รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 102

“ฟู่ซื่อถิง ฉันไม่มีวันต้องการเงินของคุณ” เธอเอ่ยอย่างจริงจัง “ดังนั้นคุณอย่าพูดเรื่องนี้กับฉันอีก”

“ทำไมถึงไม่ต้องการเงินของผมล่ะ? เงินผมต่างจากเงินของคนอื่นงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลงอย่างชัดเจน

ฉินอันอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูด “เงินใครฉันก็ไม่อยากได้ หน้าใครฉันก็ไม่อยากเห็น”

ประโยคนี้ ปิดกั้นคำพูดที่ตามมาของเขาทั้งหมด

“ฉันจะนอนแล้ว คุณก็อย่ารบกวนฉันเลย” ฉินอันอันพลิกตัว หันหลังให้เขา

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่บอบบางของเธอ เขาก็คลุมผ้าห่มบนตัวเขาให้เธอ

เธอเลิกมันขึ้นทันที “ฉันห่มของฉัน คุณห่มของคุณ ไม่ต้องมาแตะต้องฉัน”

บนเตียงมีผ้าห่มสองผืน

บนตัวฟู่ซื่อถิงห่มแบบหนา

เธอห่มผ้าห่มสำหรับฤดูร้อน

เครื่องปรับอากาศในห้องเปิดไว้ค่อนข้างอุ่น

“คุณห่มแบบหนา ผมจะห่มแบบบาง” ฟู่ซื่อถิงพูดอย่างใจดี

ร่างกายเขาค่อนข้างอ่อนแอ รู้สึกหนาวเป็นระยะ ๆ ดังนั้นจึงคิดว่าเธอเองก็หนาวเช่นกัน

“คุณอยากจะให้ฉันร้อนตายหรือไง?” ฉินอันอันพูดอย่างไม่เกรงใจ “คุณควรรีบนอน แล้วกลับไปก่อนที่แม่ของฉันจะกลับมาตอนเช้า คุณอยู่ที่นี่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเราอย่างร้ายแรง”

ฟู่ซื่อถิงห่มผ้าให้ตัวเอง “เข้าใจแล้ว”

สิบนาทีต่อมา ฉินอันอันก็พลิกตัวหยิบโทรศัพท์

เธอมองเห็นดวงตาที่เปิดกว้างของเขาโดยอาศัยแสงจากหน้าจอโทรศัพท์

ภายในสายตาที่มองอยู่ท่ามกลางแสงสลัว ดวงตาของเขาเปล่งแสงมืดมิดอันเย็นชา

“ทำไมคุณยังไม่หลับ? หนาวหรือเปล่า?” เธอถาม

ฟู่ซื่อถิง “นิดหน่อย คุณร้อนมากเหรอ?”

เธอสวมเสื้อแขนสั้น

นอกจากห่มผ้าห่มผืนบางแล้วยังห่มแค่ครึ่งท่อนล่างอีกด้วย

สองคนเหมือนไม่ได้อยู่ในฤดูกาลเดียวกัน

“คุณไม่ต้องห่วงฉันหรอก…ฉันจะไปเอาผ้าห่มมาให้คุณแล้วกัน…” ฉินอันอันผุดลุกขึ้นนั่ง

เขาเหยียดแขนออกคว้าเธอเอาไว้ “เอาผ้าห่มอีกครึ่งผืนของคุณให้ผมก็พอแล้ว”

“อ้อ…” เธอวางผ้าห่มอีกครึ่งผืนให้เขา

แบบนี้แล้ว ถ้าเธอต้องการห่มผ้าก็ทำได้เพียงเอนตัวเข้าหาเขาเท่านั้น

หลังจากตระหนักได้ในจุดนี้ เธอผุดลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง คิดจะไปหยิบผ้าห่ม

“คุณอย่าขยับ…ผมจะนอนแล้ว” เขาเหยียดแขนยาวออกแล้วดึงเธอกลับมาอีกครั้ง

......

ที่ตระกูลฟู่

แม่เฒ่าฟู่นั่งอยู่บนโซฟาโดยตลอดและโกรธมากจนไม่ยอมกินข้าวเย็น

หลังจากที่คนขับรถกลับจากส่งของให้ฟู่ซื่อถิงเสร็จแล้ว แม่เฒ่าฟู่เริ่มตั้งคำถามกับคนขับรถ

“บ้านเช่าหลังนั้นเล็กมากใช่ไหม?”

คนขับรถ “เล็กมากครับ บ้านทั้งหลังยังเล็กกว่าห้องนั่งเล่นที่นี่”

แม่เฒ่าฟู่มองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น แล้วความดันโลหิตก็เพิ่มขึ้นทันที

“ตอนที่ผมออกมา แม่ของฉินอันอันออกไปพักที่โรงแรมแล้ว ในบ้านเช่าหลังนั้นมีเพียงแค่ประธานฟู่กับฉินอันอันครับ” คนขับรถตอบ

“ฉินอันอันคนนี้…จะสร้างเรื่องให้ซื่อถิงมากเกินไปแล้วหรือเปล่า?! ตอนนี้ซื่อถิงป่วยมากแบบนี้ ทำไมพวกแกถึงยังปล่อยให้เขาไปอยู่กับฉินอันอันตามลำพังอีก! บอดี้การ์ดล่ะ?! บอดี้การ์ดจะต้องคอยอยู่ไม่ห่างตัวเขาสิ!” แม่เฒ่าฟู่กังวลอย่างมาก

“ไม่น่าจะมีเรื่องนะครับ…” คนขับรถอึกอัก “ผมได้ยินบอดี้การ์ดพูดว่าพวกเขาอยู่ในห้องตอนกลางวันทำเรื่อง…ทำเรื่องประเภทนั้น…น่าจะยังมีความรู้สึกต่อกันอยู่”

แม่เฒ่าฟู่ตกใจ “ซื่อถิงป่วยขนาดนั้น! จะเอาแรงที่ไหนไปทำเรื่องแบบนั้น! ฉินอันอันคนนี้เป็นนางจิ้งจอกจริง ๆ! ฉันจะไปพาซื่อถิงกลับมา! ถ้ายังอยู่ที่บ้านเธอต่อไป ลูกชายของฉันจะไม่ถูกเธอขูดรีดจนหมดตัวเลยเหรอ?!”

คนขับรถขยิบตาให้ป้าจาง

ป้าจางเข้ามาประคองแม่เฒ่าฟู่ทันที “คุณอยากจะไป แต่กลัวว่าคุณผู้ชายจะโกรธคุณเอาสิคะ คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันจะให้คนขับรถไปรับคุณผู้ชายกลับมาพรุ่งนี้ตอนเช้า”

“ฉันว่าเธอเองก็ถูกฉินอันอันล้างสมองเหมือนกัน!” แม่เฒ่าฟู่สะบัดแขนป้าจางออก

ป้าจางถอยหลังไปสองก้าว และไม่โต้เถียงกับหญิงชรา

“แกพาฉันไปที่ดูที่อยู่ของฉินอันอันตอนนี้เลย ฉันจะไม่เข้าไป ฉันจะดูอยู่ข้างนอก!” แม่เฒ่าฟู่พูดกับคนขับรถ

คนขับรถประคองเธอออกไปทันที

สี่สิบนาทีต่อมา แม่เฒ่าฟู่ก็เห็นหมู่บ้านเก่าเล็ก ๆ ที่ฉินอันอันอาศัยอยู่

แม่เฒ่าฟู่นั่งอยู่ในรถ หยุดเช็ดน้ำตาไม่ได้แม้แต่น้อย