ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 99

ซือถูชิงซานตะโกนอย่างโกรธเคือง “ไม่ใช่อย่างนี้!พี่รู้ๆอยู่ว่าไม่เคยช่วยฉันพูดสักคำ___”

“พอแล้ว!” ซือถูไห่ตะโกนยับยั้ง

เมื่อกี้ความโกรธอย่างมากที่เขาพยายามระงับมาถึงขณะนี้คงระงับไว้ไม่อยู่แล้ว เขาหายใจราวกับมีขาดอ๊อกซิเจนอย่างหนัก สภาพแบบนั้นบอกว่าจะกลืนกินคนทั้งเป็นก็มีคนเชื่อ

ซือถูชิงซานตื่นตกใจ

เธอคว้าแขนเสื้อของมู่ศินเย่ว์แล้วร้องไห้ “แม่ แม่ช่วยหนูพูดสักคำซิ นังมู่ซย่านังนี่…”

“หุบปาก!”

ทันที่ที่มู่ซินเย่ว์พูดจบเธอยื่นมือออกไปตบหน้าซือถูชิงซานอย่างแรง

“เพี๊ยะ___” เสียงตบหน้าดังลั่น ซือถูชิงซานมึนงง

ตบฉาดนี้หนักมาก ชั่วขณะหนึ่งเธอเหมือนเห็นดวงดาวโคจรอยู่ตรงหน้า ต่อมาใบหน้าครึ่งที่โดนตบราวกับสูญเสียการรับรู้ไปแล้ว

เธอเอื้อมมือไปลูบดูก็พบว่าฟันที่เพิ่งอุดซี่นั้นหลุดออกมา

ซือถูชิงซานมองที่มู่ซินเย่ว์อย่างไม่กล้าเชื่อ “แม่?”

แม่ที่รักเธอที่สุดเสมอมาตบเธอ?

มู่ซินเย่ว์ระงับความปวดใจส่ายหัวแล้วพูดว่า “อย่าเรียกแม่ การกระทำของลูกทำร้ายทั้งครอบครัว ตอนนี้ลูกก็ไปคุกเข่าต่อหน้าพ่อ ขอร้องให้พ่อให้โอกาสลูกอีกครั้ง”

“แม่…”

“คุกเข่าลง!” มู่ซินเย่ว์ตะโกนเสียงดังขัดจังหวะการพูดของซือถูชิงซาน

ซือถูชิงซานตกใจเธอไม่กล้าพูดอะไรรีบตรงไปเบื้องหน้าซือถูไห่ งอเข่าแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าซือถูไห่

ซือถูไห่ไม่อยากเห็นซือถูชิงซานเลย

โครงการร่วมมือกับเยี่ยซื่อกรุ๊ปในมือของเขา เป็นเขาใช้เวลานานกับทีมงานกว่าจะได้ผลงาน เขาก็กำลังจะได้เซ็นสัญญาในไม่ช้านี้ ฝ่ายตรงข้ามปฏิเสธความพยายามครั้งก่อนของเขาโดยตรง

และทั้งหมดนี้ต้องโทษซือถูชิงซานทั้งหมด!

ลูกสาวคนนี้ เขาไม่ต้องการแล้ว

ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากตีซือถูชิงซานให้ตายจริงๆ แต่เพราะมู่ซินเย่ว์ตบหน้าไปแล้ว เขาจึงขี้เกียจเสียพลังงานอีก

ซือถูไห่พูดอย่างเย็นชาและหน้าไร้ความรู้สึกพูดว่า “อย่ามาคุกเข่าตรงหน้าพ่อ เดี๋ยวจะทำให้ลูกกะตาพ่อสกปรก! ถ้าอยากคุกเข่าก็ไปคุกเข่าที่วัดของคุณป้าสักครึ่งปีเถอะ ถ้าครึ่งปีหลังกลับมายังเป็นแบบนี้อยู่อีก งั้นก็ไปบำเพ็ญปฏิบัติตนที่วัดของคุณป้าตลอดชีวิตเถอะ!”

ซือถูชิงซานเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว “พ่อ พ่อจะไล่หนูออก?”

ในใจซือถูไห่เหนื่อยมามากพอแล้ว เขาไม่อยากพูดกับซือถูชิงซานสักคำให้มากความ ตรงไปสั่งคนรับใช้ “ไปเก็บข้าวของส่งคุณหนูรองไปที่วัดทันที!”

คนรับใช้มองไปที่มู่ซินเย่ว์โดยไม่รู้ตัว

มู่ซินเย่ว์เปิดปากคิดอยากจะช่วยขอร้องให้ซือถูชิงซาน แต่เมื่อเห็นการแสดงออกของซือถูไห่อย่างละเอียดแล้ว ท้ายที่สุดเธอได้แต่ปิดตาลงด้วยความเจ็บปวด “ไปช่วยคุณหนูเก็บสัมภาระเถอะ”

“แม่!แม่อย่าให้พ่อไล่หนูไปอยู่ที่คุณป้านั่นซิ!หนูไม่อยากเป็นแม่ชี!หนูอย่กแต่งงาน…”

“หุบปาก!จนถึงขณะนี้ลูกก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดที่ตรงไหน ยังไม่สำนึกผิด ลูกไปหาคุณป้าเพื่อทบทวนเรื่องนี้ทันที!” มู่ซินเย่ว์ให้คนรับใช้ลากตัวซือถูชิงซานออกไป

ซือถูชิงซารโดนลากออกไป เสียงร้องไห้ที่ไม่เต็มใจของเธอได้ยินมาแม้จากที่ไกลๆ

มู่ซินเย่ว์หลับตาลงอย่างเจ็บปวดใจ

เธอไม่อยากทำแต่เธอต้องทำ ถ้าหากไม่ใช่ช่วงเวลาคับขันนี้ทำให้ซือถูไห่สงบอารมณ์ลงก่อนแล้วละก็ เธอยังไม่รู้เลยว่าคนสุดโต่งอย่างซือถูไห่จะยิ่งทำเรื่องอะไรที่เธอควบคุมไม่ได้บ้าง

ดังนั้นเธอชิงตบซือถูชิงซานหนึ่งฉาด แบบนี้จะดีตรงที่หลีกเลี่ยงไม่ให้ซือถูชิงชานโดนซือถูไห่ตีอย่างรุนแรงได้

แค่ไม่รู้ว่าซือถูชิงซานจะสามารถเข้าใจเจตนาดีของเธอไหม