ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 88

เมื่อเยี่ยซือเจวี๋ยได้ยินเสียงโกรธอย่างควบคุมไม่ได้ของซ่งชิงหมิง มีร่องรอยความสับสนในสายตาของเขา

เขามองไปที่ฉินหรานเฟิงกำลังคุยอยู่กับมู่ซย่าโดยไม่ได้ตั้งใจ อดกลั้นถามซ่งชิงหมิง “ทำไมล่ะ”

น้ำเสียงที่โกรธของซ่งชิงหมิงดังมา “เธอเป็นนางเอกของเรื่องนี้ แต่กลับดูถูกการแต่งหน้าว่าแต่งให้เธอน่าเกลียด ตัวเองก็ไปแต่งหน้าเองซะสวย พวกเราเป็นหนังเกี่ยวกับภัยพิบัตินะ!จะมีนางเอกที่ไหนหลบหนีในชุดเต็มยศได้? นี่ก็ยังไม่เป็นไรนะ…เมื่อกี้โหนสลิง เธอบ่นว่าเจ็บ อยากหาสตั๊นแมน!นี่มันต้องถ่ายระยะใกล้!”

เยี่ยซือเจวี๋ยสัมผัสได้ถึงความรู้สึกโกรธของซ่งชิงหมิงผ่านหน้าจอ

พอได้ยินประโยคหลัง ในสมองของเยี่ยซือเจวี๋ยก็หันกลับไปที่มู่ซย่าอย่างสงสัย

“คุณพูดว่า…เมื่อกี้?เมื่อกี้คือเวลาไหน”

“ไม่กี่วินาทีก่อนผมโทรฯหาคุณ”

“ไม่กี่วิก่อนหน้า?” สุดท้ายเยี่ยซือเจวี๋ยรู้สึกว่ามีเรื่องบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาขรึมไปสองวิ แล้วถาม “นางเอกชื่ออะไร”

ซ่งชิงหมิง “ซานซาน ซือถูชิงซาน”

ซานซาน…(ซือถูชิงซาน)

ซานซาน…(มู่ซย่า)

ดวงตาสีดำของเยี่ยซือเจวี๋ยหรี่ลงทันที สมองก็แยกแยะๅเหตุและผล

ใสที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าทำไมมู่ซย่าจู่ๆอยากถ่ายหนัง รู้ว่าทำไมซ่งชิงหมิงทำไมถึงไม่พอใจมู่ซย่า

เพราะนั่นมันไม่ใช่มู่ซย่า!

เขาอดไม่ไหวที่จะสบถ “ไอ้เวร!!”

ซ่งชิงหมิงอีกด้านไม่รู้ว่าทำไมเยี่ยซือเจวี๋ยจู่ๆถึงสบถคำด่าออกมา เขากำลังจะถาม โทรศัพท์ก็โดนตัดสายทิ้งทันที

จากอีกด้านของสตูดิโอเสียงเจ้าเล่ห์ของซือถูชิงซานก็ดังขึ้น “ฉันบอกไปแล้ว ฉันต้องการสตั๊นแมน!รีบไปหาสตั๊นแมนให้ฉัน!ไม่อย่างนั้นฉันจะให้เยี่ยซื่อกรุ๊ปถอนตัวทันที!”

ซ่งชิงหมิงปวดหัวจนต้องกดจุดที่ขมับ เขาโยนสคริปต์ในมือลงไปกองกับพื้นด้วยความหงุดหงิด

“ฉันไม่ทำแล้ว!”

…

ฝั่งด้านของตระกูลจวิน

มู่ซย่าอยู่ท่ามกลางฉินหรานเฟิงที่กระตือรือร้นแปลกๆ และจวินเฮ่าเซวียนที่จงใจแทรกกลางแปลกๆต่อฉินหรานเฟิง

เรื่องที่เธอคิดจะยืมรถ ยังไงก็หาช่องเปิดไม่เจอเลย

ในตอนที่เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรอยู่นั้น จู่ๆหางตาก็เห็นเยี่ยซือเจวี๋ยเดินมาทางเธอด้วยสีหน้าดูไม่ดี

วินาทีต่อมาเยี่ยซือเจวี๋ยก็ดึงฉินหรานเฟิงที่ยืนอยู่ตรงข้างหน้าเธอออก คว้าข้อมือของเธอแล้วพูด “ไปสถานที่หนึ่งกับฉัน!”

มู่ซย่ายังไม่ทันได้โต้ตอบกลับมา ก็โดนเยี่ยซือเจวี๋ยพาออกจากห้องโถง เดินออกไปด้านนอก

“เฮ้!”

“เฮ้!”

ฉินหรานเฟิงกับจวินเฮ่าเซวียนพูดเพื่อจะหยุดเยี่ยซือเจวี๋ยโดยพร้อมกัน แต่ทั้งสองคนยังไม่ทันก้าวขา หลัวอี้เหยียดแขนออกเพื่อหยุดพวกเขาไว้

“ฉันว่า…” หลัวอี้ขมวดคิ้ว ถาม “ยังมีใครจำเรื่องจริงจังของเราได้บ้าง?”

ฉินหรานเฟิงกับจวินเฮ่าเซวียนถึงนึกขึ้นมาได้ ยังมีไอ้หนุ่มที่กำลังเดินทางไปโรงพยาบาลเอกชนในตอนนี้เยี่ยซือเจวี๋ยกำลังพามู่ซย่าขึ้นรถของเขา

“คุณจะพาฉันไปไหน” มู่ซย่าลูบข้อมือที่แดงเพราะเยี่ยซือเจวี๋ย

คนนี้พลังเยอะจนไม่มีที่ใช้พลังเหรอ?ทุกครั้งที่จับเธอถึงใช้แรงเยอะขนาดนี้!

เยี่ยซือเจวี๋ยก็เห็นข้อมือของมู่ซย่าแดงเช่นกัน

คิ้วก็ขมวดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ตัวเองจับแค่เบาๆข้อมือเธอก็แดงหมดแล้ว สาวน้อยคนนี้ผิวทำมาจากเต้าหู้หรือไง?

แต่ถ้าใช้เต้าหู้มาเปรียบเปรย ก็ดูเหมือนว่าจะเหมือนมาก ผิวของเธอช่างขาวราวกับเต้าหู้…

ความคิดเตลิดโดยไม่ได้ตั้งใจ

มู่ซย่าเห็นเยี่ยซือเจวี๋ยจ้องที่ข้อมือของเธอ ก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เธอปล่อยมือแล้วถามอีกครั้ง “คุณต้องการจะพาฉันไปที่ไหน ถ้าไม่มีธุระอะไรอย่างอื่น ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

เยี่ยซือเจวี๋ยละสายตาจากมือของมู่ซย่า และหยุดที่ใบหน้าบอบบางของเธอ หลังจากนั้นสองวินาที เขาก็ถามว่า “เธออยากถ่ายหนังไหม”

“อะไรนะ?” มู่ซย่าถามอย่างแปลกใจ

เยี่ยซือเจวี๋ยพูดเบาๆ “ฉันเหมือนจะทำเรื่องอะไรผิดพลาดไป ตอนนี้ต้องพาเธอไปแก้ไขข้อผิดพลาด”