รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 116

ฟู่ซื่อถิงมองใบหน้าเรียวใสของเธอแล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอบคุณ”

เสื้อกันหนาวใส่สบายและอุ่นกว่าที่คิด

ฉินอันอันคิดไม่ถึงว่าเขาจะใส่ออกมาได้ดูดีขนาดนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสื้อกันหนาวถักมาอย่างดีหรือเพราะว่าคนใส่ดูดีกันแน่

เธอหยิบถุงขึ้นมาและหยิบกล่องออกมาจากข้างใน “นี่ก็เป็นของขวัญของคุณด้วย ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ชอบเสื้อกันหนาวตัวนี้ ฉันก็เลยซื้อของขวัญชิ้นเล็ก ๆ มาอีกชิ้น”

ฟู่ซื่อถิงมองกล่องในมือของเธอ

“ข้างในมีไฟแช็คหนึ่งอัน” เธออธิบายด้วยความประหม่า “ฉันไม่รู้ว่าจะให้อะไรคุณดี ฉันก็เลยซื้ออันนี้มา มันเป็นของใช้ คุณน่าจะได้ใช้มัน แต่คุณต้องสูบบุหรี่ให้น้อยลงนะ เพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ”

พูดจบเธอก็ยื่นกล่องใส่มือเขา

เขาเปิดกล่องและหยิบไฟแช็คออกมา กดเบา ๆ เปลวไฟก็ลุกขึ้น

“ผมไม่ได้ติดบุหรี่” เสียงของเขาทุ้มต่ำและฟุงดูเย้ายวน “ผมจะสูบบุหรี่ก็ต่อเมื่ออารมณ์เสียเท่านั้น”

ฉินอันอันยกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “แต่เมื่อก่อนตอนที่ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านของคุณ ฉันก็เห็นคุณสูบบุหรี่เกือบทุกวันนะ”

ฟู่ซื่อถิง “เพราะคุณทำให้ผมโกรธทุกวันไงล่ะ”

ฉินอันอันพูดไม่ออก "..."

“ออกไปสูดอากาศกันเถอะ” เขาร้อน

ในห้องมีเครื่องทำความร้อน ทำให้บนหน้าผากของเขามีเหงื่อบาง ๆ

“ค่ะ ฉันจะเข็นให้” เธอเดินไปที่หลังรถเข็น

“ไม่ต้อง รถเข็นเป็นระบบไฟฟ้าน่ะ” เขาพูดแล้วกดปุ่ม จากนั้นรถเข็นก็เคลื่อนออกไปโดยอัตโนมัติ

ฉินอันอันไล่ตามเขา “แต่เมื่อก่อนคุณให้บอดี้การ์ดเข็นตลอดนี่คะ”

ฟู่ซื่อถิง “บอดี้การ์ดเข็นให้ จะได้ไม่ยุ่งยากรำคาญใจ”

“ฉันก็ช่วยเข็นได้…”

“ไม่ต้องหรอก”

“แต่ฉันอยากเข็นนี่” เธอพูดพร้อมจับที่จับรถเข็นพลางเข็นออกไปข้างนอก “ขาคุณเป็นยังไงบ้าง? หมอว่าไงบ้างคะ?”

ฟู่ซื่อถิง “ขาซ้ายหัก ขาขวาช้ำ”

ฉินอันอันรู้สึกเจ็บปวดในใจ “เจ็บมากเลยใช่ไหม?”

ฟู่ซื่อถิง “ไม่เป็นอะไรมาก”