รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 155

เสี่ยวหานไม่ได้พูดอะไร แต่ก็มีความเชื่อผุดขึ้นในใจ เขาต้องแข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องน้องสาว แม่แล้วก็ยาย

…..

วันจันทร์

ที่สำนักงานเขต

ฉินอันอันก็มาเจอกับทนายของฟู่สือถิง

หลังผ่านกระบวนการหย่าเสร็จเรียบร้อย ทนายก็บอกกับฉินอันอันว่า “คุณฉิน ผมได้ร่างสัญญาของตึกที่คุณจะซื้อมาให้แล้ว”

ฉินอันอันอึ้งไป “เขามอบหมายคุณเรื่องนี้ด้วยเหรอคะ?”

ทนายพยักหน้าแล้วหยิบเอกสารมาจากกระเป๋า ก่อนส่งให้เธอ “คุณดูสัญญาก่อน หลัก ๆ ก็เป็นเรื่องราคา”

ฉินอันอันหยิบสัญญามาแล้วเปิดออกดูราคาทันที

สองร้อยห้าสิบล้าน

นี่เป็นราคาที่ฟู่สือถิงซื้อมา

หากว่าเขาขายให้ฉินอันอันราคานี้ก็เท่ากับว่าเขาขาดทุน

เพราะว่าสี่ปีที่ผ่านมา แม้จะแค่เอาเงินสองร้อยห้าสิบล้านนี้ฝากธนาคารไว้เฉย ๆ ก็ยังได้ดอกเบี้ยไม่น้อย

“เขาหมายความว่ายังไง?” ฉินอันอันสับสน

ทนายอธิบาย “ผมเดาว่าเขาขายให้คุณราคาเดิมเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคน”

“ฉันไม่ต้องการความเห็นใจของเขา ได้ยินมาว่าราคาตลาดของตึกนี้อยู่ที่ห้าร้อยล้าน” ฉินอันอันบอก “ฉันจะไม่ให้เขาเสียเปรียบหรอก ฉันจะให้เขาหกร้อยล้าน”

ทนาย “... ผมจะโทรหาคุณฟู่ปรึกษาเขาก่อน”

ฉินอันอัน “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ แค่เอาสัญญานี้กลับไปแล้วก็เปลี่ยนราคา เราก็จะแค่เซ็น ฉันไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว เขาเป็นนักธุรกิจและผลประโยชน์ต้องมาก่อน เขาจะไม่ว่าอะไรคุณหรอก”

ทนายคิดพักหนึ่งก่อนพยักหน้า “ถ้างั้นหลังแก้สัญญาแล้วผมจะติดต่อคุณไปนะครับ”

ฉินอันอัน “ตกลงค่ะ”

……

โรงเรียนนานาชาติแองเจลา

มีเรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้นในตึกสูงรูปร่างคล้ายปราสาท

“หยุดร้องไห้นะ ถ้าเธอร้องไห้อีก ฉันจะไม่ใจดีด้วยแล้ว”

“ใช่แล้ว พ่อแม่เธอตายจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ไปเมื่อเดือนก่อน ถึงพวกเขาจะจ่ายค่าใช้จ่ายให้เธอไปถึงสามสิบปี แต่ก็จะไม่มีใครมาเยี่ยมเธออีกแล้ว หากว่าเธอไม่ยอมเงียบ วันนี้ทั้งมื้อเที่ยงแล้วก็เย็น อย่าคิดว่าจะได้กินข้าวเลย”

……

เสียงตะคอกหยาบคายและเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงดังผสมกัน

เสี่ยวหานเดินผ่านห้องและชำเลืองมองเข้าไปด้านใน

ข้างในมีเด็กสาวที่ทรมานจากอาการชักและไม่สามารถดูแลตัวเองได้

เธอทำเสื้อผ้าตัวเองเปื้อนขณที่กินมื้อเช้า ดังนั้นเหล่าพยาบาลจึงดุด่าเธอ

เสี่ยวหานนั่งลงกับพื้นแล้วเปิดโน๊ตบุ๊กขึ้นมา ก่อนจะเริ่มรัวนิ้วพิมพ์ลงบนคีย์บอร์ด

อึดใจต่อมา ก็มีเสียงพยาบาลกรีดร้องดังออกมาจากในห้องข้างหลังพวกเขา

“ทำไมหุ่นดูดพื้นนี้วิ่งมาชนฉัน?”

“ฉันไม่รู้ โอ๊ย? ทำไมไมโครเวฟถึงเปิดล่ะ?”

“ผีหลอกแล้ว ที่นี่มีวิญญาณแน่? กรี๊ด”

พยาบาลสองคนวิ่งหนีออกมาทันที

โดยมีหุ่นดูดพื้นวิ่งไล่ตามไป

เสี่ยวหานหาวอย่างเกียจคร้านแล้วปิดโน๊ตบุ๊กลง

จังหวะที่เขายืนขึ้น เขาก็สบเข้ากับสายตาที่ใสซื่อและสวยงามคู่หนึ่ง

เจ้าของดวงตานั้นก็เป็นสาวสวย

เธอมีทรงผมเหมือนเจ้าหญิงและใส่ชุดเจ้าหญิงสีชมพู

เธอเหมือนเทพธิดาที่หลงมายังโลกมนุษย์

“พี่ชาย คุณเก่งจังเลย พาฉันหนีไปได้ไหม?” ฟู่สืออิ๋นกะพริบดวงตากลมโตน่าสงสาร เสียงของเธอเว้าวอนและดูอับจนปัญญา “พวกเขาจะผ่าหัวฉัน… มันต้องเจ็บมากแน่เลย… ฉันกลัว…”

เสี่ยวหานนิ่วหน้า

‘ผู้หญิงคนนี้อย่างน้อยก็ต้องอายุสามสิบ’

‘แต่กลับมาเรียกเขาว่าพี่ชาย’

‘ดูเหมือนว่าระดับสติปัญญาของเธอจะไม่เกินเด็กสามขวบ’