแถวนี้ ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ยพาฉันมายืมรถ ไม่รู้ว่าสะดวกไหม”

“สะดวก!เธออยากได้รถอะไร โรงรถของฉันเธอเลือกได้ตามใจเลย” จงินเฮ่าเซวียนใจกว้างผิดปกติ ท่าทีนั้นแตกต่างจากที่มีต่อสวี่ซิงซิงเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง

ข้างหลังจวินเฮ่าเซวียน สายตาของสวี่ซิงซิงมองข้ามไหล่ของจวินเฮ่าเซวียน เมื่อเห็นมู่ซย่า เธอก็แปลกใจ

นังนี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

แต่นังนี่ก็มาได้เวลาประจวบเหมาะ ฉินหรานเฟิงเมื่อกี้เพิ่งออกตัวพูดให้เธอ มู่ซย่าก็มาพอดี ไม่แน่ว่าอาจโดนฉินหรานเฟิงด่าสักทีหนึ่ง!

สวี่ซิงซิงหันกลับไปที่ฉินหรานเฟิง ชี้นิ้วไปที่มู่ซย่าแล้วพูด “คุณชายฉิน เธอคือคนที่แย่งเสื้อผ้าฉันไป แล้วยังไล่ฉันออกจาห้างสรรพสินค้า”

ฉินหรานเฟิงไม่ได้สนใจผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ย ดังนั้นเมื่อกี้จึงไม่ได้มองไปทางมู่ซย่า

สวี่ซิงซิงชี้ไปแบบนี้ เขามองตามไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อแสงกระทบใบหน้าของมู่ซย่า ฉินหรานเฟิงก็เบิ่งตาโตทันที

เป็นเธอ!

เทพธิดาของเขา!

สวี่ซิงซิงไม่ได้สังเกตเห็นความประหลาดใจในสายตาของฉินหรานเฟิง สนใจแต่บ่นเรื่องของตัวเอง “ผู้หญิงคนนี้แย่มาก คุณจะต้องช่วยฉันนะ!”

ในตอนนี้ฉินหรานเฟิงถึงรู้ว่าคนที่สวี่ซิงซิงด่ามาตลอดคือใคร

ดวงตาสีพีชของเขาหรี่ลงด้วยความไม่พอใจ จ้องมองไปที่สวี่ซิงซิง พูดเตือน “หุบปาก!”

สวี่ซิงซิงตกตะลึงไม่เข้าใจว่าทำไมฉินหรานเฟิงจู่ๆบอกให้เธอหุบปาก

ไม่ได้รอเธอโต้ตอบมา เธอก็เห็นฉินหรานเฟิงเดินไปข้างหน้ามู่ซย่าอย่างตื่นเต้น แล้วแนะนำตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก “สวัสดี…เธอยังจำฉันได้ไหม ฉันคือคนนั้น…คนนั้น...ที่ครั้งก่อนเจอที่บ้านเธอ อ้อใช่!ฉันช่วยเธอตีหมาตัวนั้นตาย!”

สวี่ซิงซิงหน้าซีด

เกิดอะไรขึ้น?

ด้านมู่ซย่ามองที่ฉินหรานเฟิงอย่างสับสน ความประทับใจในตัวฉินหรานเฟิงค่อยๆชัดเจนขึ้นมา พูดอย่างสงบ “อ้อ…คุณนี่เอง”

สวี่ซิงซิงมองทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ขมวดคิ้วแน่น เธอตระหนักว่าท่าทีของฉินหรานเฟิงที่มีต่อมู่ซย่านั้นไม่ปกติ

เธอไม่เคยเห็นฉินหรานเฟิงทำตัวไม่ถูกต่อหน้าเพศตรงข้าม เห็นๆอยู่ว่าเขาจัดการผู้หญิงทุกคนได้อย่างง่ายดาย

ชั่วขณะหนึ่งสวี่ซิงซิงสองมือกำหมัดแน่น แต่กลับไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมาจากในคอ

เยี่ยซือเจวี๋ยที่อยู่ข้างๆรู้สึกว่าตัวเองโดยละเลยจากมู่ซย่าตลอดเวลา ก็อดไม่ได้จึงกระแอมขึ้นมา แล้วสอบถามผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ย “ทำไมมาอยู่ตรงนี้ เมื่อกี้ที่ห้างสรรพสินค้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม”

ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ยรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นสวี่ซิงซิง รีบเล่าเรื่องทั้งหมดไม่มีอุ๊บอิ๊บออกจากหัวออกมา