รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 153

จางเฉวียนปรายตามองกล่องของขวัญและบอกว่า “เย่เฉิน ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วนะคะ ฉันอยากจะเริ่มสร้างครอบครัวแล้วก็มีลูก”

“เฉวียนเฉวียน ผมก็เหมือนกัน ผมเองก็อยากสร้างครอบครัว เราลองคบกันก่อน หากว่าไม่มีปัญหาอะไร เราก็จะแต่งงานและมีลูกด้วยกัน” ฟู่เย่เฉินมองจางเฉวียนอย่างกระตือรือร้น

จางเฉวียนหลุบตาลง “พ่อของฉันมีเงื่อนไข หากว่าเราแต่งงานกัน ลูกคนแรกที่เกิดขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงต้องใช้นามสกุลจาง”

สีหน้าของฟู่เย่เฉินเปลี่ยนไปทันใด

“หากว่าคุณรับข้อนี้ไม่ได้ มื้อนี้ก็ไม่ต้องกินกันแล้ว” จางเฉวียนคว้ากระเป๋าและเตรียมเดินออกไป

ฟู่เย่เฉินรีบคว้าแขนเธอไว้ “เฉวียนเฉวียน ผมไม่มีปัญหา ไม่ว่าลูกจะนามสกุลอะไรพวกเขาก็เป็นลูกของผม แต่ว่าพ่อแม่ของผมอาจจะใส่ใจกับเรื่องนี้… เอาแบบนี้ดีไหม เรื่องนี้จัดการได้ หลังแต่งงานเราก็มีลูกสองคน คนแรกก็ให้ใช้นามสกุลของคุณ ส่วนคนที่สองก็ใช้นามสกุลของผม”

จางเฉวียนถอนใจโล่งอกหลังจากได้ยินที่เขาพูด

“พ่อแม่คุณจะยอมเหรอคะ?”

ฟู่เย่เฉิน “ผมจะคุยกับพวกเขาให้ดี เฉวียนเฉวียนตั้งแต่ที่ได้ใช้เวลาหลายวันนี้กับคุณ ผมก็รู้แล้วว่าผมหลงใหลคุณมาก คุณทั้งสง่างาม มีรสนิยมและมีวุฒิภาวะ คุณยังสวยเหมือนสาว ๆ อายุยี่สิบต้น ๆ แต่มีเสน่ห์ต่างไปจากเด็กสาวพวกนั้นมาก”

จางเฉวียนหน้าแดงเพราะคำเยินยอ

เธอรับของขวัญไว้

ฟู่เย่เฉินคิดในใจว่า ‘ในที่สุดฉันก็ได้ผู้หญิงคนนี้มาครอง’

ตราบใดที่เขาได้แต่งงานเข้าจางกรุ๊ป สถานะเขาในหมู่สังคมชั้นสูงก็จะมั่นคง

เขาหยิบแก้วขึ้นมาจิบไวน์แดง

ที่มุมหางตาเขาก็เห็นร่างเล็ก ๆ

‘นั่นมันเด็กผู้หญิงที่จำผิดว่าเขาเป็นพ่อของเธอเมื่อวานนี้นี่’

เขาไม่คิดเลยว่าจะได้พบเด็กนี่อีกครั้ง

มีเด็กชายที่ตัวสูงกว่าเธอนิดหน่อยเดินจูงเธอมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ

“เฉวียนเฉวียน ขอผมไปห้องน้ำหน่อยนะ” ฟู่เย่เฉินยิ้มบาง เขายืนขึ้นและเดินไปหาเด็กหญิง

ฟู่เย่เฉินรีบตามไปอย่างเร็ว

เสี่ยวหานได้ยินเสียงเร่งฝีเท้าและชำเลืองมองไปด้านหลัง

เมื่อได้เห็นฟู่เย่เฉิน เสี่ยวหานก็ดึงน้องสาวเข้าไปในห้องน้ำหญิงทันที

“พี่ชาย หนูไม่ได้จะฉี่ พาหนูเข้ามาทำไม? หนูแค่จะล้างมือ” รุ่ยลานิ่วหน้าและมองพี่ชายอย่างงุนงง “นี่ พี่เป็นผู้ชาย เข้าห้องน้ำผู้หญิงไม่ได้นะ”

เสี่ยวหานดูเคร่งเครียดและเตือนด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ฟู่เย่เฉิน อยู่ข้างนอก”

รุ่ยลารีบยกมือขึ้นมาปิดปากทันที ดวงตาระยิบเป็นประกายของเธอฉายแววตระหนก “พี่ เราจะทำยังไงกันดี? เขาเห็นหนูหรือเปล่า? เขามาที่นี่เพื่อจะจับหนูเหรอ?”

เสี่ยวหานเปิดกระเป๋าที่เขาพกไว้และหยิบโน๊ตบุ๊กที่เบาบางขึ้นมา

“ให้ไฟตก สัญญาณเตือนไฟไหม้ดัง” เขาพูดสองคำอย่างสงบนิ่ง

ห้านาทีต่อมา…

ร้านอาหารก็เกิดไฟตกแล้วดับไป

อีกเจ็ดนาทีต่อมา…

สัญญาณเตือนไฟไหม้ของร้านอาหารก็แผดเสียงสนั่น

เหล่าลูกค้าหนีออกจากร้านเหมือนฝูงผึ้งแตกรัง

มีแค่ฉินอันอันที่วิ่งไปทางห้องน้ำ

“รุ่ยลา เสี่ยวหาน”

เด็กทั้งสองเดินออกมาจากห้องน้ำนิ่ง ๆ

“คุณผู้หญิง รีบพาลูก ๆ ของคุณออกไปด้วยครับ” พนักงานร้านอาหารรีบเตือนพวกเขาเสียงดังเมื่อมองมาเห็นพวกเขา

ฉินอันอันกลัวมากจนเหมือนวิญญาณจะหลุดจากร่าง

โชคดีที่เด็กทั้งสองปลอดภัย

เธออุ้มเสี่ยวหานไว้มือหนึ่ง ส่วนอีกมือก็อุ้มรุ่ยลา แล้วเดินออกจากร้านอาหารไปอย่างรวดเร็ว

เวลาเดียวกัน ฟู่เย่เฉินก็นั่งอยู่ในรถและเห็นเด็กหญิงตัวน้อย

เธออยู่ในอ้อมแขนของแม่

แม่ของเธอยังอุ้มเด็กชายอีกคนไว้ด้วย

เพราะว่ามองจากที่ไกล ๆ ฟู่เย่เฉินเลยไม่ทันเห็นหน้าของแม่ของเด็กผู้หญิงคนนั้นได้อย่างชัดเจน

แต่รูปร่างของผู้หญิงคนนั้นก็ดูคุ้นตามาก