รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 114

สายตาของเขาหลอกเซิ่งเป่ยไม่ได้

พวกเขารู้จักกันมาหลายปีแล้ว แต่เซิ่งเป่ยไม่เคยเห็นเขาใส่เสื้อกันหนาวมาก่อน!

อย่างไรก็ตาม เสื้อกันหนาวที่ฉินอันอันถักให้เขามีความหมายที่แตกต่างจากเสื้อกันหนาวที่เขาซื้อมา

“ซื่อถิง คุณป้าโทรมาหาฉัน บอกว่าหลานชายออกจากโรงพยาบาลแล้วและอยากให้นายกลับไปทานอาหารเย็นที่บ้านเก่า” เซิ่งเป่ยพูด

ฟู่ซื่อถิง “เธอบอกฉันด้วยตัวเองก็ได้นี่”

เซิ่งเป่ย “คุณป้าเคยทำให้นายโกรธมาก่อนหรือเปล่า? เธอค่อนข้างระวังตัวเวลาคุยกับฉัน ชื่อถิง นายอย่าโกรธคุณป้าเลย ในโลกนี้ก็มีแต่แม่เท่านั้นแหละที่รักลูกตัวเองมากที่สุด...”

ฟู่ซื่อถิง “ฉันขอร้องเถอะ หยุดพูดสักที”

เซิ่งเป่ยหัวเราะเสียงดัง “หรือจะชวนฉินอันอันกลับไปทานอาหารเย็นด้วยกันเลย?”

ฟู่ซื่อถิงฉุกคิด “นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเธอยุ่งอยู่กับการถักเสื้อกันหนาว?”

“ก็ใช่น่ะสิ! เหลือเวลาอีกแค่สัปดาห์เดียว ไม่รู้ว่าเธอถักไปถึงไหนแล้ว”

......

ตกกลางคืน

ฟู่ซื่อถิงกลับไปที่บ้านเก่าของเขา

แม่เฒ่าฟู่ดีใจมาก ในขณะที่คนอื่น ๆ มีสีหน้ายับยั้งชั่งใจในระดับที่แตกต่างกัน

ฟู่ซื่อถิงจ้องไปที่หน้าของฉินเค่อเคอด้วยสายตาเย็นชา

เขาไม่คิดว่าวันนี้เธอจะมาร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัวด้วย

“ซื่อถิง เธอคือน้องสาวของฉินอันอัน ชื่อฉินเค่อเคอ...เดิมทีแม่ไม่ได้ชอบเธอหรอก แต่ตอนที่เย่เฉินได้รับบาดเจ็บ เธอช่วยดูแลเขาอย่างดี...” แม่เฒ่าฟู่เห็นสายตาที่ลูกชายมองฉินเค่อเคอจึงออกปากอธิบาย

ฉินเค่อเคอรู้สึกหวาดกลัวสายตาที่เขามองมา เธอรวบรวมความกล้าเพื่อทักทายเขา “คุณอา ฉันชื่อเค่อเคอค่ะ เป็นน้องสาวของฉินอันอัน ฉันคิดว่าวันนี้คุณจะพาพี่มาด้วยซะอีก!”

ฟู่ซื่อถิงไม่สนใจเธอ สายตาของเขาจ้องไปที่ฟู่เย่เฉิน

ฟู่เย่เฉินหน้าตาซีดเซียวและหม่นหมอง ช่วงเวลาที่เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต

“คุณอา ฉินอันอันกับผมเลิกกันตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว เธอเกลียดผมหลังจากที่รู้ว่าผมอยู่กับเค่อเคอ เธอไม่ใช่คนที่ผมวางแผนให้อยู่กับคุณจริง ๆ” ฟู่เย่เฉินพยายามอธิบาย

หลังจากที่แม่เฒ่าฟู่รู้สึกได้ถึงความโกรธของลูกชาย เธอก็เรียกบอดี้การ์ดมาทันที “ลากฉินเค่อเคอออกไป!”

ฟู่เย่เฉินรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นฉินเค่อเคอถูกไล่ออก “คุณย่า...”

“หุบปากไปซะ! กินเองเถอะ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องกินมันแล้ว ! ฉันไม่ชอบฉินเค่อเคอมาตั้งนานแล้ว! ถ้ายังไปเจอเธออีก ไม่ช้าก็เร็วเธอจะทำให้แกเดือดร้อน!”

ฟู่เย่เฉินเงียบ

เขาพยายามหยิบช้อนขึ้นมาด้วยนิ้วที่บาดเจ็บ

ฟู่ซื่อถิงวางจานและตะเกียบก่อนหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วส่งให้ฟู่หาน “พี่ใหญ่ นี่คือค่าใช้จ่ายในการดูแลแม่ พี่รับไว้เถอะ”

เนื่องจากแม่เฒ่าฟู่และฟู่หานอาศัยอยู่ด้วยกัน ฟู่ซื่อถิงจึงให้ค่าใช้จ่ายดังกล่าวแก่ฟู่หานเป็นครั้งคราว

ฟู่หานลังเลเล็กน้อย

ใจหนึ่งก็อยากรับไว้ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกละอาย

การดูแลแม่เป็นหน้าที่ของลูกอยู่แล้ว