รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 152

ฉินอันอันตาสว่างขึ้นมาทันที

เธอนั้นมีสัมผัสที่หกแรงกล้า

คนที่ฟู่สือถิงอยากช่วยต้องเป็นผู้หญิงคนที่เขาโหยหาอยู่แน่

เธอไม่สามารถอวยพรให้เขา และผู้หญิงคนนั้นได้

เธอขับรถไปตามถนน พลางเปิดแอร์แล้วสัมผัสลมเย็น ๆ ที่ออกมา

ฉินอันอันตัดสินใจจะกลับบ้านและพาลูกทั้งสองออกไปเที่ยวเล่น

หลังจากกลับมาที่ประเทศเอ เธอก็ยังไม่ได้พาพวกเขาออกไปซื้อของเลย

……

“แม่คะ แม่จะพาหนูกะพี่ไปเล่นที่ไหนคะ?” รุ่ยลาและจือหานนั่งอยู่ในคาร์ซีทเรียงกัน

เด็กทั้งสองนั่งอย่างเรียบร้อยเชื่อฟังอยู่ที่ด้านหลัง

ฉินอันอันก็ไม่รู้ว่าจะพาพวกเขาไปเล่นที่ไหน

ลูกทั้งสองของเธอนั้นดูโตกว่าอายุเมื่อเทียบกับเด็กรุ่นเดียวกัน

“พวกลูกอยากจะไปที่สวนสนุกไหม? ที่กลางเมืองมีสวนสนุกใหญ่อยู่นะ เหมือนปราสาทเลย” ฉินอันอันพูดอย่างกระตือรือร้น

รุ่ยลาถอนใจและพูดเสียงหวานว่า “แม่ อากาศร้อนไป เราหาที่เย็น ๆ อยู่ได้ไหม?”

ฉินอันอัน “งั้นเราไปสวนน้ำ แล้วเล่นน้ำกันไหม?”

รุ่ยลาก็ยังคงมุ่นคิ้ว “หนูไม่ชอบที่คนตั้งเยอะแยะมาแช่ในสระเดียวกัน… สกปรกจะตาย แม่ค่า ทำไมเราไม่ไปซื้อไอศครีมล่ะคะ?”

ฉินอันอัน “...”

ข้อสรุปอะไรกันนี่

เมื่อเห็นว่าแม่นิ่วหน้า รุ่ยลาก็รีบพูดเสียงอ่อนว่า “แม่คะ แค่พาเราขับรถเล่นเถอะ เสร็จแล้วแม่ก็พาเราไปกินอะไรอร่อย ๆ ทีหลัง พออิ่มแล้วเราก็กลับบ้านกัน”

จือหานที่พูดน้อยเหมือนกลัวพิกุลจะร่วง “ตกลง”

นี่คือการที่เขาเห็นด้วยกับความคิดของน้องสาว

ฉินอันอันพ่ายแพ้

เด็กสองคนดูเหมือนจะกลัวการเข้าสังคมและยิ่งไม่ชอบไปในที่คนแออัด

ไม่ว่าที่นั่นจะน่าสนใจและมีสิ่งของดึงดูดใจเด็กอื่น ๆ แค่ไหน พวกเขาก็มองว่ามันดูเด็ก ๆ และก็น่าเบื่อ

ฉินอันอันขับรถพาลูก ๆ วนไปทั่วเมืองเอ

สองชั่วโมงกว่าก็ผ่านไปแบบนี้

เมื่อมาถึงเวลาสี่โมงเย็นฉินอันอันก็ขับรถเข้าไปในเมือง หาที่จอดรถแล้วก็เข้าไปในร้านอาหารข้าง ๆ พร้อมลูกทั้งสองของเธอ

ร้านนี้เป็นร้านอาหารหรูหราที่มีราคาอาหารค่อนข้างแพง ดังนั้นเลยไม่มีแขกมากเท่าไร

ฉินอันอันเลือกที่นั่งข้างหน้าต่างและนั่งลง

รุ่ยลาและจือหานก็นั่งลงตรงข้ามเธอ

พี่ชายน้องสาวคู่นี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แม้ว่าจะมีเถียงกันบ้างแต่รุ่ยลาก็จะเป็นคนยอมลงให้ทุกครั้ง

ฉินอันอันอ่านเมนูอาหาร แต่ละจานต่างมีรูปประกอบ ดังนั้นเธอเลยส่งเมนูให้เด็ก ๆ แล้วบอกให้พวกเขาสั่งอาหารของตัวเอง

“แม่คะ ถ้าหนูกินหมด แม่จะซื้อไอศครีมให้ไหม?” รุ่ยลาต่อรองกับแม่ก่อนที่จะสั่งอาหาร “พี่ชายก็อยากกินเหมือนกัน”

จือหานปฏิเสธ “พี่ไม่อยากกิน”

ฉินอันอันพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “รุ่ยลา ลูกกินให้หมดก่อนดีไหม? แม่จะซื้อไอศครีมให้หลังจากที่กินแล้ว”

รุ่ยลาพยักหน้าอย่างมีความสุข

…….

ฟู่เย่เฉินและพ่อของเขามาที่บ้านตระกูลจางด้วยตัวเองเมื่อคืนเพื่อขอโทษและอธิบาย

เมื่อได้เห็นความจริงใจของสองพ่อลูก จางเฉวียนก็ตัดสินใจจะให้โอกาสฟู่เย่เฉินอีกครั้ง

วันนี้ฟู่เย่เฉินจึงเชิญจางเฉวียนออกมากินมื้อเย็น

“เฉวียนเฉวียน ผมขอโทษเรื่องเมื่อวานจริง ๆ ถึงเด็กหญิงคนนั้นจะจำคนผิด แต่ว่าก็มีผู้ชายตั้งมากมายในร้านอาหาร แต่เด็กน้อยนั่นดันเลือกผม บางทีผมคงโชคร้าย… ผมก่อปัญหาให้คุณและก็ทำให้คุณต้องอายเมื่อวานนี้ ผมคิดอยู่ทั้งคืน ผมน่ะโชคไม่ดี บางทีอาจจะเพราะผมใช้โชคไปหมดแล้วถึงได้เจอคุณ”

ฟู่เย่เฉินนั้นสุภาพหล่อเหลา เขารักษารูปร่างอย่างดี อีกอย่างเขาก็แต่งตัวเป็น ทำให้เขาดูโดดเด่นมาก

ด้วยท่าทางหล่อเหลาและฝีปากหวานปานน้ำผึ้งนี้ จางเฉวียนก็เพลินใจไปกับเขาจนเธอยิ้มเหมือนดอกไม้เบ่งบาน

“นี่คือของขวัญที่ผมตั้งใจเลือกมาให้คุณ ผมหวังว่าคุณจะรับไว้ ไม่ใช่แค่ของขวัญนะ แต่ยังมีความจริงใจจากผมด้วย”

กล่องของขวัญสีแดงถูกยื่นไปตรงหน้าจางเฉวียน