รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 119

ฉินอันอันพูดกับฟู่ซื่อถิง “ให้ฉันไปส่งคุณที่ห้องรับรองไหมคะ?! หลังจากที่ฉันส่งคุณแล้วค่อยกลับมานอนที่นี่ ตื่นแล้วฉันจะไปหาคุณ”

ฟู่ซื่อถิงตรงเข้าไปในห้องรับแขก “ผมก็ง่วงเหมือนกัน”

ฉินอันอันตกตะลึง “แต่คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ! คุณไปกินข้าวก่อนดีกว่า...”

“คุณไปนอนเถอะ ไม่ต้องเป็นสนใจผมหรอก”

ฉินอันอันจะไม่สนใจเขาได้ยังไง?

วันนี้เป็นวันเกิดของเขา ถ้าปล่อยให้เขาหิว เธอเองก็ไม่สบายใจ

เธอเดินไปที่ห้อรับรองอย่างรวดเร็วและจัดกับข้าวให้เขา

ทุกคนดูเธอตักกับข้าวด้วยความกระตือรือร้น

“คุณฉิน เพิ่มเนื้ออีกนิด! อย่าลืมดูแลให้คุณฟู่ทานให้หมดด้วยนะครับ! เขาน้ำหนักลดลงมากหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ”

“คุณฉิน พวกเรายกเจ้านายให้คุณแล้ว! คุณต้องดูแลเขาให้ดีนะคะ!”

“คุณฉิน หลังทานอาหารพวกคุณควรพักผ่อนให้เต็มที่ พวกเราจะไม่ไปรบกวนคุณแน่!”

......

ฉินอันอันหน้าแดงพลางยกอาหารบรรจุกล่องกลับไปที่ห้องพัก

ฟู่ซื่อถิงถือโทรศัพท์มือถือและไม่รู้ว่าจะส่งข้อความถึงใคร

เธอหยิบอาหารออกจากถุงแล้ววางไว้ตรงหน้าเขา

“ถอดเสื้อกันหนาวออกไหม? ฉันเห็นคุณเหงื่อออกแล้ว” ฉินอันอันพูดกับตัวเอง “ถ้ารู้อย่างนี้คงไม่ซื้อด้ายหนาขนาดนี้หรอก”

เขาวางโทรศัพท์ลงและถอดเสื้อกันหนาวออก “ใส่เสื้อโค้ทแทนก็ได้ค่ะ”

เธอหยิบเสื้อกันหนาวออกจากมือของเขาแล้วแขวนไว้บนราวแขวนเสื้อใกล้ ๆ

“ฉันเอาอาหารมาให้คุณเยอะแยะเลย กินเยอะ ๆ นะคะ” ฉินอันอันเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลง มองแผ่นหลังของเขาเอนลง

เขาผอมลงเยอะมาก

แต่น้ำหนักของเธอกลับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ลูกในท้องอายุได้ห้าเดือนแล้ว

ความอยากอาหารของเธอเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าเธอจะควบคุมอาหาร แต่เมื่อเด็กโตขึ้นน้ำหนักของเธอก็เพิ่มขึ้นไปโดยปริยาย

เธอเอนตัวพิงเตียง รอให้เขากินเสร็จแล้วค่อยช่วยพยุงเขาขึ้นเตียง

“ฟู่ซื่อถิง เราไปกินหม้อไฟกันเถอะ!”

ฟู่ซื่อถิง “เอาสิ”

บนถนนคนเดินไม่มากนัก แต่มีร้านของทานเล่นค่อนข้างเยอะ

ฉินอันอันไม่ได้กินข้าวเที่ยง ตอนนี้เธอจึงรู้สึกว่าทุกอย่างน่ากินไปเสียหมด

“ฟู่ซือถิง คุณรอฉันตรงนี้สักครู่นะ ฝั่งตรงข้ามขายสายไหม! ฉันไม่ได้กินนานแล้ว ต้องขอซื่อสักก้อน!” หลังจากที่ฉินอันอันพูดจบ เธอก็วิ่งไปฝั่งตรงข้าม

ฟู่ซื่อถิงมองท่าทางที่ตื่นเต้นของเธอ มุมปากของเขาก็โค้งขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินอันอันก็หยิบสายไหมจากมือพ่อค้าด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นหางตาของเธอก็เห็นรถคันสีดำขับเข้ามาใกล้ด้วยความเร็วผิดปกติ

รถคันนั้นมุ่งเป้าไปที่ฟู่ซื่อถิงอย่างชัดเจน!

สายไหมในมือของเธอร่วงลง เธอรีบวิ่งไปหาเขาโดยไม่คิดชีวิต เสียงสั่นคลอนของเธอก็ปลิวไปตามลมหนาว

“ฟู่ซื่อถิง! อันตราย!”