รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 102

“ฟู่ซื่อถิง ฉันไม่มีวันต้องการเงินของคุณ” เธอเอ่ยอย่างจริงจัง “ดังนั้นคุณอย่าพูดเรื่องนี้กับฉันอีก”

“ทำไมถึงไม่ต้องการเงินของผมล่ะ? เงินผมต่างจากเงินของคนอื่นงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลงอย่างชัดเจน

ฉินอันอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูด “เงินใครฉันก็ไม่อยากได้ หน้าใครฉันก็ไม่อยากเห็น”

ประโยคนี้ ปิดกั้นคำพูดที่ตามมาของเขาทั้งหมด

“ฉันจะนอนแล้ว คุณก็อย่ารบกวนฉันเลย” ฉินอันอันพลิกตัว หันหลังให้เขา

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่บอบบางของเธอ เขาก็คลุมผ้าห่มบนตัวเขาให้เธอ

เธอเลิกมันขึ้นทันที “ฉันห่มของฉัน คุณห่มของคุณ ไม่ต้องมาแตะต้องฉัน”

บนเตียงมีผ้าห่มสองผืน

บนตัวฟู่ซื่อถิงห่มแบบหนา

เธอห่มผ้าห่มสำหรับฤดูร้อน

เครื่องปรับอากาศในห้องเปิดไว้ค่อนข้างอุ่น

“คุณห่มแบบหนา ผมจะห่มแบบบาง” ฟู่ซื่อถิงพูดอย่างใจดี

ร่างกายเขาค่อนข้างอ่อนแอ รู้สึกหนาวเป็นระยะ ๆ ดังนั้นจึงคิดว่าเธอเองก็หนาวเช่นกัน

“คุณอยากจะให้ฉันร้อนตายหรือไง?” ฉินอันอันพูดอย่างไม่เกรงใจ “คุณควรรีบนอน แล้วกลับไปก่อนที่แม่ของฉันจะกลับมาตอนเช้า คุณอยู่ที่นี่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเราอย่างร้ายแรง”

ฟู่ซื่อถิงห่มผ้าให้ตัวเอง “เข้าใจแล้ว”

สิบนาทีต่อมา ฉินอันอันก็พลิกตัวหยิบโทรศัพท์

เธอมองเห็นดวงตาที่เปิดกว้างของเขาโดยอาศัยแสงจากหน้าจอโทรศัพท์

ภายในสายตาที่มองอยู่ท่ามกลางแสงสลัว ดวงตาของเขาเปล่งแสงมืดมิดอันเย็นชา

“ทำไมคุณยังไม่หลับ? หนาวหรือเปล่า?” เธอถาม

ฟู่ซื่อถิง “นิดหน่อย คุณร้อนมากเหรอ?”

เธอสวมเสื้อแขนสั้น

นอกจากห่มผ้าห่มผืนบางแล้วยังห่มแค่ครึ่งท่อนล่างอีกด้วย

สองคนเหมือนไม่ได้อยู่ในฤดูกาลเดียวกัน

“คุณไม่ต้องห่วงฉันหรอก…ฉันจะไปเอาผ้าห่มมาให้คุณแล้วกัน…” ฉินอันอันผุดลุกขึ้นนั่ง